บทที่ 7 ทฤษฎีพิชิตใจ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน (2)

1432 Words

บทที่ 7 ทฤษฎีพิชิตใจ 1 - พบเจอ เพ้อฝัน (2) "มาเป็นของมีนไหมคะ" "ฉันบอกให้หยุดพูดไง!" พีทผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทำให้หญิงรีบวิ่งตามคนตัวโตอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า... "พี่พีทรอมีนด้วย ว้ายยย!" ตุ้บ! ปึก! "อ๊ะ! อึก!" ไม่ทันระวังคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งจ้ำอ้าวไปหาคนตัวเล็กก็เกิดสะดุดขาตัวเองจนทำให้ล้มลงกับพื้นอย่างแรง บริเวณหัวเข่ามีเลือดไหลออกมาพร้อมกับแผลถลอกที่มือเล็กทำให้ใบหน้าหวานแหยแกด้วยความเจ็บปวด "เจ็บชะมัด อึก...พี่พีทรอมีนด้วย" หญิงสาวพยายามลุกขึ้นยืนและก้มเก็บข้าวของตัวเองทั้งหมดเอาไว้หวังจะรีบเดินตามคนตัวโตไป ถึงจะเจ็บมากแค่ไหนแต่เธอก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ชายหนุ่มก้าวเข้ามาหาก่อนจะจัดการช้อนวงแขนโอบอุ้มคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะเดินตรงไปยังรถยนต์คันหรูของตัวเอง คนตัวโตวางมีนาลงบนเบาะอย่างเบามือและจัดการคาดเข็มขัดให้เธอเสร็จสรรพทำให้ใบหน้าของทั้งสองใกล้ชิดกันจนรู้สึกถึงลมหายใจ แววตาหวานสั่นระริกเสียงหัวใจเต้นดังโครมครามเมื่อใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น "เกิดมาเพื่อสร้างปัญหาเป็นอย่างเดียวหรือไง" เสียงเข้มเอ่ยและหันมองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ ลึก ๆ เขาคิดที่จะไม่สนใจหรือเข้ามาช่วยเหลือเธอสักนิดแต่ในเมื่อเจ้าหล่อนดันสร้างปัญหาแบบนี้หากเดินผ่านไปเฉย ๆ ก็จะดูใจร้ายไปหน่อย ถึงแม้ว่าจริง ๆ แล้วจะใจร้ายใจมารมากแค่ไหนก็ตาม "ก็พี่พีทไม่รอมีน" คนตัวเล็กบ่นอุบพลางก้มหน้าลงทำหน้าง้ำงอที่อยู่ ๆ ก็ถูกคนตรงหน้าดุ "แล้วทำไมฉันต้องรอ" คนตัวโตกอดอกมองหญิงสาวอย่างเอาคำตอบ มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องรอเธอเลยสักนิด "ก็มีนจีบพี่อยู่" "วันนี้เธอเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!" "บ้ารักพี่มั้ง" "เธอนี่มัน...!" "ขึ้นรถค่ะ ไปส่งมีนที่คอนโดฯ เลยเห็นไหมว่ามีนเจ็บขาอยู่" มีนาหันหน้าหนีและพูดมัดมือชกคนตัวโต จีบยากนักยากหนาก็คงต้องทำแบบนี้ถึงจะยอมไปส่งเธอสักที "เธอทำตัวเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" "ขึ้นรถเถอะน่า มีนอยากกลับแล้ว" พีทถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แต่ก็ยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี ถ้าไม่เห็นว่าขากำลังเจ็บและมีเลือดออกแบบนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมไปส่งเธอง่าย ๆ ปฏิบัติการพิชิตใจนายจอมหยิ่งยังคงดำเนินต่อไปไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน ๆ ก็มักจะมีหญิงสาวตัวแสบอย่างมีนาอยู่ทุกช่วงเวลากับพีทเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนไปเรียนที่มีคลาสเรียนช่วงเช้าเหมือนกัน... "พี่พีท! มีนก็ไปด้วยสิ นะ ๆ ให้มีนไปด้วยนะ" เวลาเลิกเรียน... "มีนกลับด้วยนะพี่พีท นะ ๆ น้าาา" หรือแม้กระทั่งเวลาพักผ่อน... "เลิกเรียนแล้วพี่พีทจะไปไหนคะ ให้มีนไปด้วยคนสิ" และรวมถึงในตอนนี้ด้วย... คนตัวเล็กรีบวิ่งตามคนตัวโตที่เดินผ่านเธอไปด้วยความเย็นชาดังเช่นทุกครั้ง ตอนนี้ก็เป็นช่วงเย็นที่เขาไม่ได้มีนัดหรือจะต้องแวะไปที่ไหนต่อมันก็เป็นโอกาสเหมาะที่เธอจะตามจีบเขาได้ง่าย ๆ "พี่พีทจะกลับแล้วเหรอคะ มีนกลับด้วยคนสิ" หญิงสาวรีบวิ่งมาขวางคนตรงหน้าไว้ได้ทันควันก่อนจะเอ่ยขึ้นและฉีกยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า "ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง" คนตัวโตผ่อนลมหายใจพลางเท้าเอวมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ตามตื๊อเขาไม่เลิก