17
ฉันตัดสินใจมาอยู่บ้านริต้าแทนบ้านของบีเอ ตอนโทรไปขอคุณพ่อครั้งแรกก็โดนห้ามและสั่งให้กลับไปอยู่บ้านบีเอ แต่พอฉันเล่นไม้ตายว่าถ้าไม่ให้ฉันอยู่บ้านริต้า ฉันก็จะไปอยู่ที่อื่น และจะไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนเด็ดขาด คุณพ่อเลยยอมและอาสาโทรบอกบีเอให้ฉัน
ครืดๆ ครืดๆ
“เขาโทรมาสิบกว่าสายแล้วนะแก จะไม่รับสายให้เขาสบายใจหน่อยเหรอ” ริต้าถามพลางมองมือถือฉันที่มีสายของบีเอเข้ามากว่าสิบสาย
“ก็แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอย่าเผลอใจมากไปกว่านี้ ฉันก็กำลังหักดิบตัวเองโดยการไม่พูด ไม่เจอ ไม่อะไรกับเขาทั้งนั้นไง”
“มันก็ใช่...แต่ว่า...อ๊ะ! เขาโทรมาอีกแล้วนะแก” ริต้าส่งมือถือให้ฉัน แต่ฉันปัดมันทิ้งและนั่งอ่านนิตยสารต่อ
“ฉันควรห่างกับเขาสักพัก เผื่ออะไรๆ ที่มันไม่ชัดเจนจะชัดเจนขึ้นมาบ้าง”
“แล้วแกไม่เจ็บเหรอ ฉันรู้นะว่าแกคิดถึงเขามากน่ะ”
ฉันไม่ตอบ เพราะสิ่งที่ริต้าพูดมาก็คือคำตอบอยู่แล้ว ใช่...ฉันคิดถึง
