23
นายมันน่ารังเกียจ
ปัก ๆ รุ่นพี่ทุบซะหลังแทบแอ่น แต่ฉันก็ยิ้มรับไป ในคณะเนี่ยจะมีสักคนไหมนะที่มองว่าฉันเป็นผู้หญิง
"ขอบคุณนะพี่โจ้" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ไปอย่างซาบซึ้งใจ
"เผื่อว่าอนาคต...มึงเหงา ๆ อยากจะมารับแข่งรถใต้สังกัดอู่ซ่อมรถกู"
"โห่พี่...ฝีมือพิมพ์ยังต้องฝึกอีกเยอะ" ฉันยิ้มเจื่อน ๆ เพราะถ้าแม่ฉันรู้ว่าแอบมาแข่งรถท้าความตายแบบนี้
มีหวังโดนบ่นหูชาแน่ ๆ เลย เพราะแค่ขี่มอเตอร์ไซค์ไป ๆ มา ๆ แม่ยังบ่นอยู่ตลอดเวลาว่ามันไม่ปลอดภัย
แม่เคยบอกว่าฉันนิสัยเหมือนพ่อตัวเองมาก ๆ ตรงที่ฉันกล้าได้กล้าเสีย มีความพยายามและความอดทนสูง เรียกว่าฉันน่ะลูกพ่อแบบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์เลย
"แค่มึงชนะรอบแรกในสนามแข่งนั้นได้ กูว่ามึงอะโคตรเจ๋งแล้วนะ" พี่โจ้เดินมาเร่งเครื่องยนต์ให้ดังสนั่นลั่นอู่รถ
"ไป ๆ ขับออกไปลองก่อน ถ้ามีปัญหาอะไรก็กลับมาหากู"
"โอเคพี่...งั้นพิมพ์ไปนะ" ฉันยกมือไหว้รุ่นพี่และรีบ
