ฉันได้แต่กระพริบตาถี่ใส่คนตรงหน้า นี่ไม่ใช่ความฝันแน่ ๆ ฉันควรรู้สึกยังไงดีล่ะ พี่ทิวรับรู้มาตลอดว่าฉันแอบชอบเขา แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันไม่เคยคาดหวังกับความสัมพันธ์ในจินตนาการของตัวเองเลย เพราะรู้ดีว่าโลกแห่งความจริงมันตรงข้ามกันมากแค่ไหน
“คุยกับใครอยู่หรือเปล่า” พี่ทิวตั้งคำถามขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเห็นฉันเงียบอยู่นาน
“คุย ... คนคุยน่ะเหรอคะ”
“อืม”
“ไม่มีค่ะ คุยไปก็เท่านั้นแหละ เสียเวลา เสียความรู้สึกอีกด้วย”
“...”
“เอ่อ...” ฉันพลั้งปากพูดความรู้สึกตัวเองออกมาซะแล้ว ถ้าจะพูดให้ถูกก็เข็ดนั่นแหละค่ะจากกรณีของต้นไง มันเสียความรู้สึกมากเลย หนำซ้ำยังถูกแม่เขาต่อว่าอีกด้วย
“พูดต่อสิ พี่รอฟังอยู่” น้ำเสียงของพี่ทิวปกติมาก แต่แววตาของเขามันนิ่งจนฉันรู้สึกประหม่า
“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ช่างมันเถอะ”
“จบไม่ดีสินะ” จบอะไรของเขา? ฉันกับต้นยังไม่เคยเริ่มอะไรด้วยกันเลยมั้ง แค่คุยกันเฉย ๆ ไม่ได้มีส
