สองสามวันมานี้ฉันรู้สึกได้เลยค่ะว่าที่ทิวแปลกไป เขาดูไม่ค่อยสบอารมณ์ ซึม ๆ เหมือนมีเรื่องให้คิดแทบจะตลอดเวลาแต่ยังคงพูดคุยกับฉันด้วยน้ำเสียงและท่าทางปกติ
“วันหยุดที่จะถึงนี้ไปทะเลกับพี่ไหม”
“หนูต้องขอพ่อกับแม่ก่อน”
“ชวนเพื่อนไปด้วยสิ จะได้สบายใจ”
“...”
“เราจะได้อุ่นใจไง เพราะว่าไปกันหลายคน พี่กลัวเราอึดอัด” ถ้าจะอึดอัดคงเป็นเพราะอาการแปลก ๆ ของเขามากกว่าค่ะ
วันนี้พี่ทิวมาส่งอีกนั่นแหละค่ะ แต่วันนี้ตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะที่บ้านฉันคนเยอะกว่าทุกวัน ที่สำคัญทุกสายตาจับจ้องมาที่รถด้วย แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้รู้สึกประหม่าเท่ากับเห็นพ่อยืนอยู่หน้าบ้าน
“ทำไมวันนี้รถจอดเยอะจัง” ขนาดพี่ทิวยังสงสัยเลยค่ะ
“สงสัยน้าหนูมาเยี่ยมยายแน่เลย”
พอรถจอดสนิทฉันก็ยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องทั้งที่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
“นั่นพ่อเราเหรอ”
“พี่รู้ได้ยังไง”
“ถอดแบบกันมาขนาดนี้ไม่รู้มั้งครับ” พูดจ
