บทที่ 6 ปฏิบัติการตามจีบเธอ พาร์ท2 (1)

1357 Words

บทที่ 6 ปฏิบัติการตามจีบเธอ พาร์ท2 (1) "กูกลับละ" เสียงเข้มของพีทเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ภายในห้องชมรมและเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยความนิ่งเรียบ "เชี่ย...มันจะไปแล้วไอ้โอ๊ตทำไงดีวะ" จอมทัพสะกิดเพื่อนข้างกายด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นร่างสูงกำลังจะเดินออกจากห้องไป ในตอนแรกทั้งจอมทัพและโอ๊ตตั้งใจว่าจะนั่งรอมีนาอยู่ที่ห้องชมรมนี้เพื่อหวังที่จะให้เธอได้กลับพร้อมกับพีทซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาได้จัดเตรียมและวางแผนไว้ทุกอย่างแล้ว ถ้าหากเพื่อนตัวดีกลับไปก่อนมีหวังสิ่งที่พวกเขาวางไว้ทั้งหมดต้องพังไม่เป็นท่าแน่ "เฮ้ยไอ้พีทจะรีบกลับไปไหนวะ อย่าเพิ่งกลับดิ" "ท่องมาตรา" ชายหนุ่มตอบนิ่ง ๆ โดยที่ไม่ได้หันมามองเพื่อนสนิททั้งสองคนก่อนที่เขาจะเดินไปยังประตูและเปิดมันออกเพื่อที่จะเดินออกจากห้องไป แต่ทว่า... "แฮ่ จ๊ะเอ๋" น้ำเสียงสดใสพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างของมีนาปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าประตูห้องชมรมพอดีทำให้ชายหนุ่มชะงักและถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ "สวรรค์! นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว" จอมทัพพูดขึ้นและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นหญิงสาวอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ความดีใจนั้นต้องเก็บกลับไปแทบไม่ทันเมื่อเจอสายตาคมของเพื่อนสนิทที่หันมองมาอย่างคาดโทษ เขารู้...รู้ว่าเพื่อนของเขาและยัยเด็กนี่ต้องการจะทำอะไร แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือเหตุผลว่าทำไมต้องทำเช่นนี้...? "โอ๊ะ จะกลับแล้วเหรอคะพี่พีท" หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างเป็นตาสระอิให้กับคนตรงหน้า เธอตั้งใจมาที่นี่ตามคำแนะนำของโอ๊ตและจอมทัพเพื่อเดินหน้าจีบรุ่นพี่จอมโหดและวันนี้เธอจะต้องทำให้คนเนี้ยบระเบียบจัดอย่างพีทโอนอ่อนกับเธอให้ได้! พีทกดสายตามองหญิงสาวอย่างนึกไม่พอใจก่อนจะเดินผ่านมีนาไปราวกับว่าเธอเป็นเพียงอากาศหรือสิ่งที่มองไม่เห็น เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้วเขาก็ไม่คิดจะสนใจหรือหลงกลเดินไปตามเกมส์บ้า ๆ ของเพื่อนเขาเด็ดขาด "ไอ้นี่ เย็นชาฉิบ!" จอมทัพส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเห็นการกระทำของเพื่อนสนิทที่เดินผ่านหญิงสาวตรงหน้าไปอย่างไม่คิดจะสนใจเลยแม้แต่น้อย "ตามไปเลยน้องมีน สู้ ๆ น้องพี่ทำได้อยู่แล้ว" โอ๊ตที่ยืนมองสถานการณ์ก็ยกมือขึ้นให้กำลังใจกับคนตัวเล็ก นี่เพิ่งเป็นวันแรกของการเริ่มจีบเจ้าคนโหดเนี้ยบอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยแต่เขาเชื่อว่าคนแสบซนและน่ารักอย่างมีนาต้องเอาชนะใจคนโหดหินอย่างพีทได้แน่นอน "สู้ค่ะ! ขอบคุณนะคะไว้เจอกันนะคะ" มีนาพยักหน้าหงึก ๆ ตอบรับรุ่นพี่หนุ่มทั้งสองคนก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งตามพีทออกไปอย่างรวดเร็ว ถึงเขาหนีไปไกลแค่ไหนเธอก็จะวิ่งตามให้ทันจนได้! "พี่พีท! พี่พีทรอมีนด้วยสิ" ขาเล็กวิ่งจ้ำอ้าวตามชายหนุ่มไปยังลานจอดรถอย่างรีบร้อนเมื่อคนตัวโตไม่คิดจะสนใจหรือหันมามองเธอสักนิด จนกระทั่งมาประชิดตัวร่างสูงมีนาคว้าหมับแขนแกร่งเอาไว้พลางผ่อนลมหายใจหอบเหนื่อย "ปล่อย" เสียงทุ้มเอ่ยทั้งที่ไม่คิดจะหันมามองคนตัวเล็ก น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความดุดันทำเอาคนที่ฟังถึงกับชะงักและเกร็งไปกับคำพูดของเขา "คือ...