ร้านน้ำชาของมาดามจูเลีย (ฮาเร็ม)

2.ลูกค้าคนแรก

เสียงตบมือดังขึ้นเมื่อท่านดยุคแคชตันเดินลงมาจากบันได ขุนนางและเศรษฐีในฮอตมีสต่างก็เข้าไปร่วมแสดงความยินดีต่อท่านดยุคในการรับตำแหน่งครั้งนี้

เธอคิดว่าเขาจะเป็นหนุ่มใหญ่ และเป็นพวกที่ดูมักมากในกามเสียอีก แต่ทว่าเขากลับเป็นเด็กหนุ่มที่อายุไม่เกินยี่สิบห้า และใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตามากทีเดียว

ไม่แปลกใจเลยที่สตรีมากมายต่างจับจ้องมองไปที่ท่านดยุคด้วยสายตาคาดหวัง ขนาดมีข่าวลือแพร่สะพัดเรื่องความเล็กของเจ้าหนูท่านดยุคออกไปแล้ว ความนิยมในตัวเขายังไม่ลดลงเลย

"สายันห์สวัสดิ์ครับมาดามจูเลีย ข้าคาดหวังเอาไว้มากทีเดียวว่ามาดามจะต้องมางานนี้"

จูเลียยกยิ้มให้พอดูเป็นมารยาท เธอย่อตัวและก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพท่านเคาน์โนอา

"นานแล้วที่ฮอตมิสไม่ได้จัดงาน มีงานรวมตัวของเหล่าบุรุษและสตรีทั้งที ข้าจะพลาดได้ยังไงกันคะ"

ท่านเคาน์โนอาเป็นบุรุษอายุเลขสามปลายๆ เขามีใบหน้าที่ดูภูมิฐานและเป็นผู้ใหญ่ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น ท่านเคาน์เป็นหนึ่งในบุรุษที่เป็นความใฝ่ฝันของเหล่าสตรีที่นี่เลยก็ว่าได้

เหตุผลนั้นมีไม่มาก นั่นก็คือท่านเคาน์ถึงจะดูอายุเยอะแต่ทว่าท่านยังคงหล่อเหลา และที่สำคัญที่สุดตระกลูโนอานั้นรวยมาก...

และตำแหน่งเคาน์เตสยังว่าง เพราะภรรยาเก่าของท่านเคาน์ป่วยตาย ไม่มีบุตรให้ต้องแย่งชิงสมบัติอีกทั้งท่านเคาน์เป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากทีเดียว

เหตุผลเท่านี้ก็เพียงพอให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆแล้วล่ะ

"....หวังอย่างยิ่งว่าคืนนี้มาดามจะมีเวลาให้ข้าบ้าง"

จูเลียวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ เธอวางมือบนมือของท่านเคาน์เพื่อตอบรับการเชื้อเชิญไปยังฟอล์อเต้นรำ

"สำหรับท่านเคาน์โนอา ต่อให้ข้าไม่ว่างข้าก็จะหาเวลาว่างมาอยู่กับท่านให้ได้เลยค่ะ"

"ข้าดีใจที่ข้ายังพิเศษสำหรับมาดามนะครับ"

เธอยกมือขึ้นมาจับไหล่ของเขาในขณะที่เขาจับเอวของเธอ เพลงที่แว่วหวานถูกบรรเลงขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศที่ครึกครื้นของงานเลี้ยง

จูเลียมิได้สนใจด้วยซ้ำว่าท่านดยุคที่เป็นเจ้าของงานอยู่ที่ไหน เพราะตอนนี้สายตาของเธอกำลังจับจ้องที่ใบหน้าของท่านเคาน์โนอาอยู่

"ท่านคือลูกค้าคนพิเศษ..."

"ข้ามิได้อยากเป็นเพียงแค่ลูกค้านี่ครับ ข้าอยากให้ความสัมพันธ์ของข้าและมาดามพิเศษยิ่งกว่านั้น"

เขาดึงเธอให้เขาไปใกล้จนร่างกายของเราแนบชิดกัน ใบหน้าที่งดงามของจูเลียนั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ

เธอยังจำได้ดีถึงตอนที่เธอพบเจอท่านเคาน์ในครั้งแรก แววตาของเขาดูสิ้นหวังและแหลกสลายเพราะว่าเขาพึ่งเสียภรรยาสุดที่รักไป

"...มันเจ็บปวดในทุกครั้งที่ข้าหายใจ ความเคยชินมันน่ากลัวมากเลยครับมาดาม ข้าเคยชินว่านางยังอยู่ในบ้าน อยู่ในห้องครัว อยู่ในสวน หรือแม้อยู่บนเตียงนอน มีภาพของนางทับซ้อนอยู่เต็มไปหมด!!"

