Chapter 2 ฉันจะทำให้เธอคราง

1206 Words

“ฮือ ๆ” เสียงร้องไห้ของแม่ทำให้ธนาคมทั้งเสียใจทั้งโกรธ แต่เขาจะปรากฏตัวตอนนี้ไม่ได้ เดินตามไปถีบไอ้จอห์นให้ล้มหน้าทิ่มไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะแม่จะอาย... ‘อยู่บ้านฝากลูกด้วยล่ะ เห็นจันทร์มันบ่นว่าไม่ค่อยสบาย’ เสียงของจอห์นดังขึ้นมาในความทรงจำ ธนาคมจำได้แม่นยำว่าคนชั่วแบบจอห์นมันรักลูกสาวขนาดไหน! จันทร์เจ้าเป็นลูกติดฝั่งจอห์น เด็กกว่าธนาคมราวๆ เจ็ดปี ตอนที่เขาไปเรียนเมืองนอก จันทร์เจ้าเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดปีเอง ตอนเป็นเด็ก จันทร์เจ้าก็ร่าเริงดีอยู่หรอก แต่หลังจากรู้ว่าปาลิดาไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของตัวเอง จันทร์เจ้าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นเด็กเงียบขรึม ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนิทกันกับเขาเหมือนเมื่อก่อน รวมถึงไม่สนใจใครในบ้านเลยด้วย เหมือนพ่อของหล่อนนั่นแหละ เห็นแก่ตัว คิดแต่เรื่องของตัวเอง!!! ธนาคมเดินห่างออกจากเสียงร้องไห้ของแม่ขึ้นไปบนชั้นสอง เขาจำได้ว่าห้องนอนของจันทร์เจ้าอยู่ติดกับห้องของปาลิดากับจอห์นเลย ป้ายชื่อห้องของหล่อนเป็นรูปท้องฟ้ายามค่ำคืน มีดวงดาวและจันทร์เสี้ยวประดับใกล้กับตัวอักษรนูนสีเหลืองพาสเทล ‘จันทร์เจ้า’ ธนาคมเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่เคาะ เขาจำได้ว่าจันทร์เจ้าไม่เคยล็อกประตูห้องนอนเพราะจอห์นสั่งไว้ จอห์นกลัวว่าถ้าลูกสาวเป็นอะไรไปข้างในห้อง จะเข้าไปช่วยไว้ไม่ทัน เพราะตอนเด็ก ๆ จันทร์เจ้าอ่อนแอ ป่วยบ่อย คนเห็นแก่ตัวแบบนั้น กลับรักลูกสาวเป็นกับเขาด้วย คิดแล้วน่าคลื่นไส้!!! ห้องนอนของจันทร์เจ้าไม่เหมือนตอนเป็นเด็ก ภาพประดับห้องดูหวานขึ้น โตเป็นสาวขึ้น เตียงนอนของหล่อนตอนนี้เป็นเตียงสี่เสาลายลูกไม้ ตุ๊กตายังเต็มห้องเหมือนเคย แน่นอนว่าทุกอย่างที่ประดับประดาเป็นห้องสวยๆ ให้หล่อน คือเงินจากหยาดเหงื่อแรงงานของปาลิดา แม่ของเขา! “อือ...” เสียงครางจากเตียงสี่เสา เรียกให้ธนาคมเดินเข้าไปมอง ท่ามกลางแสงสว่างของห้องที่ธนาคมคิดว่าหล่อนคงนอนเล่นโทรศัพท์มือถือ แล้วผล็อยหลับไป เลยลืมปิดไฟก่อนนอน อา... เขาจำหล่อนแทบไม่ได้ เด็กสาวแก้มยุ้ย หน้าตาเฉยเมย กลายเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มแก้มแดง ผมหยิกหยักศกของหล่อนตัดสั้นแค่คางเข้ากับใบหน้ารูปไข่ ดวงตาที่ปิดสนิททำให้เห็นแพขนตาหนายาวชัดเจนกว่าปกติ ผ้าห่มที่คลุมอยู่แค่เอวบาง ทำให้ร่างกายส่วนบนของหล่อนปรากฏแก่สายตาเขา เสื้อนอนที่หล่อนสวมไม่ได้หนาเลย มันบางเฉียบจนเห็นเสื้อในลูกไม้ด้านในที่ปกปิดทรวงอกของสาวน้อยวัยขบเผาะแทบไม่มิด แถมเสื้อยังเอวลอยด้วย ปลายลูกไม้ของเสื้อสัมผัสเอวคอดกิ่วขาวนวลของหล่อนอย่างน่าปรารถนา ไม่เจอกันไม่กี่ปี เด็กอวดดีคนนั้นโตเป็นสาวเร็วอย่างไม่น่าเชื่อเลย แกร๊ก! ธนาคมสะดุ้ง รีบหลบในตู้เสื้อผ้าเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เขาเห็นทางช่องระบายอากาศของตู้ แม่ของเขาในสภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่เดินกอดตัวเองสั่นเทาตรงไปที่เตียงของสาวน้อย ปาลิดานั่งลงข้างเตียง ยกมือปาดน้ำตา แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงไหล่ของจันทร์เจ้าอย่างอ่อนโยน ปาลิดานั่งร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก็ลุกเดินออกจากห้องไป โดยทำซองยาหล่นไว้อย่างไม่รู้ตัว ธนาคมเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนแม่เขาจะกลับห้องนอนไปแล้ว โดยไม่รู้ถึงการกลับมาของเขาเลย... ชายหนุ่มหยิบซองยาขึ้นมามอง มันเป็นยานอนหลับที่ดูเหมือนแม่จะกินไปจนเกือบหมดแผงแล้ว ไม่แน่ว่าคืนนี้แม่ก็คงต้องพึ่งพามันเหมือนเคย ธนาคมกำซองยาไว้แน่น ดวงตาตวัดมองจันทร์เจ้าด้วยความโกรธและพาล! ยิ่งเห็นรูปถ่ายของหล่อนกับจอห์นขนาดใหญ่ติดไว้ตรงกำแพงห้อง ดูยิ้มแย้มมีความสุขกันสองคนพ่อลูกบนความทุกข์ของแม่ของเขา ธนาคมก็ยิ่งโมโห!!! ชายหนุ่มฉีกซองยา เดินดุ่ม ๆ เข้าไปหาร่างแน่งน้อยที่กำลังหลับใหล ก่อนบังคับจับหล่อนเปิดปากแล้วยัดเม็ดยาเข้าปากหล่อนไปโดยที่จันทร์เจ้าไม่ทันรู้ตัว หล่อนลืมตามองเขาหน้าตาตื่น ดวงตาของหล่อนเป็นสีทองเหมือนดวงจันทร์... อา... เขาเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว “อื้อ! อื้อ! อื้อ!” สาวน้อยดิ้นรนสุดชีวิตด้วยความตื่นกลัว หล่อนพยายามผลักไสเขาที่ปิดปากหล่อนไว้ไม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือ แถมเขายังยัดอะไรเข้ามาในปากไม่รู้ หล่อนกลืนมันลงไปแล้วด้วย! “อ่อยอ๊ะ อ่อย! (ปล่อยนะ ปล่อย!)” สาวน้อยหายใจเฮือกเมื่อเขาเอามือออกจากปาก แต่ยังไม่ทันเรียกให้ใครมาช่วย ชายหนุ่มก็กระชากมุ้งข้างเตียงจนขาด แล้วใช้มุ้งนั่นมัดปากหล่อนไว้ จันทร์เจ้ายกเท้าขึ้นจะถีบเขา แต่ชายหนุ่มก็กระชากเรียวขาของหล่อนไปเกาะเอวสอบ แล้วก้มลงมาจับสองมือของหล่อนตรึงไว้เหนือศีรษะ “ฤทธิ์มากนักนะ เหมือนพ่อเธอไม่มีผิด!” เสียงของเขาคุ้นหูจนจันทร์เจ้าตกใจตาโต เมื่อลองมองดูดี ๆ จึงค่อย ๆ คุ้นเคย โอ... พี่คม... สาวน้อยน้ำตารื้น หันหน้าหนีเขาด้วยความตื่นกลัวปนเสียใจ ทำไมเขาทำแบบนี้ ธนาคมที่หล่อนเคยรู้จัก ไม่ใช่คนเลวที่จะรังแกหล่อนแบบนี้นี่นา! “ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งร้องสิ” ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างแก้มเปื้อนน้ำตาของหล่อน เมื่อสาวน้อยหยุดดิ้นและหันหน้าหนีเขา หล่อนตัวสั่นเทา จนเขาเกือบจะสงสารอยู่แล้ว หึ! เล่นละครเก่ง! ใช่สิ หล่อนมันลูกจอห์น ไอ้หมอนั่นตอนเข้ามาอยู่ด้วยกันใหม่ ๆ ก็เล่นละครเป็นคนดี คนน่าสงสาร ตั้งหลายปีกว่าจะแสดงสันดาน! “เดี๋ยวฉันจะทำอะไรอีกตั้งหลายอย่างให้เธอร้อง แต่ไม่ใช่ร้องไห้หรอกนะ ร้องครางน่ะ... รู้จักมั้ย” จันทร์เจ้าหันกลับมามองสบตาเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความหื่นกระสัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังทำให้เขาดูหล่อมาก ๆ อยู่ดี สาวน้อยจำได้ดีว่าธนาคมหล่อเหลาขนาดไหน หล่อ...จนทำให้หล่อนเก็บมาฝันเปียก หล่อ...จนทำให้หล่อนไม่กล้ามองหน้าเขานาน ๆ จนพานไม่คุยกับเขาไปเลยตอนที่หล่อนเริ่มโตเป็นสาว นมเริ่มตั้งเต้า จันทร์เจ้ามักพยายามซ่อนแก้มแดง ๆ ให้พ้นจากสายตาของเขาเสมอ แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถูกปาลิดาไปเรียนต่อเมืองนอก เมื่อเห็นว่าหล่อนนิ่งไปแล้ว ชายหนุ่มจึงดึงผ้าปิดปากลง แล้วประกบปากจูบหล่อนอย่างดูดดื่มลึกซึ้ง มันหวานอย่างที่คิดไว้ ชุ่มชื้น และนุ่มนิ่ม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more