หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
“ไหวแน่นะน้องเจน”
“ไหวสิคะ เจนไม่ได้พิการนะ ถ้าถามอีกเจนจะคิดว่าคุณอาไม่ได้อยากให้ออกมาด้วยกันแล้วนะคะ”
เสียงพูดคุยเบาๆ ดังขึ้นในห้างสรรพสินค้าหรูแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร อันที่จริงคงเรียกว่าเสียงพูดคุยไม่ได้ ต้องเรียกว่าเสียงของเจนิตาที่หันไปดุคนอายุมากกว่าที่เอาแต่คอยถามเธออยู่นั่น
ตั้งแต่ออกจากบ้านมาเขาก็ถามเธอไม่หยุด
เรื่องเหนื่อยหรือเจ็บป่วยอะไรตรงไหนเธอพอเข้าใจอยู่ เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอทั้งดื่มทั้งผ่านศึกหนักมากับเขาจริงๆ แต่ถามตั้งแต่ที่บ้านยันที่ห้างแบบทุกสิบนาที่นี่ก็ไม่ไหวมั้ง
ใบหน้าคมคร้ามของเขาสลดไปครู่สั้นๆ ก่อนจะหันไปมองลูกน้องสองคนที่เดินตามมา
วันนี้สองคนนั้นอยู่ในชุดไปรเวทไม่ได้สวมสูทดำอย่างที่เคยเห็น อาจเป็นเพราะคุณอาไม่อยากให้เราสองคนเป็นที่จับตามอง
และเมื่อเห็นว่าทั้งอาชางและอาหมิงเดินตามอยู่ในระยะที่น่าจะได้ยินเสียงเอ็ดแน่ๆ ใบหน้าของต้าเหว
