9
หลังจากวันที่เกิดเหตุจนตอนนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้ว ฉันยังไม่ได้รับการติดต่อจากบีเอที่บอกว่าจะโทรมาสักนิด ส่วนเรื่องรถ คนที่ขับมาคืนไม่ใช่บีวายแต่เป็นคนขับรถที่บ้านของเขา ไม่มีข่าวคราวอะไรของบีเอเลย หรือบางที...เขาอาจจะอยากเลิกเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันแล้วก็ได้
“ถามจริงเหอะ สองสามวันมานี้ดูแกไม่อยู่กับร่องกับรอยเลยนะ มีอะไรให้คิดมากหรือไง” ริต้าที่นั่งแต่งหน้าอยู่ข้างๆ ถามเสียงเครียด ก็จริงอย่างที่ยัยนี่พูดนั่นแหละ สองสามวันมานี้ฉันทำตัวเหมือนผีตากซากไม่มีผิด
“ไม่มีนี่ ฉันก็เหมือนเดิมทุกอย่าง”
สิ้นคำพูดของฉัน ริต้าก็วางตลับแป้งลงบนโต๊ะก่อนจะหรี่ตามองสภาพฉันด้วยสายตาเอือมระอาเป็นอย่างมาก
“ผมเผ้าชี้ฟูเป็นทรงแอฟโร่ ขอบตาดำอย่างกะหมีแพนด้า ปากก็ซีดอย่างกะคนตาย แถมตาก็บวมเป่งเหมือนโดนผึ้งต่อย เนี่ยนะเหมือนเดิมของแก =_=;;”
นี่สภาพฉันย่ำแย่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ T^T
“เฮ้อ... อย่าคิดว่าฉันไม่รู้น
