“มาเอีย...เจ้าหยุดก่อนซิ!”
“หยุดแล้วเจ้าค่ะ...องค์หญิงมีอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ดูให้ชัด ๆ ซิ นั่นมันนางระบำที่เสด็จพ่อยกมันให้แก่ราชองครักษ์เมมนอน ใช่หรือไม่?”
มาเอียทำตามคำสั่งโดยการเพ่งมองร่างระหงในชุดผ้าลินินอย่างสตรีชาวอียิปต์ที่เดินตรงมาทางที่นางและอังเคเซนามุนยืนอยู่ซึ่งเป็นกำแพงวิหารมีสฟิงส์หมอบทอดยาวไปตลอดแนว
“โอ!...ใช่แล้ว...ใช่แล้วเจ้าค่ะ...เจ้าหญิง...นางคือ มายา นางระบำที่ฟาโรห์ทรงยกให้องครักษ์เมมนอนคืนนั้น แหม...พอสวมชุดอย่างนางสนมในวังทำให้เกือบจำไม่ได้เลยนะเจ้าคะ”
“เชอะ!...โคลนตมก็ย่อมเป็นโคลนตมวันยังค่ำ เม็ดทรายใต้ฝ่าเท้าของข้ายังน่ามองกว่าหญิงชั้นต่ำนั่นที่ลอกคราบนางรำมาเชิดหน้าเป็นเมียนายทหารเอก!”
“เจ้าหญิงอังเคเซนามุน นางเดินตรงมาทางนี้แล้วเจ้าค่ะ”
มาเอียสะกิดสะเกานายหญิงและอังเคเซนามุนก็แสร้งปั้นหน้าทันทีที่เจ้าของร่างระหงเดินมาถึง ส่วนมายาที่เดินผ่านมาเมื่อเห็นสตรีในช
