บทที่ 3 เปลี่ยนความคิด (2)
965 Words
บทที่ 3
เปลี่ยนความคิด (2)
"กูก็บอกอยู่ว่าน้องเขากลัวไอ้พีท พูดง่าย ๆ ก็คือรังเกียจนั่นแหละ"
"ไม่ใช่! ไม่ใช่นะคะ" เสียงเล็กสองคนประสานกัน เธอไม่ได้รังเกียจหรือกลัวอีกฝ่ายแต่อย่างใดเพียงแค่เกรงใจต่างหาก หนทางก็ไม่กี่กิโลเมตรนั่งรถแท็กซี่ไม่นานก็ถึงแล้วยิ่งเจอความเย็นชายอ่งทำให้ไม่กล้าย่างกรายเข้าไปใกล้กว่าสองเมตร
"ถ้างั้นก็กลับด้วยกัน" พีทเอ่ยก่อนจะเดินนำไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองที่จอดไว้อยู่ด้านหลังร้าน
"รีบตามไปเร็วน้อง ไม่ต้องกลัวมันหรอกถึงเพื่อนพี่มันจะหน้าโหดแต่นิสัยมันก็โหด"
"ไอ้เวรทำให้น้องขวัญเสียหมด ไปเร็วน้องเพื่อนพี่ไม่กัดมันฉีดยาแล้ว"
"เอ่อ...ค่ะ มีนกับน้ำขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวทั้งสองคนโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งตามชายหนุ่มไปในที่สุด
ขาเล็กก้าวฉับ ๆ ไปยังรถยนต์คันหรูที่ตอนนี้สตาร์ทเครื่องไว้รอแล้ว มีนาดันเพื่อนสนิทให้เดินไปยังฝั่นข้างคนขับและตัวเองก็ขึ้นไปประจำที่เบาะด้านหลังแทน
จากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายแถมยังเป็นคนดีอีกต่างหากจนทำให้เธอเผลอมองหน้าเขาแล้วคิดไปเพ้อฝันโดยไม่รู้ตัว
'หยุดเลยนะยัยมีน ถึงเขาจะหล่อแต่ยังไงแกก็ห้ามหวั่นไหว!' มีนาบ่นกับตัวเองที่ตอนนี้กำลังเผลอไผลในความรู้สึก
"เธอพักแถวไหน" พีทเอ่ยถามขณะที่รถยนต์กำลังขับเคลื่อนไปตามทาง
"น้ำพักอยู่หอเอสเจค่ะเลี้ยงเข้าซอยนิดเดียวก็ถึงแล้ว ส่วนยัยมีนพักอยู่คอนโดพีเอ็มเลยเข้าไปอีกหน่อยค่ะ"
"งั้นฉันต้องส่งเธอก่อน" คนตัวโตบอกทั้งที่สายตายังคงจดจ้องกับทางตรงหน้าด้วยความเรียบนิ่ง
"ไม่เป็นค่ะเดี๋ยวมีนลงพร้อมน้ำเลย เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว" หญิงสาวออกปากทันทีเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้ ความจริงที่พักของเธอและน้ำอยู่ห่างกันไม่ไกลเดินไปเพียงไม่กี่นาทีก็ถึง
พีทไม่ได้เอ่ยอะไรเขายังคงขับไปตามทางจนกระทั่งมาถึงจุดหมาย หญิงสาวทั้งสองคนเอ่ยขอบคุณอย่านอบน้อม
"ขอบคุณพี่พีทมากนะคะที่มาส่ง" น้ำเอ่ยและปลดเข็มขัดตัวเองก่อนจะเดินลงจากรถซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับมีนาที่คืนเสื้อคลุมให้กับคนตัวโตและหันกลับไปเปิดประตูรถ
แต่ทว่า...
คนตัวโตกระชากเกียร์ทำให้ร่างบางชิดติดกับเบาะหนังราคาแพง รถยนต์คันขับแล่นไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจคนที่อยู่เบาะหลังเลยแม้แต่น้อย
"เอ้ย! พี่! มีนยังไม่ได้ลงเลย!" หญิงสาวตะโกนเสียงดังพร้อมทำหน้าตื่นตระหนกแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใดยังคงจดจ้องกับทางตรงหน้าอยู่อย่างนั้น
"พี่พีท! พี่ได้ยินมีนไหม พี่จะขับไปไหน!" มีนาเอ่ยอีกครั้งพลางมองไปยังทางรอบ ๆ ก็พบว่าเป็นทางเข้าคอนโดฯ ของเธอเอง คนตัวเล็กขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจและตกใจไปพร้อม ๆ กัน ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะเล่นอะไรถึงได้ทำให้เธอตกใจแบบนี้
"ก็อยู่คอนโดฯ นี้ไม่ใช่เหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยขณะที่กำลังจอดรถยนต์ยังพื้นที่ส่วนตัว
ใบหน้าหวานหันมองคนตัวโตที่ยังทำหน้าที่ไม่สนใจเรื่องราว ตอนแรกก็กลัวเป็นไก่ตื่นถึงจะเป็นรุ่นพี่แต่ก็กลัวว่าจะพาไปฆ่าหมกป่าเหมือนในข่าว
"พี่เล่นอะไรเนี่ย มีนตกใจนะ!"
"ไม่ได้เล่น"
"ก็มีนบอกแล้วไงว่าจะลงพร้อมน้ำแล้วจะเดินเข้ามาเองไม่ให้ต้องมาส่งถึงในนี้เลย พี่คิดจะแกล้งมีนใช่ไหม" มีนาตอบกลับไปทันควันอย่างนึกหงุดหงิด คิดเป็นอื่นไม่ได้เลยว่าเขาคงอยากกลั่นแกล้งเธอให้กลัวเป็นแน่
"อย่าหลงตัวเอง ฉันก็อยู่คอนโดฯนี้" พีทหันมองคนตัวเล็กก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แต่ไม่อยากพูดให้มากความแต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะฟูมฟายแบบนี้
มีนาชะงักมองทางข้างนอกรถกับใบหน้าของเขาสลับกันไปมา
"ฮะ!?"
"ลง" ชายหนุ่มย้ำคำก่อนจะเดินลงจากรถส่วนหญิงสาวที่ตอนนี้สติกำลังเตลิดหายก็สะดุ้งตื่นตัวและนีบลงไปตาม ๆ กัน
"พี่อยู่ที่นี่เหรอคะ" คนตัวเล็กนีบวิ่งมาจับแขนแกร่งก่อนจะก่อนจะเอ่ยถามและมองอย่างเอาคำตอบ
"หูตึง?"
"บังเอิญชะมัดเลย" มีนาบ่นพึมพำกับตัวเองไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะอยู่คอนโดฯ เดียวกันกับเธอด้วย
"ปล่อย" เสียงเข้มและสายตาดุของเขาทำให้มือเล็กต้องรีบปล่อยทันควัน ขืนเผลอทำอะไรพลาดไปมีหวังคงโดนฆ่าหมกป่าอย่างที่มโนไว้ตอนนี้เป็นแน่
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ให้ยืมเสื้อคลุมด้วยค่ะ" มีนาตะโกนไล่หลังไปเสียงดังเมื่อคนตัวโตเดินออกไป
เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำจนมือเล็กต้องทาบไว้ที่อก จากที่คิดว่าเขานิสัยแย่เป็นรุ่นพี่ที่ไม่น่าคบหาแต่ในวันนี้กลับทำให้ความรู้สึกเธอเปลี่ยนไป
"พี่เองใจดีเหมือนกันนะเนี่ย แต่ขี้เก๊กไปหน่อย"
- Writer
