”เชิญดื่มน้ำจัทน์ขอรับ ท่านเมมนอน”
นายทหารผู้นั้นวางถาดที่มีกาและจอกเครื่องดื่มลงบนโต๊ะก่อนหันมาทางเมมนอน
“ข้าเห็นว่าดึกแล้วท่านยังมิหลับเลยเอาน้ำจันทน์มาให้ดื่มสักหน่อยขอรับ”
“อืม...ขอบใจมาก นี่เหล่าทหารหลับกันหมดแล้วรึ? ยังอีกไกลนักกว่าจะเดินทางถึงวาวัตใต้ แต่เสบียงบนเรือคงเพียงพอต่อคนจำนวนมากในการเดินทางอันยาวนานเช่นนี้”
“ข้าก็คิดเช่นนั้นขอรับ”
“เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้าอยากนั่งเช่นนี้อีกสักพักเพราะวันพรุ่งต้องรีบออกเดินทางเมื่อแสงแรกแห่งเคเพราตกต้องฟากฟ้าทางตะวันออก”
“ขอรับ...ท่านเมมนอน” นายทหารหนุ่มผิวคล้ำบึกบึนก้มศีรษะคำนับและเปิดประตูออกไป แต่ไม่ทันที่เมมนอนจะยกจอกน้ำจันทน์ขึ้นจรดบนริมฝีปากก็ได้ยินเสียงตึงตังเหมือนคนวิ่งลงบันใดก่อนประตูห้องจะถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
“แย่แล้ว...ท่านเมมนอน! มีพวกไหนก็ไม่รู้มันขึ้นมาโจมตีเรือของเรา!”
เมมนอนตาเบิกโพลงและผุดลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินเสียง
