“ไอติม!!!” ผมตะโกนลั่นห้องเป็นรอบที่ร้อย เจ้าของชื่อยังคงนอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
ผมหันมองนาฬิกาที่ผนัง 07.10 น. แล้วหันกลับมามองคนตัวเล็กที่นอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วจับแขนเรียวเขย่าเบา ๆ หวังว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอเพียงแค่แสดงสีหน้าหงุดหงิดที่ถูกรบกวนการนอน ให้ได้อย่างนี้สิ ทีหลังจะไม่ให้ดื่มเยอะ ๆ แล้ว!
“ติม!!! ตื่น!!!” ผมก้มลงไปให้ริมฝีปากอยู่พอดีกับใบหูของเธอแล้วเปล่งเสียงออกมา
“หื้อ อะไร” ปากตอบกลับมา แต่ตายังคงหลับอยู่เช่นเดิม
“ตื่นแล้วก็ลุกดิ สายแล้วนะ” ผมดึงแขนไอติมอีกครั้ง คราวนี้เธอลุกขึ้นนั่งตามแรงดึง มืออีกข้างของเธอยกขึ้นกุมขมับของตัวเอง
“ปวดหัว”
“เอาไง จะเรียนไหม หรือนอน” ถ้าปวดหัวไม่ไหวก็นอนเถอะ อาการแบบนี้ไปเรียนก็คงเรียนไม่รู้เรื่องหรอก
“ไป” ไอติมตอบกลับสั้น ๆ แล้วพยายามลงจากเตียง ร่างของเธอทรุดลงที่พื้นพร้อมเกิดเสียงดังตุ้บ
“ไอติม