นี่ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ยัยตัวแสบตามติดเขาทุกวันเหมือนเป็นปลิงเกาะเช่นนี้ "อะไรเหรอคะ วิ่งน่ะเหรอไม่เหนื่อยค่ะถือว่าออกกำลังกายไปในตัว" ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นทำท่าออกกำลังกายประกอบแม้ว่าจะหอบหายใจเข้าปอดเหนื่อยหอบก็ตาม "เธอทำแบบนี้มันเสียเวลาเปล่า เพราะฉันไม่คิดสนใจใครโดยเฉพาะคนอย่างเธอ" มีนาชะงักไปกับคำพูดของคนตรงหน้า เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันช่างโง่เง่าแต่เธอก็อยากจะพยายามให้ถึงที่สุด หากมันถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วเขาไม่คิดสนใจเธอจริง ๆ คนอย่างเธอนี่แหละจะเป็นคนเดินจากเขาไปเองโดยไม่คิดเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น "ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ล่ะคะ" "แล้วฉันจะต้องรับรักคนที่มาบอกว่าชอบฉันทุกคนเลยหรือไง!" หญิงสาวเม้มปากแน่น...มันเป็นจริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันเป็นการมัดมือชกเขาทั้งนั้น ไม่มีใครจะสมหวังกันทุกคนและรวมถึงเธอด้วย "เฮ้ย ไอ้พีท มึงใจร้ายกับน้องเกินไปหรือเปล่าวะ" เสียงของจอมทัพแทรกขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาทำให้ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าออกเพื่อสงบสติอารมณ์ เขายอมรับว่าตัวเองใจร้ายแต่สิ่งที่เขาพูดออกมามันเป็นความจริงทุกอย่าง จะบังคับให้ทุกคนตอบรับกับคนที่ชอบนั้นเป็นไปไม่ได้เลย ตัวเขาเองก็ไม่คิดจะเปิดใจให้ใคร หากมามัดมือชกและทำตัววอแวกันแบบนี้เขาเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน "กูพูดตรง ๆ เลยนะ กูว่าพวกมึงหยุดเหอะว่ะอย่าทำแบบนี้เลย" ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยความรู้สึกออกไป ที่เขาเงียบมาตลอดไม่ใช่ว่าเห็นด้วยความสิ่งที่ทำเพียงแค่เขาไม่อยากให้ความรู้สึกดี ๆ จะต้องบาดหมางเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ "มีนขอโทษ ขอโทษที่เข้ามาวุ่นวายกับพี่มากเกินไป" หญิงสาวยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด มันทำให้เธอได้สติขึ้นมาว่าตัวเธอเองไม่ควรจะทำอะไรที่ล้ำเส้นชีวิตของเขามากแบบนี้ "กูไม่อยากให้มึงกลับไปหาเอม กูรู้ว่ามึงเจ็บแล้วจำแต่ถ้าเอมมาง้อมึงอีกกูเชื่อว่ายังไงมึงก็ต้องใจอ่อน" เฌอเอมเป็นคนที่พีทรักมากที่สุดผ่านช่วงเวลาดี ๆ มาด้วยกันมากมาย เพื่อนที่คบกันมาหลายปีอย่างเขาทำไมจะไม่รู้นิสัยว่าเป็นยังไง ถึงจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความคิดถึงและโหยหาอยู่ดี "กูไม่คิดกลับไป!" พีทย้ำชัดในคำตอบ เขายอมรับว่าเขาเองยังคิดถึงแต่เขาตั้งมั่นกับตัวเองแล้วว่าจะไม่กลับไปหาเธออีกแน่นอน "เปิดใจให้มีนได้ไหมคะ" หญิงสาวเอ่ยออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง เธอหวังว่าเขาจะเปิดใจให้เธอบ้าง "มันเสียเวลาเปล่า" "มีนสัญญาว่าจะไม่ทำตัวน่ารำคาญ จะจีบพี่น้อย ๆ แต่นาน ๆ ไม่ทำตัววอแวตามติดพี่แบบนี้อีก มีนพูดจริง ๆ นะ" มีนาเอ่ยข้อเสนอออกไปและจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาหนักแน่น "ฉันบอกเธอหลายรอบแล้วว่ามันเสียเวลาเปล่า" "แปลว่าพี่ไม่ปฏิเสธใช่ไหมคะ" "นี่เธอ!" "เฮ้ยใจเย็นดิไอ้พีท" เป็นฝ่ายโอ๊ตที่เข้ามาห้ามไว้ เพราะตัวเขาเองก็สนับสนุนให้เธอทำแบบนี้เช่นกัน อย่างน้อย ๆ เธออาจจะทำให้เพื่อนจอมโหดของเขาอ่อนลงมาได้บ้าง "มีนจะมาหาพี่ให้น้อยลง ไม่ตามตื๊อให้พี่รำคาญ แต่มีนจะไม่หยุดจีบพี่" "น้องแม่งโคตรใจเด็ด นี่แหละคนที่เหมาะสมกับไอ้พีทที่สุด" จอมทัพปรบมือให้กับหญิงสาวที่ยึดมั่นในคำพูดและความคิดของตัวเองก่อนที่เขาจะชะงักไปเมื่อเห็นสายตาคมของเพื่อนสนิทที่มองด้วยความไม่พอใจ "อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน!" - ทฤษฎีพิชิตใจ วิธีที่ 1 : พบเจอเพ้อฝัน - ล้มเหลว #.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more