“เมมนอน...ข้ารักท่าน”
พระสุรเสียงแสนหวานสะท้อนก้องเข้าไปถึงใต้ห้วงหัวใจของราชองครักษ์ ชายหนุ่มมิอาจยับยั้งตัวเองให้เลื่อนริมฝีปากลงไปฝังจุมพิตบนพระโอษฐ์อิ่มได้พร้อมทั้งเกี่ยวกระหวัดอ้อมแขนแนบแน่นยิ่งขึ้นทุกขณะ เนเฟอร์ติตีมิได้หวาดหวั่นใด ๆ นางพร้อมยินยอมมอบทั้งกายและหัวใจแก่เจ้าของอ้อมกอดนี้ แสงละมุนจากโคมนวลเหนือซุ้มผาหินลอดผ่านลงมาเอิบอาบไปทั่วผืนทรายจรดขุนเขาไม่เว้นแม้แต่ร่างของหนุ่มสาวที่ต่างมอบความเสน่หาแก่กันราวโลกนี้มีเพียงสอง แม้ความปรารถนาจะพลุ่งพล่านในสายเลือดความเป็นหนุ่มมากเท่าใดทว่าทุกสัมผัสที่ราชองครักษ์มอบให้กลับนุ่มนวลจนเจ้าหญิงในพระชันษาแรกรุ่นกำซาบซ่านยิ่งนัก พระฉวีบนร่างเล็กทอประกายผุดผ่องในแสงเงินยวงประดุจกุหลาบงามแย้มบานในโอเอซิสกลางทะเลทรายยามอรุณรุ่ง
อันความรักนั้นยิ่งใหญ่ ผืนฟ้าแม้กว้างไกลก็ยังจรดลงได้บนผืนทรายใต้ดวงตาแห่งสรวงสวรรค์
"องค์หญิงเนเฟอร์ติตี ทรงอภัยให
