โชคดีที่เจนิตาไม่ใช่คนดื้อเพ่งที่จะไม่ยอมลงให้ใครเลย เธอไม่ได้ผลักไสแต่กลับยกแขนขึ้นมากอดคอเขาแน่น การพาเธอมาพักทีห้องจึงไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
กลับกันแม้ว่าจะหุ่นทรงของหญิงสาวจะไม่ได้บอบบางปลิวลมเหมือนผู้หญิงเอเชียทั่วไป แต่ตัวเธอเบาจนเขาสามารถอุ้มเดินรอบบ้านเลยก็ยังได้
“ถึงแล้ว” ตราบจนพาเธอเข้ามาในห้องนอน เขาจึงพูดขึ้นเรียกให้คนที่กำลังเอาหน้าซุกไหล่อยู่ให้เงยขึ้นมามองภาพความเป็นจริงอีกรอบ เจนิตายังคงหน้าเศร้าแต่ก็ยอมพยักหน้ารับแต่โดยดี
เห็นอย่างนั้นคนอายุมากกว่าจึงโน้มกายลงเพื่อวางเจ้าหล่อนลงบนบนพื้น ทว่าลงมาแล้วขาของเธอก็ยังเปลี้ยจนเขาต้องประคองอยู่ดี ไม่รู้ว่าดื่มไปตั้งเท่าไหร่ถึงได้เดินเองไม่ไหวขนาดนั้น
คิดแล้วเขาก็ชักจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ ทว่าเมื่อเห็นว่าเจนิตาเองก็ไม่ได้คิดจะเถียงแต่อย่างใด จึงได้แต่สะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้เพราะไม่อยากดุเธอไปมากกว่านี้
ที่บอกว่ากลับบ้านโดนแน่เข
