"นี่มันอะไรกัน!" เสียงแหลมของเพียงขวัญที่มองดูของเล่นที่วางเรียงรายอยู่เต็มพื้นพรมของห้องนั่งเล่นตรงกลางบ้านใหญ่ของเธอ จนเด็กชายที่นั่งตาลุกวาวกับของเล่นนั้นเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มดีใจตามประสาเด็กน้อยที่ได้ของเล่นใหม่ ผิดกับแม่ของตัวเองที่ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะคิดว่าสิ่งที่ซื้อมานั้นมันเกินความจำเป็นไปมาก แม้ว่าใครจะเป็นคนซื้อให้ก็ตาม เธอไม่อยากให้ลูกต้องเป็นเด็กเสียนิสัยที่เกิดจากการตามใจมากเกินเหตุ
"ม๊า?" หญิงสาวหันไปเรียกมารดาของเธอที่นั่งเพียงคนเดียวอยู่ที่โซฟากว้างเพื่อต้องการคำอธิบาย
"ขวัญใจเย็นๆ ก่อนลูก" มารดาเอ่ยบอกลูกที่ตอนนี้กำลังมองหน้าคาดคั้นเพื่ออยากได้คำตอบ เด็กชายที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มในตอนแรกกลับทำสีหน้าเศร้าลงเมื่อรับรู้ได้ว่าแม่ของเขากำลังไม่พอใจ
"พี่เป็นคนซื้อเอง" เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่หญิงสาวคุ้นเคยเป็นอย่างดีเมื่อสามปีก่อนเดินเข้ามาจากทางเข
