บทที่4. ‘คุณมันคนไม่มีหัวใจ’
1815 Words
อันโตนิโอ ซิวีลิอาโน่ บุตรชายคนโตของตระกูลซิวีลิอาโน่เดินเข้ามานคฤหาสน์ด้วยท่าทีเหนื่อยๆ เพราะเขาเพิ่งกลับมาจากประชุมงานที่บริษัทฯ อยากจะอาบน้ำอุ่นให้สบายเนื้อสบายตัวเสียหน่อยแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นน้องชายนอนเหยียดขายาวอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก
“ทำไมมานอนหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ล่ะไม่สมกับเป็นนายเลยนี่ ฟรานเชสโก้”
ฟรานเชสโก้ ซิวีลิอาโน่เปิดเปลือกตาแล้วถอนหายใจหนักๆ แขนที่ยกวางบนหน้าผากอยู่แล้วไม่มีท่าทางจะเลื่อนลง อันโตนิโอก้มมองน้องชายแล้วกลั้นหัวเราะ เขาดึงแขนน้องชายออกแล้วนั่งลงข้างๆ จมูกเขาขยับฟุดฟิดกลับกลิ่นเหล้าที่โชยมาจากน้องชายของเขา
“อาบเหล้าแล้วหรือไง”
“เรื่องของฉันน่า” ฟรานเชสโก้พูดอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นนั่ง
“ได้รับมรดกมาตั้งหลายล้านทำไมทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้เล่า” อันโตนิโอตบไหล่น้องชายเบาๆ
“มรดกบ้าๆ แบบนั้นไม่เห็นอยากได้”เขาแหงนหน้าให้คอพาดไปกับพนักโซฟา “ไม่รู้ลุงโทนี่คิดอะไร”
“ก็คงคิดดีแล้วละมั้ง” อันโตนิโอยิ้มที่มุมปาก “มันไม่เลวร้ายนักหรอก”
“อะไร”
“ก็แต่งงานไง”
“อย่ามาพูดคำๆ นี้กับฉันเลย” คราวนี้ฟรานเชสโก้ดูจะหัวเสียจริงๆ แต่พี่ชายกลับหัวเราะร่า
“เอาน่า...ฉันเชื่อว่าลุงโทนี่ต้องคิดดีแล้วถึงได้เสนอเงื่อนไขนี่ให้นาย”
“พูดเข้าไป” ฟราสเชสโก้ทำหน้ายุ่งก่อนจะลุกขึ้นยืน “กำจัดฉันออกไปจากตระกูลได้คงดีใจละซิ”
“ก็ใช่นะซิ”
ฟรานเชสโก้ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงพี่ชายที่แก่กว่าแค่ปีเศษเท่านั้น เขาบ่นพึมพำแล้วเดินขึ้นมาที่ห้องนอนของตนเอง ‘ได้อาบน้ำอุ่นคงดีขึ้น’ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองแล้วเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกกองกับพื้นแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ
น้ำจากฝักบัวไหล่ผ่านจากศีรษะค่อยๆ ไหลไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่า แม้จะผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ แล้วแต่เขายังคงมึนๆ งงๆ กับพินัยกรรมพิลึกๆ ของลุงโทนี่
จะว่าไประหว่างเขากับ โทนี ลินตันหรือลุงโทนี่ ไม่ได้มีความผูกพันกันทางสายเลือดแม้แต่น้อย ไม่ได้เป็นญาติกันอีกด้วยแต่ที่เขาสนิทสนมกับโทนี ลินตัน เพราะเขาเป็นลูกค้าคนหนึ่งในความคุ้มครองของตระกูลซิวีลิอาโน่และเป็นเพื่อนของพ่อเขา ลุงโทนี่แต่งงานมีภรรยาที่ร่างกายอ่อนแอไม่สามารถมีลูกได้ แต่ถึงไม่มีลูกก็มีหลานซึ่งเป็นญาติทางฝั่งภรรยา แต่เมื่อราวๆ ยี่สิบสองปีที่แล้วลุงโทนี่เดินทางมาขยายกิจการในเมืองไทย และเกิดมีความสัมพันธ์กับหญิงไทยจนตั้งท้องได้ลูกสาว มีเหตุผลบางอย่างที่ลุงโทนี่กลับมาอเมริกาโดยไม่ได้รับเอาสองแม่ลูกนั่นมาด้วย แต่ลุงโทนี่ก็ไม่ได้รับสองแม่ลูกนั่นมาอยู่ด้วย เขาไม่เคยไปก้าวกายเรื่องพวกนี้ แต่ทุกครั้งที่เขามาดูงานที่เมืองไทยลุงโทนี่จะฝากเงินจำนวนหนึ่งให้โอนเข้าบัญชีของผู้หญิงคนหนึ่งเขาคอยส่งข่าวความเคลื่อนไหวของสองแม่ลูกนั่นให้ลุงโทนี่อย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะเรื่องทุนการศึกษา
