30
ซัม...ขอโทษ
(END : พิมพ์ตะวัน)
ซัมพอชะงักไปกับคำถามของพิมพ์ตะวัน และในตอนที่พิมพ์แบมือไปตรงหน้าเพื่อกดดันให้เธอส่งมือถือของตัวเองมานั้น
ครืด ๆ (เสียงข้อความในโทรศัพท์ของซัมพอยังคงสั่นไม่หยุด)
"พี่พิมพ์..." ซัมพอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองจ้องมาที่ตาของพิมพ์นิ่ง ๆ
"ซัม...ขอโทษนะ" สาวน้อยน้ำตาคลอเบา ก่อนจะลงก้มหน้าลงอย่างไม่กล้าสบสายตาของเธอไปในทันที
"ขอโทษ...หมายความว่ายังไง" ร่างบางอึ้งในคำตอบของน้องสาวข้างห้องมาก ๆ มันจุกอกจนพูดไม่ออกเลยจริง ๆ เพราะเธอไม่คิดว่าซัมพอจะทำแบบนี้ได้จริง ๆ
น้องเป็นเด็กที่เรียบร้อยมาก ๆ เรียกได้ว่าลูกคุณหนูเก่าเลยด้วยซ้ำไป มันไม่มีทางเลย...เป็นไปไม่ได้เลย
"คะ...คือ...ซัมไม่สะดวกให้ยืมจริง ๆ น่ะค่ะ" ซัมพอพูดอย่างตะกุกตะกัก
"ทำไมล่ะ" ฉันเผลอเสียงแข็งใส่ไปอย่างลืมตัว
"คะ...คือ" ซัมพอหน้าซีดเผือด ปากสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด
หมับ! ฉันคว้าไหล่ทั้งสองข้างของ