ทุกครั้งที่เธอมองหน้าของเขา มันเหมือนกับว่าเธอกำลังมองดูตัวเองในอดีตเลย

นี่คือคนที่หัวใจสลาย และนั่นเป็นครั้งแรกที่จูเลียเปิดร้านน้ำชาขึ้นมา เขาเป็นคนแรกที่เธอช่วยเหลือ เป็นผลงานที่น่าภาคภูมิใจ ว่าครั้งหนึ่งเป็นเคยดึงเขาออกมาจากความแหลกสลายนั่นได้สำเร็จ

และอาจจะเป็นเพราะคนในฮอตมิสเห็นท่านเคาน์กลับมาเป็นท่านเคาน์คนเดิม กลับมาเป็นท่านเคาน์ที่อ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนตอนที่เคาน์เตสยังอยู่ จึงทำให้เธอได้รับความเชื่อถือมากมายจากคนที่นี่ และทำให้ร้านน้ำชาของเธอเป็นที่นิยมมากทีเดียว

"....เมื่อคืนข้าฝันร้าย"

เขากระซิบข้างหูเธอในขณะที่เรายังคงเต้นรำ

"ฝันร้ายนั่นถือเป็นสิ่งที่น่ากลัวมากนะคะ หากว่าท่านเคาน์ฝันร้าย เช่นนั้นคืนนี้ท่านอาจจะต้องไปหาข้าที่ร้านน้ำชา..."

นี่คือคำลวง ดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยความห่วงใยนั่นก็คือของปลอม รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเธอมันก็จงใจปั้นแต่งขึ้นมาให้เขาหลงใหลเธอ

แต่ทว่าเขาสบายใจ...

หากนี่คือความหลอกลวงเช่นนั้นก็ได้โปรดเถอะนะจูเลีย ได้โปรดหลอกลวงเขาเช่นนี้ไปตลอด หากสิ่งที่เธอต้องการจากเขาคือเงินทอง เช่นนั้นเขาจะหาเงินมาให้มากๆเพื่อมอบให้เธอ

"ไม่จูเลีย คืนนี้เจ้าควรจะไปที่บ้านข้าสิ"

"อ่า...ท่านเคาน์ก็รู้ใช่ไหมว่าค่าน้ำชานอกสถานที่มันแพงกว่าปกติมาก..."

"เจ้ากล่าวราวกับว่าลืมไปว่าข้านั้นร่ำรวยมากที่สุดในเมืองนี้"

จูเลียหัวเราะเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพลงจบลง

"แล้วพบกันเมื่องานเลิกนะครับ"

เธอส่งยิ้มให้ท่านเคาน์ และในจังหวะที่จูเลียกำลังจะเดินออกไปก็มีมือมาฉุดรั้งแขนเธอเบาๆ

"มาดามจูเลีย?"

"เป็นเกียรติยิ่งนักที่ท่านดยุคแคชตันทราบชื่อของข้า"

เธอคิดว่าเธอได้ยินเสียงเหอะเบาๆออกมาจากริมฝีปากคู่สวยของเขา แต่ทว่าจูเลียก็ยังคงส่งยิ้มให้ท่านดยุคอย่างเป็นมิตร

"ข้านั้นเลยวัยที่จะเต้นรำกับท่านดยุคแล้วค่ะ มีสตรีอีกมากมายที่รอคอยให้ท่านดยุคเลือก..."

"ข้าจะไปใช้บริการแน่นอนที่ร้านน้ำชาของเจ้าน่ะ เตรียมชาที่ดีเลิศที่สุดเอาไว้รับรองข้าด้วย"

เหตุใดเธอสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรบนใบหน้าของท่านดยุคกันนะ เราน่าจะไม่เคยเจอกันมาก่อนแล้วเหตุใดเขาถึงตั้งตนเป็นศัตรูกับเธอชัดเจนขนาดนี้

"ร้านน้ำชาของข้ายินดีต้อนรับท่านดยุคเสมอค่ะ"

เล็กเท่านิ้วก้อยอีกทั้งล่มปากอ่าวด้วยงั้นเหรอ? เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสตรีที่ไร้เดียงสาเช่นบุตรีของวาณิชแซคตั้นไม่มีทางจะคิดแผนการนี้ขึ้นมาได้

มาดามจูเลีย คือสตรีที่รับปรึกษาเรื่องราวความรักและชีวิตคู่ รวมไปถึงเรื่องบนเตียงอีกด้วย...อ่า...ชักอยากจะรู้แล้วสิว่ามาดามผู้นี้รู้เรื่องบนเตียงได้เก่งแค่ไหนกัน

จะเก่งสู้เขาที่เป็นผู้ลงสนามจริงแทบทุกวันได้รึเปล่า? รอคอยเลยมาดามเพราะเขาเอาคืนเรื่องข่าวลือที่ไร้สาระพวกนั้นแน่!

และต้องเป็นมาดามเท่านั้น ที่เป็นคนไปแก้ข่าวลือให้เขา...ว่าจริงๆแล้วเจ้าหนูของเขามันมีขนาดแค่ไหนกันแน่!