เช้าวันใหม่กับความรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ อาบน้ำแต่งตัวมาโรงเรียนอย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้อารมณ์ดีมากค่ะ และแน่นอนว่าออกจากบ้านตั้งแต่หกโมงเช้า ในโรงเรียนมันก็จะวังเวงแปลก ๆ เพราะนักเรียนยังไม่มี เพื่อนก็ยังไม่มา ฉันเลยแก้ปัญหาด้วยการเดินตลาดนัดตอนเช้าเพื่อค่าเวลาไปก่อน วันนี้แม่ให้มาสามร้อยค่ะ ปกติได้แปดสิบบาท ไม่ได้ใจดีหรอกนะ ถูกหวย! ฮ่า ๆ
ครืด... ครืด...
“ว่าไงมึง” ไอ้จูนค่ะ มันไม่ได้หายไปไหนหรอก นาน ๆ จะโทรมาที มันยังโคจรรอบตัวฉันเสมอ
(รับสายโคตรเร็ว อยู่ไหนวะ)
“ตลาดเนี่ย กูออกมาเร็วไง”
(กูก็อยู่ท่ารถเหมือนกัน เดี๋ยวกูเดินเข้าไปหา)
“เออ กูอยู่กลางตลาดนะ”
(เจอกัน) วางสายแค่ไม่นานมันก็เดินมาหาแล้วค่ะ แต่สีหน้าไม่ค่อยดีเลย
“กูมีอะไรจะสารภาพ”
“ว่ามา”
“กูรับสายไอ้ต้นและเคลียร์ปัญหาทุกอย่างแทนมึงหมดละ ขอโทษด้วยที่ทำอะไรแบบพละการ”
“เรื่องมันผ่านไปนานแล้วช่างมันเหอะ มึงจะรู้สึกผิดอะไรน