ลุงโทนี่เดินทางไปมาระหว่างอเมริกากับอิตาลี่อยู่นานหลายปีจนภรรยาเสียชีวิตลง ระหว่างที่ลุงโทนี่ต้องดูแลภรรยาที่เจ็บป่วยอยู่นั้น เขาได้เข้าไปดูแลกิจการของลุงโทนี่ตามคำร้องขอของลุงโทนี่เอง แต่เมื่อหลังจากภรรยาของลุงโทนี่จากไปก็เหมือนลุงโทนี่จะไร้เรี่ยวแรงที่จะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เขาจึงจำเป็นต้องช่วยจัดการบริหารงานให้ จนเมื่อราวๆ สามเดือนที่แล้วร่างกายที่เก็บความเจ็บป่วยไว้ล้นปรี่ก็ไม่สามารถทานทนความเจ็บป่วยนั้นได้
‘มรดกของคุณโทนี ลินตัน หลังจากแบ่งให้คุณโซเฟียและคุณโรเบิร์ตผู้เป็นหลานแล้วในส่วนของบริษัทและกิจการทั้งหมดของคุณโทนี ลินตัน ยกให้คุณ ฟรานเชสโก้ ซิวีลิอาโน่ เป็นผู้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว’
‘บ้าจริง เจ้าหมอนั้นมันไม่ใช่คนในสายเลือดของลุงโทนี่ ทำไมมันถึงได้สมบัติของลุงโทนี่’
‘ผมยังอ่านไม่จบเลยครับ’
‘อะไรอีก’
‘คุณฟรานเชสโก้ ซิวีลิอาโน่จะได้สมบัติทั้งหมดของคุณโทนี ลินตันก็ต่อเมื่อคุณฟรานเชสโก้แต่งงานกับบุตรสาวของคุณโทนี ลินตัน’
‘ลุงโทนี่มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’
ฟรานเชสโก้ถอนหายใจหนักๆ เขาจำได้ว่าวันนั้นเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ สมบัติหรือกิจการของลุงโทนี่มีมากมายหลายร้อยล้านก็จริง แต่เขาไม่คิดอยากได้เลยสักนิดที่ดูแลบริหารบริษัทให้ก็เพราะคำสั่งของพ่อและมันก็ท้าทายความสามารถของเขา อีกอย่างสมบัติของตระกูลซิวีลิอาโน่ก็มีไม่น้อยต่อให้แบ่งให้ลูกๆ ของพ่อครบทุกคนก็เถอะ แต่ที่เขาหงุดหงิดก็คือทำไมต้องบังคับให้เขา ‘แต่งงาน’ ทั้งที่ลุงโทนี่น่าจะรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่เคยประกาศว่าจะ ‘ไม่แต่งงาน’
ฟรานเชสโก้พยายามนึกถึงใบหน้าลูกสาวของลุงโทนี่ เขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นักและไม่อยากยุ่งเกินหน้าที่ รูปถ่ายติดบัตรในเอกสารการขอทุนการศึกษา เธอถักเปียสองข้างสวมชุดนักเรียนเรียบร้อยถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้วและผลการเรียนยอดเยี่ยมทุกวิชา
ในความเป็นจริงเขาปฏิเสธมรดกเจ้าปัญหานี้ก็ได้ โซเฟียและโรเบิร์ตไม่มีปัญญาบริหารงานให้เจริญได้หรอกมีแต่จะดิ่งลงเหวมากกว่า ต่อให้เขาปฏิเสธยังไงสองคนนั้นก็ต้องจ้างเขาไปบริหารอยู่ดี ก็เท่าที่รู้สองคนนั้นทำงานไม่เป็นดีแต่ผลาญเงินไปวันๆ ซะมากกว่า แต่เขาก็อยากรู้ว่าทำไมลุงโทนี่ถึงทำแบบนั้น
แล้วอะไร? อะไร? ทำให้ลุงโทนี่เขียนพินัยกรรมพิลึกๆ แบบนั้นได้นะ
“ลังเลไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้จัดการให้มันจบๆ ไปดีกว่า”
ชายหนุ่มบอกกับตัวเองแล้วจัดการอาบน้ำแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย เขาสวมเสื้อสูทแบรนเนมสีเข้ม เผยแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามด้วยการไม่ติดกระดุมเม็ดบนสองเม็ด เขาเดินฮัมเพลงลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้ง อันโตนิโอที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีใครเดินผ่าน
“จะไปไหน”
“ท่องราตรี”
“ฟื้นตัวเร็วดีนี่พ่อแวมไพร์”
“ขอเที่ยวสั่งลาสักสองสามคืนเถอะ”
