รักร้อนอ้อนใจ

3 พี่วินวินของฉัน

3

พี่วินวินของฉัน

พริ้งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ขับรถออกมาจากบ้านโดยที่เธอไม่ได้บอกใครเลยว่าเธอจะไปไหน หน้าห้องของอัศวินมีความวุ่นวายที่เกิดจากความเข้าใจผิดเล็กน้อย

"คุณคะเข้าไปไม่ได้นะคะคุณไม่ได้นัดคุณอัศวินไว้ดิฉันต้องแจ้งก่อนถึงจะเข้าไปได้ค่ะ" เสียงเลขาร้องห้ามคนตัวเล็กที่พยายามจะเข้าไปในห้องของอัศวิน

"ทำไมพริ้งจะเข้าไปไม่ได้ค่ะ"

ปรางเลขาของอัศวินถูกเจ้านายย้ำตลอดว่าถ้ามีแขกในห้องที่เป็นผู้หญิงห้ามให้ใครเข้าไปเด็ดขาดเพราะเคยเกิดเหตุการณ์รถไฟชนกันจนเกิดการทะเลาะวิวาทตบตีกันจนอัศวินโดนใบเตือนจากพ่อของเขาไปแล้วสองครั้งเพราะเหตุนี้ปรางจึงไม่ยอมให้พริ้งเข้าไปง่ายๆ นั่นเอง

"ให้พริ้งเข้าไปหาพี่วินนะคะคุณพี่เลขาสุดสวย" พริ้งเป็นคนที่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุยิ่งปรางห้ามเธอเท่าไรเธอยิ่งอยากรู้ให้ได้ว่ามีอะไรในห้องถึงต้องห้ามไม่ให้เธอเข้าไป ปรางโดนชมเข้าหน่อยก็เคลิ้มจนเผลอปล่อยให้พริ้งเปิดประตูเข้าไปได้

"ขอบคุณค่ะที่ชมว่าปรางสวย"ปรางมัวแต่เขินอายพอหันมาอีกทีพริ้งกำลังเอื้อมมือไปเปิดที่ประตูเรียบร้อยแล้ว

ภายในห้องตอนนี้ลิลลี่โอบรอบคออัศวินไว้แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้หวังจะจูบอัศวินแต่โชคยังดีอัศวินพยายามแข็งขืนไว้เพราะเขาไม่อยากสานสัมพันธ์ต่อในจังหวะนั้นเองพริ้งก็เปิดประตูพรวดเดียวเธอก็มายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของอัศวินซึ่งปรางก็ตามมาติดๆ

"กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด " พริ้งกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่น

ทั้งอัศวินกับลิลลี่ก็ผละออกจากกันทันทีปรางได้แต่ยืนปิดปากพร้อมยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นเพราะเธอคิดว่าเธอน่าจะโดนไล่ออกแน่แน่

"เธอเป็นใครแล้วเข้ามาที่ห้องทำงานของพี่วินได้ไง"ลิลลี่เดินไปพูดกับพริ้งอย่างเหยียดๆ

"ใครก็ได้แต่น่าจะสำคัญกว่าเธอ" พริ้งตอบกลับลิลลี่อย่างเจ็บแสบไม่น้อย

"เธอก็เหมือนกันรู้ทั้งรู้ว่าพี่วินมีแขกเธอปล่อยให้คนอื่นเข้ามาได้อย่างไร" ลิลลี่ต่อว่าปราง

"ปรางห้ามแล้วนะคะคุณวิน"ปรางพยายามบอกกับอัศวิน

"โอเคผมนัดเธอมาเองแหละ" อัศวินพูดขึ้นจนทำให้ลิลลี่หน้าเหวอไปเลยทีเดียว

"วินกล้านอกใจลิลลี่ได้ยังไงคะ" ลิลลี่ไม่รู้ว่าพริ้งเป็นใคร

" นอกใจอะไรล่ะลิลลี่นี่มันน้องสาวผมที่เพิ่งเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศผมนัดน้องมาทานข้าวเที่ยงด้วยคุณไม่ใช่เหรอที่ผมไม่ได้นัด"อัศวินได้ข้ออ้างในการไม่ต้องไปทานข้าวกับลิลลี่

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ"อัศวินบอกกับลิลลี่

"ได้ไงค่ะพี่วิน" ลิลลี่เริ่มไม่พอใจ

"ถ้าคุณยังไม่เข้าใจ ปรางเรียก รปภ. "

