ภากรล่ารัก

น้องภาม

พิมพ์มาดากลับเข้าบ้านในตอนเย็น ช่วงสิ้นเดือนงานของเธอล้นมือทำให้ติดพันจนต้องกลับบ้านผิดเวลา พอวางกระเป๋าและอาหารที่ซื้อเข้าบ้านเพื่อเป็นมื้อเย็นลงบนโต๊ะหญิงสาวก็เดินหาคนที่แสนคิดถึง

“แมะคับ”

เจ้าตัวเล็กวิ่งเตะแตะส่งเสียงเรียกมาก่อนตัว ทันทีเจ้าตัวเล็กวิ่งโถเข้ากอดซุกซบร่างบางความอ่อนล้าจากงานของพิมพ์มาดาก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“เดี๋ยวก็ได้หกล้มกันพอดี”

เสียงบ่นของยายอ่อนทำให้เด็กชายในอ้อมแขนของมารดาหันมาหัวเราะเสียงดังสดใส

“หนูวิ่งหนียายอ่อนอีกแล้วใช่ไหมคะ” พิมพ์มาดาก้มลงหอมแก้มยุ้ยของลูกชายแรงๆ เป็นการลงโทษในความซุกซน

"พอได้ยินเสียงรถก็รีบวิ่ง คนแก่อย่างป้าตามไม่ทัน”

“ยายอ่อนเดินช้า” เด็กน้อยที่พอจะพูดเป็นประโยคสั้นๆ ฟ้องคนเป็นแม่

“ใครจะเร็วยังกะปรอทเหมือนน้องภาม” คนแก่แกล้งว่ายิ่งทำให้เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจ

“มาค่ะไปอาบน้ำกับยายอ่อนให้แม่นั่งพักก่อน”

“มาย” เด็กน้อยส่ายหน้าก่อนจะซุกหน้ากับอกอุ่นของมารดา

“อย่าดื้อค่ะ ไปอาบน้ำตัวจะได้หอมๆ”

“มาย จะอาบกับแมะ”

“เดี๋ยวบัวพาภามไปอาบเองค่ะ ยายอ่อนจะกลับบ้านเลยก็ได้”

ยายอ่อนเคยทำงานที่บ้านศจีผู้เป็นคุณยายของพิมพ์มาดา เมื่อสิ้นบุญของศจีไม่นานพิมพ์พรมารดาของเธอก็จากไปอีกคน บ้านหลังเล็กจึงเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียงที่พิมพ์พรทิ้งไว้ให้บุตรสาว มียายอ่อนมาดูแลเป็นครั้งคราว คงเป็นโชคดีของเธอที่ยายอ่อนยังแข็งแรงจึงทำหน้าที่ดูแลน้องภามเวลาที่ต้องออกไปทำงาน

หญิงชราเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่พิมพ์มาดาเหลือเพียงคนเดียว ยายอ่อนรักและเมตตาเธอสองแม่ลูกไม่ต่างจากลูกหลานคนหนึ่งของแก บ้านของยายอ่อยอยู่ไม่ห่างบ้านของพิมพ์มาดานางจึงรับดูแลน้องภามในตอนกลางวัน พอพิมพ์มาดาเลิกงานยายอ่อนก็จะกลับไปนอนที่บ้านตัวเอง แต่เพราะใกล้สิ้นเดือนจึงทำให้งานของเธอล้นมือ วันนี้พิมพ์มาดาจึงกลับบ้านช้ากว่าทุกวัน

“เห็นกลับมาเหนื่อยๆ นึกว่าอยากพัก ให้ป้าช่วยอาบน้ำให้ตัวยุ่งดีกว่า หนูบัวจะได้กินข้าวนี่มันก็เกือบทุ่มแล้ว”

” ไม่เป็นไรค่ะ ป้าเองก็คงเหนื่อยกับน้องภามมาทั้งวันกลับบ้านไปพักเลยก็ได้ค่ะ นี่คะเงินเดือนของป้า” พิมพ์มาดาส่งซองสีขาวให้หญิงชรา

เกือบสามปีที่เธอออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพัง พิมพ์มาดาหันหลังให้กับอดีตที่เคยคิดว่ามีครอบครัวเหมือนเช่นคนอื่น แต่สุดท้ายเธอกลับไม่เคยมีค่ามีความหมายในสายตาของพวกเขา โดยเฉพาะคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

ต่างกับหญิงชราตรงหน้าในวันที่หอบลูกติดท้องกลับมาที่บ้านเดิมของคุณยาย ยายอ่อนที่เคยเป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยงของศจีกลับกลายเป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอที่ยังเหลืออยู่

หลังมื้อเย็นพิมพ์มาดาและลูกน้อยพากับอาบน้ำและเข้านอน วันนี้เด็กน้อยเลือกหยิบสมุดนิทานเรื่องโปรดส่งให้มารดา เจ้าตัวเล็กล้มตัวลงนอนหนุนแขนของมาดาด้วยท่าทางสนใจ คนเป็นมารดาทำหน้าที่เล่านิทานพร้อมกับตอบคำถามของเด็กในวัยขี้สงสัยอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย

เด็กชายภามหลับไปก่อนนิทานเรื่องที่สองจะจบ เดาว่าตอนกลางวันเจ้าตัวเล็กของเธอคงซุกซนจนเหนื่อยอ่อน พิมพ์มาดาวางหนังสือลงที่โต๊ะข้างเตียงจัดให้ลูกได้นอนในท่าสบาย มือบางลูบเสยผมที่ลงมาปรกหน้าเด็กชายก่อนจะก้มลงหอมหน้าผากเล็กอย่างแสนรัก

สายตาของหญิงสาวจับจองที่ใบหน้าของลูกรัก ในวันที่เธอจรดปากกาลงในใบหย่ากับพ่อของแกเป็นวันเดียวที่รู้ว่ากำลังตั้งครรภ์ แต่ถึงกระนั้นพิมพ์มาดาก็ไม่คิดบอกอีกฝ่ายให้รู้ จะว่าเธอเห็นแก่ตัวก็ยอม แต่ถึงเขารู้ว่ากำลังมีน้องภามคนอย่างภากรก็ต้องการหย่ากับเธออยู่ดี

อย่างมากเขาก็แค่ส่งเสียค่าเลี้ยงดูหรือแย่กว่านั้น ภากรอาจใช้อิทธิพลที่มีแย่งเอาลูกของเธอไปครอบครองเพียงคนเดียว นั้นคือเหตุผลที่ทำให้พิมพ์มาดาเก็บเรื่องท้องเป็นความลับ

ลูกที่เกิดจากแม่ที่พ่อไม่ได้รัก เธอรู้อยู่เต็มอกว่าต้องหว่าเว้และเดียวดายจนกลายเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นเหมือนที่เธอเคยได้รับ และเป็นสิ่งที่พิมพ์มาดาไม่ต้องการให้เกิดกับภาม เธอไม่ต้องการให้ชีวิตน้อยๆ ต้องแปดเปื้อนหรือมีบาดแผลที่เกิดจากการกระทำของผู้ใหญ่ไม่ว่าเขาคนนั้นเป็นพ่อหรือใครก็แล้วแต่