“เฮียไม่ได้หลอกหนูอยู่ใช่ไหม?” เสียงใสของบัวเอ่ยถามร่างสูงออกไปในขณะที่เธอนั้นซุกใบหน้าอยู่ที่อกแกร่ง
“เฮียไม่ใช่ผี”
ตุบ!
“เฮียอ่า..” บัวเงยหน้าขึ้นทุบอกแกร่งด้วยสีหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“เอ้า เฮียพูดอะไรผิด” ไทม์ถามกลับไปด้วยยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“เฮียบ้า” บัวพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“อ่าๆ ไม่เล่นก็ได้ พูดมาเฮียจะตอบ” ไทม์เห็นเด็กน้อยหน้ามุ่ยจึงพูดออกไปอีกครั้งด้วยใบหน้าจริงจัง บัวเห็นเช่นนั้นจึงเงยหน้ามองสบตากับไทม์
“แล้ว..” บัวแววตาไหววูบจ้องมองไทม์ ด้วยสีหน้าจริงจัง เธอกำลังจะเอ่ยถามออกไปกับสิ่งที่มันค้างคาใจอยู่ข้างในแต่เธอก็พูดไม่ออกไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
“เงียบ” ไทม์พูดพลางเลิิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
“..ผู้หญิงของเฮียละ” บัวกลั้นใจถามออกไป เธอจับจ้องมองใบหน้าของไทม์อย่างไม่วางตา
“ใคร?”
“คนที่เราเจอกันครั้งแรก คนที่เฮียควงมาผับไง” บัวพูดออกไป เธอพยายามทำให้ไทม์นึกถึงตอนที่เธอและเขาเจอกั
