When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
แกร๊ก!! "นึกว่าตายแล้ว ที่ไหนได้พอชูมาเยี่ยมก็ทำหน้าระรื่นเชียว" คำพูดเหน็บแนมของฟินิกซ์ทำเอาเธอหุบยิ้มลงในทันทีเมื่อได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ต้องเกลียดกันขนาดไหนหรอถึงต้องแช่งให้ตาย "ก็เห็นอยู่ไม่ใช่หรอแล้วจะถามทำไม ถ้ารู้ว่าฉันยังไม่ตายก็ออกไปได้แล้วรำคาญ!" เธอเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหนต่อว่าพวกเขา "เหอะ ปากดี" อลันที่เงียบอยู่คนเดียวก็พูดออกมาอย่างเหน็บแนมจนเธอต้องหันหน้าหนีเพราะรำคาญ "ปากเก่งเข้าไปเถอะถ้าเธอหายป่วยเมื่อไหร่เธอจะโดนไม่น้อย" คำขู่ของเขาทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา แกร๊ก!! "อ้าว มาแล้วหรอ" อลินที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเนื่องจากเธอไปหาที่พักผ่อน "เธอไปไหนมา?" อลันเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องสาวเดินเข้ามาในสภาพที่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก "กะก็ไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ ไง ช่วงนี้หมอชิตไม่ให้พักในห้องเพราะช่วงนี้โรคระบาดเยอะ" เธอเอ่ยโกหกคำโตแต่ก็ไม่พ้นสายตาจำผิดของอลันอยู่ดี "