" ลิลลี่กลับก็ได้ค่ะ"ลิลลี่สะบัดก้นออกไปอย่างไม่พอใจ ในจังหวะที่ลิลลี่เดินผ่านไปพริ้งก็ได้กระซิบที่ข้างหูลิลลี่ว่า" พี่วินของฉัน หุหุ" พริ้งพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ย เมื่อลิลลี่ออกไปปรางออกไปเหลือแค่อัศวินกับพริ้งเท่านั้นพริ้งกำลังจะโดนมรสุม

" ใครอนุญาตให้พริ้งเข้ามาในห้องพี่ถ้าพี่มีแขกสำคัญเขาก็คงหาว่าพริ้งไม่มีมารยาทไม่มีพ่อแม่สั่งสอน"อัศวินบ่นให้พริ้งชุดใหญ่

" ก็ใช่ไงคะพริ้งไม่มีพ่อแม่สั่งสอน" พริ้งถึงกับน้ำตาไหลกับคำนี้ อัศวินเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดที่พูดแรงไปกับพริ้ง

"พี่ขอโทษพี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหยุดร้องนะ"อัศวินทนเห็นพริ้งร้องไห้ไม่ได้จึงเดินเข้าไปปลอบด้วยการกอด

"หยุดร้องนะพี่ขอโทษ" อัศวินกอดปลอบน้องสาวแต่ในใจของเขากับเต้นแรงจนแทบจะทะลุอกออกมาแล้ว

"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ " พริ้งยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดของอัศวินที่จริงแล้วเธอไม่ได้เสียใจขนาดนั้นเพียงแค่เธออยากรู้ว่าพี่ชายของเธอห่วงเธอแค่ไหนซึ่งก็เป็นไปตามคาดพี่ชายของเธอก็ห่วงเธอมากๆ

"ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้พี่พาเที่ยวโอเคมั้ย" อัศวินหาข้อเสนอมาง้อน้องสาวของเธอ

" โอเคเลยค่ะ" พริ้งเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มร่าเลยทีเดียว

"อ้าวหายแล้วเหรอเนี่ย" อัศวินงงกับอารมณ์ของพริ้ง

"หายแล้วค่ะเราไปกินข้าวเที่ยงกันเลยมั้ยคะพริ้งหิวแล้วค่ะ" พริ้งเดินไปเกาะแขนพี่ชายโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าหน้าอกเธอไปบดเบียดแขนล่ำของพี่ชายสุดหล่อซึ่งมันทำให้คนตัวโตร้อนวูบๆ วาบๆ พริ้งเดินเกาะแขนออกมาจากในห้องทำงานเดินไปที่รถเพื่อที่จะไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน

"วันนี้เราจะไปทานอะไรกันดีคะ"พริ้งเดินเกาะแขนไม่ปล่อย

"แล้วแต่พริ้งเถอะพี่กินอะไรก็ได้"

"พริ้งอยากกินซูชิพาพริ้งไปกินหน่อยนะคะ"

"ได้สิ" อัศวินพูดนิ่งๆ สยบหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ

เมื่อไปถึงร้านอาหารชื่อดังภายในห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง พริ้งก็เลือกที่นั่งอย่างร่าเริงพร้อมกับสั่งอาหารอย่างสนุกสนานที่เธอได้ออกมาข้างนอกกับพี่ชายของเธอ

“เอาอันนี้สองที่ อันนี้อีกหนึ่ง อันนี้อีกสอง อันนี้อีกสองค่ะ...” พริ้งสั่งอาหารอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดสั่งเธออย่างบ้าคลั่งสั่งมาเหมือนจะกินทั้งบริษัทอย่างไรอย่างนั้น

“พอได้แล้วพริ้งนี่ก็เยอะแล้วนะเดี๋ยวก็กินไม่หมดหรอกเสียดายของ” อัศวินเอ่ยห้ามพริ้งก่อนที่เธอจะสั่งเยอะไปกว่านี้

“ไม่หมดก็ห่อกลับบ้านสิคะ” พริ้งยังคงดื้อดึงกับพี่ชายสุดหล่อ

“ถ้ายังไม่อิ่มก็ค่อยสั่งใหม่ก็ได้สั่งไว้นานกินไม่ทันมันไม่อร่อย” อัศวินผู้มีเหตุผลเสมอ

“ค่ะ พี่ชาย” อัศวินรู้สึกแปลกๆ ที่เธอเรียกเขาว่าพี่ชายเพราะหลังจากที่เธอกลับมาเขาก็รู้สึกแปลกๆ อย่างอธิบายไม่ถูก