คือมีนขอกลับด้วยสิคะพี่พีท" มีนากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างนึกหวาดหวั่นแต่มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ต้องทำให้ถึงที่สุด! "น่ารำคาญ" พีทสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมก่อนจะเดินไปยังรถยนต์ของตัวเองที่จอดอยู่ตรงหน้า ทว่า... "พีท..." เสียงเล็กของคนคุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นคนรักเก่าที่เลิกรากันไปได้ไม่กี่เดือน "เอม" ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของหญิงสาวเบา ๆ ทั้งแปลกใจและตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะมาหาเขาถึงที่นี่ หลังจากในวันนั้นเขาได้ประกาศออกไปอย่างชัดเจนว่าจะไม่คิดหวนกลับและให้อภัยที่ทรยศอย่างคนรักเก่าได้อีกแต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้ากลับมาหาเขาเช่นตอนนี้ มีนาเม้มปากแน่นมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ในใจก็รู้สึกขุ่นเคืองที่คุณชายจอมหยิ่งไม่คิดสนใจเธอแต่กลับเรียกหาคนรักเก่าอย่างโหยหา ลึก ๆ ก็รู้ว่าเขาคงไม่คิดกลับไปคืนดีกับผู้หญิงคนนั้นแต่เธอก็ดูออกว่าเขายังรู้สึกและคิดถึงเธอคนนั้นอยู่ตลอด "เอมขอโทษ เอมขอโทษนะพีท" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาและก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดพลันทำให้แววตาคมกระตุกวูบอ่อนไหวกับคำขอโทษนั้น "ฉันว่าฉันพูดชัดเจนแล้วนะ" ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่ทว่าก็ยังไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไปได้อยู่ดี "เอมผิดไปแล้ว เอมยอมรับผิดทุกอย่าง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะพีท" "มันสายไปแล้วเอม" พีทตอบกลับไปทันควันถึงเธอจะคุกเข่าหรือขอโทษเขามากแค่ไหนแต่มันก็สายเกินกว่าที่จะให้อภัยและกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถึงจะยังคิดถึงและโหยหาแต่เขาก็ไม่คิดจะกลับไปจมกับความโง่งมและเจ็บปวดได้อีกแล้ว "ฮึก...เอมคิดถึงพีท คิดถึงช่วงเวลาดี ๆ ของเราทั้งสองคน" "..." คนตัวโตเงียบไปและจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย "แล้วก่อนจะทำผิดทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกของคน ๆ หนึ่งบ้างล่ะคะ" เป็นฝ่ายมีนาที่โพล่งออกไปก่อนที่เธอจะเดินไปยืนอยู่ข้างกายของพีทและกอดแขนเขาเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไรเพียงแค่รู้ว่าเธอไม่อยากให้เขากลับไปคบหากับผู้หญิงคนนี้อีก "พีท...พีทยังจำได้ไหมว่าวันแรกที่เราคบกันพีทพาเอมไปที่ไหน" คนตรงหน้าไม่คิดสนใจกับคำพูดของมีนาเธอยังคงหาคำพูดที่จะโน้มน้าวและทำให้ชายหนุ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม "พี่พีทจะกลับไปคบกับเขาเหรอคะ" มีนาหันไปถามชายหนุ่มข้างกายอย่างเอาคำตอบและกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นเพื่อเรียกสติ "ปล่อยฉัน" พีทกดเสียงต่ำเอ่ยกับคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มล้ำเส้นชีวิตของเขามากเกินไปแล้ว "มีนช่วยพี่อยู่นะคะ อยากกลับไปโง่เหมือนเดิมหรือไง" หญิงสาวถลึงตาใส่และมองคนตัวโตด้วยแววตาหนักแน่น ถึงเขาจะไม่ชอบเธอก็ไม่เป็นไรแต่อย่างน้อง ๆ เธอก็อยากจะเรียกสติของเขาไม่ให้กลับไปหาผู้คนหญิงคนนั้นอีก "พีท เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ พีทเองก็คิดถึงเอมไม่ใช่เหรอ" "..." สายตาคมสั่นเทาด้วยความสับสน จริงอย่างที่พูดว่าเขายังคิดถึงเธออยู่ตลอด "เสียใจด้วยนะ ตอนนี้ฉันเป็นแฟนเขาเธอไม่มีสิทธิ์!" มีนาขมวดคิ้วยุ่งมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ทั้งที่การกระทำของเธอชัดเจนขนาดนี้แล้วยังตามตื๊ออยู่อีก "ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนพีทเหรอคะ" "ไม่ใช่!" ชายหนุ่มเอ่ยปฏิเสธออกไปทันควันทำให้คนตรงหน้าหัวเราะออกมาอย่างเหนือกว่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more