“มึงจะไปบ้านเค้าจริงเหรอวะ?” ไอ้เจถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังนั่งตั้งอกตั้งใจจดเลคเชอร์อาจารย์ไฉไลอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ฉันหาวหวอดๆ เพราะต้องตื่นเช้ากว่าปกติ การนั่งสวดมนต์จงกรมตั้งแต่ตีห้าโคตรจะสูบพลังฉันเลยจริงๆ
“แล้วทำไมกูถึงไม่ควรไปอ่ะ?” ฉันถามมันเสียงเรียบแล้วเงยหน้าขึ้นมองกระดานก่อนจะถูกฝ่ามือเรียวหนาของไอ้เพื่อนบ้าดันไปมองมันแทน รูปหน้าเรียวยาวขาวเนียนสะอาดตา กับผมเซตทรงลวกๆ ตามประสาผู้ชายขยับเข้ามาใกล้มาก มันจ้องตาฉันครู่นึง
“ถามมาได้ ก็ไอ้เซฟมันเป็นผู้ชายไง มันดูติ๋มก็จริง แต่ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็เสืออ่ะ” มันเอ่ยพร้อมนัยน์ตานุ่มลึกเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยประสาเพื่อน
“โอ๊ย เค้าไม่ทำอะไรกูหรอก เจ มึงควรกลัวกูปล้ำเขามากกว่า” ฉันถอนหายใจแล้วเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันหนึ่งทีไล่สตอรี่เอวี่ติงร้ายๆ ที่มันกำลังจินตนาการอยู่ออกไป
“มึงก็พูดแต่ปากแหละหลิน ถึงเวลาจริงๆ มึงก็ไม่กล้าทำหรอก”
“กูไป
