“เพคะ... เราไม่มีทางเลือกแล้ว พระองค์เร่งเปลี่ยนชุดเสียก่อนเถอะเพคะ ก่อนพวกมันจะเข้ามาถึงห้องนี้... มานี่เพคะ หม่อนฉันจะช่วยพระองค์เอง”
ว่าแล้วก็เข้าไปจัดแจงเปลี่ยนฉลองพระองค์บนร่างบอบบางจากภูษาแพรลินินเงางามเป็นผ้าเนื้อหยาบสีมอๆ
“มายา ! มันสูงมากนะ... ข้าไม่กล้ากระโดดลงไป”
เนเฟอร์ติตีร้องเสียงหลงเมื่อมายาดึงพระหัตถ์ให้ร่างนั้นตามไปหยุดที่ริมหน้าต่าง นางไม่กล้าแม้แต่ชะโงกหน้าด้วยเรือหลวงลำนี้ใหญ่โตทั้งให้รู้สึกปั่นป่วนในช่องพระนาภีเมื่อนึกถึงความสูงจากห้องบรรทม ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ว่ากระไรเสียงปึงปังที่บานประตูก็ดังขึ้น
“เปิดประตู ! เจ้าหญิงเนเฟอร์ติตี เปิดประตูเดี๋ยวนี้ !”
เสียงใหญ่และดุดันที่ดังข้างนอกนั้นยิ่งสั่นประสาทของเจ้าหญิงจนแตกกระเจิงนางหันไปมองมายาอีกครั้งก็พบแววตาที่ตอกย้ำให้รู้ว้า.... ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
“กระโดดลงไปพร้อมกับหม่อมฉัน! และรีบว่ายน้ำเข้าฝั่งให้เร
