23
ความเย็นจากผ้าขนหนูชุบน้ำที่ซับไปตามใบหน้าและแขน ทำให้คนที่ถูกปฐมพยาบาลค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเชื่องช้า และทันทีที่ลืมตาขึ้นเต็มตา ภาพความทรงจำที่ดูเหมือนจะติดแน่นฉายวาบเต็มสมอง เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งและกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
“กรี๊ด!...กรี๊ด!...อย่าทำฉัน อย่าทำฉัน...กรี๊ด!”
เบญญาภากรีดร้องราวกับคนเสียสติ ปัดป้องตัวเองพัลวัน ไม่ได้ลืมตาดูว่า ตอนนี้ตนอยู่ที่ใด เธอคิดเพียงว่า ตนเองถูกสบโชคย่ำยี
“จ๋าครับ จ๋า คุณปลอดภัยแล้วนะ คุณปลอดภัยแล้ว”กันต์ธีร์กอดร่างเบญญาภาไว้แน่น ทว่าคนที่อยู่ในอาราม
ตกใจและหวาดกลัวไม่ฟังคำพูดนั้น เธอกัดแขนเขาแน่น เพราะนึกว่าคนที่กอดคือสบโชค เบญญาภากำลังปกป้องตัวเองอยู่ กันต์ธีร์ข่มความเจ็บปวดไว้เต็มกำลัง มือใหญ่ลูบศีรษะเธอเบาๆ
“จ๋าครับ คุณปลอดภัยแล้วนะ นี่ผมเอง กันต์ธีร์ไงครับ”
ความอบอุ่นที่ได้รับ กับน้ำเสียงอ่อนโยนที่ได้ยิน ทำให้คนตกอยู่ในอาการหวาดกลัวเริ่ม