ฟรานเชสโก้ยักคิ้วให้พี่ชายแล้วแกว่งพวงกุญแจรถในมือเล่นแล้วเดินออกไปที่รถหรูคันที่ประจำแล้วขับฝ่ากลางคืนที่รุ่มร้อนไปที่ผับประจำของเขา เมื่อถึงที่หมายเขาจอดรถแล้วลงเดินเผื่อเข้าไปในร้านแต่อดมองทิวทัศน์รอบข้างเหมือนระลึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ติดอยู่ในความทรงจำ
ภายนอกเป็นสีดำกำมะหยี่ของรัตติกาล มีแสงไฟสว่างวับวาวจากตึกระฟ้าที่เรียงรายตลอดเส้นทางทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนร่างกายของเขาโปร่งใสเสมือนไร้ตัวตนบนโลกใบนี้ หญิงสาวผู้มีไฝเม็ดเล็กๆ ที่หางคิ้วขวาปรายตาแล้วโปรยยิ้มเสน่หาส่งให้ แต่เธอก็ต้องทำคางเชิดและสะบัดหน้าหนีจนผมยาวประบ่าของตนปลิวเมื่อรู้ว่ากิริยาที่ส่งออกมาไม่ถึงผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลย หญิงสาวผู้ทดสอบเสน่ห์ของตนลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อนอีกกลุ่มของตนเอง ที่นั่งฝั่งตรงข้ามว่างเปล่า ฟรานเชสโก้จึงมองภาพตนเองในเงากระจกของร้านได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และความทรงจำเมื่อหลายปีล่วงผ่านก็ฉายซ้ำอีกครา
‘คุณมันคนไม่มีหัวใจ’
ใครต่อใครก็มักพูดถึงเขาอย่างนั้น ถ้าเขาไม่มีหัวใจจริงๆ ทำไมเขาจึงเจ็บปวดกับเรื่องราวในคราวนั้นอยู่เล่า
ฟรานเชสโก้เคยมีแฟน-แฟนที่หลับนอนอยู่บนเตียงนอนเดียวกับเขาปีเศษ เมื่อทางบ้านเขารู้เขาก็กังวลมิใช่น้อย แต่ถึงที่สุดก็ไม่มีหญิงคนใดอยู่กับเขาจนถึงวันที่เขารับปริญญาสักราย เขาชอบงานที่ท้าทายนอกจากงานที่บริษัทฯ ของพ่อแล้ว เขายังได้ทำงานในบริษัทโฆษณาปีเศษจนสร้างสมประสบการณ์และบารมีให้กับชื่อและนามสกุลที่ได้มาเขาก็ขยับเข้าไปทำงานในบริษัทที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของประเทศในการผลิตโฆษณาผ่านสื่อโทรทัศน์ โฆษณาเพียงไม่กี่วินาทีที่เล่นระหว่างละคร ข่าว เกมโชว์แต่ประชากรผู้ครอบครองรีโมทส่วนใหญ่มักกดหนี ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเขาเป็นผู้คิดสร้างสรรค์เรื่องราวเหล่านั้น ช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ของเขาแต่มันก็อยู่กับฟรานเชสโก้ได้ไม่นานนัก
เขาน่าจะเป็นคนโชคดีเรื่องการงานแต่อาภัพเรื่องความรักทั้งที่ใบหน้าคมคายของเขาเป็นที่ดึงดูดสาวๆ ได้เป็นอย่างดี สามปีหลังรับปริญาให้พ่อได้ภูมิใจและมีรูปเขาสวมชุดครุยประดับไว้ที่ผนังบ้าน เขาได้รู้จักหญิงสาวที่ทำงานในบริษัทเดียวกัน เขาใช้เวลาจีบเธอสี่เดือนเศษและเดือนที่ห้าเตียงนอนของเขาก็มีเธอมานอนเคียงทุกค่ำคืน เธอมีความใจเย็น อดและพอเข้าใจกับสังคมที่เขาเป็นอยู่ แต่ความขี้สงสารหญิงสาวอื่นที่เขามาติดพันเขาทำให้ภาพของเขากลายเป็นคนเจ้าชู้ไปในทันที เขารู้ถึงความเปราะบางของจิตใจตนเองจึงหลงรักความเข้มแข็งในท่าทีอ่อนหวานของเธอ แต่กระนั้นเขาก็มิอาจรักษาเธอไว้ให้นอนเบียดชิดที่เตียงนอนเดียวกับเขาได้อีกต่อไปเมื่อความอ่อนไหวในจิตใจถูกสั่นคลอนด้วยใครบางคนที่ก้าวเข้ามาในชีวิต
‘คุณมันคนไม่มีหัวใจ’
ฟรานเชสโก้หัวเราะในลำคอแล้วยกแก้วไวน์ดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
ก็ลองดูก็แล้วกัน ถ้าเขามันคนไม่มีหัวใจจริงๆ คงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการแต่งงานครั้งนี้ ก็ลองดูสักตั้ง โชคชะตาที่เขาไม่คิดว่ามีจริงจะชักพาให้เขาต้องเจอะเจอสิ่งใด.
- Writer
