จอมใจสีหราช

เตรียมงานแต่ง

“หลิวชอบชุดนี้นะคะ พี่สิงห์ว่ามันเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงของครูหลิวถามแฟนหนุ่มที่นั่งยิ้มกว้างส่งมาให้

“สวยครับ” คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวยิ้มแก้มปริ

“พี่ว่าพี่เย็บข้างเข้าให้อีกนิดนะคะ จะได้กระชับมากยิ่งขึ้น” ช่างที่ตัดเย็บบอกพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอบคุณค่ะ” ครูหลิวหันไปขอบคุณกับพี่เจ้าของร้านและเป็นช่างตัดเย็บไปด้วย

“หลิวจ๋า มาเลือกแบบการ์ดหน่อยเร็ว เสร็จแล้วจะได้กลับบ้านกัน พี่ข้าวผัดโทรตามสองสามหนแล้ว บอกว่ามีเรื่องเซอร์ไพรส์ หลิวก็ไปกับพี่นะวันนี้”

“ค่ะ พี่สิงห์” เธอรับคำแบบว่าง่าย ส่งสายตาจ้องสบกันหวานเชื่อม

“อาไผ่มาหรือยังลูก” แม่ไก่ตะโกนถามลูกสาว เธอเดินจูงมือเด็กชายตัวน้อย ๆ ลูกของข้าวผัดกับอาไผ่ น้องพอร์ช เพิ่งอายุได้ห้าขวบ

“หิวครับ คุณยาย” น้องพอร์ชกระตุกแขนของคุณยายเบา ๆ

“หาอะไรให้ลูกกินก่อนไป เดี๋ยวที่เหลือแม่จัดการเอง” ไก่บอกกับข้าวผัด

“มาพอร์ชจะกินอะไร กินผัดไข่เจียวหมูสับนะ” ข้าวผัดหันไปพูดกับลูกน้อย เด็กชายปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย

“รอแม่แป๊บเดียวนะครับคนเก่ง แม่เจียวไข่ให้” เด็กชายตัวน้อย ๆ พยักหน้าแบบรู้คำ

“ฮัลโหล... สวัสดีครับแม่” สีหราชตรงเข้ามาสวมกอดที่เอวของแม่ ตอนนี้มือของนางกำลังสาละวนปรุงอาหารที่ผัดฉ่าร้อนแรงไปทั้งกระทะ

“ทำอะไรห้อม หอม...” ข้าวโพดทำจมูกฟิต ๆ ก่อนจะจามขึ้นมาหลังจากนั้น

“ฮัดชิ้ว...”

“ไป๊... ออกไปรอข้างนอกไป คั่วไก่อยู่ มันเหม็น” ไก่ไล่ลูกชาย

“ฮัดชิ้ว...” ข้าวโพดส่งเสียงจามอีกยกใหญ่ เพราะกลิ่นเครื่องแกงที่ถูกไฟร้อน ๆ ส่งกลิ่นคลุ้งไปหมด

“ทำอะไรมากมายคะ พี่ข้าวผัด มีงานเลี้ยงหรือคะ” ครูหลิววางถุงผลไม้ที่เธอกับพี่สิงห์เลือกมาจากตลาดเป็นของฝากทุก ๆ คน

“ค่ะ” ข้าวผัดหันหน้ามายิ้มให้กับว่าที่น้องสะใภ้

“หวัดดีจ้ะ น้องพอร์ช” ครูหลิวตรงเข้าไปหยิกแก้มของเด็กชายที่นั่งตักข้าวกับไข่เจียวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ เด็กชายยิ้มให้ แล้วยกมือไหว้คุณน้าผู้หญิงครูหลิวจึงนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ใกล้เขา

“ฮัดชิ้ว...” เสียงของข้าวโพดยังจามไม่หยุด

“สงสัยจะมีคนนินทา” เขาเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ

“ว้าว ๆ มีแต่ของโปรดของผมทั้งนั้นเลย” ข้าวโพดตรงเข้ามาหยิบหมูแดดเดียวที่วางอยู่ในจานเข้าปากข้าวผัดตีลงไปบนมือของเขาดัง เผียะ...

“ห้ามกิน ยังไม่ถึงเวลา” พี่สาวทำตาเขียวเข้าใส่

“อะไรกันนะ โห... ก็คนมันหิวอะ” น้องชายทำเสียงโอดครวญ

“รอแขกคนสำคัญก่อน”

“ใครกัน” ข้าวโพดจ้องหน้าพี่สาวอย่างสงสัย แต่ข้าวผัดกับอมยิ้มไม่พูดอะไร

“คืนนี้นอนที่นี่กันไหม” ข้าวผัดถามน้องชายและครูหลิว

“พอดีหลิวต้องไปดูงานที่ชุมพรพรุ่งนี้ เดินทางตอนตีสี่ คงต้องกลับไปนอนที่บ้านพักในเมือง” ครูหลิวตอบแทนพี่สิงห์

“ไปกี่วันจ๊ะ”

“ห้าวันค่ะพี่”

“คิดถึงแย่” สิงห์นั่งลงเก้าอี้ตัวที่ติดกัน สวมกอดเอวของคนรัก แล้วหอมแก้มเธอเบา ๆ

“พี่สิงห์ต่อหน้าน้องพอร์ช แล้วอายพี่ข้าวผัดด้วย” เธอผลักใบหน้าของเขาออกทันที ทำเขินอาย

“อะแฮ่ม...” เสียงพี่สาวกระแอมขึ้นขัดคอ สีหราชทำหน้ายิ้ม ๆ ยังเกยคางเอาไว้บนไหล่ของหญิงคนรัก

“ไปดูชุดอะไรเรียบร้อยแล้วเหรอ” ข้าวผัดถามขึ้น

“ครับผม” ข้าวโพดยิ้มกว้างปากบานด้วยความยินดี

“แต่งที่โบสถ์บ้านเราก็ดีนะ พ่อกับแม่ของหลิวว่ายังไง” ข้าวผัดหันหน้ากลับมาถามสองหนุ่มสาว

“ค่ะ หลิวแล้วแต่พี่สิงห์” เธอตอบแต่คำพูดเอาใจแฟนหนุ่มน่าดู

“สวีตกันจริง ๆ” พี่สาวทำเสียงสูง

ทั้งคู่ได้แต่ยิ้มกว้างและหัวเราะออกมาเบา ๆ

“คุณพ่อ” ผิงผิงทิ้งรถเข็นทันที ก่อนจะวิ่งเข้ามาสวมกอดผู้ชายตัวสูงใหญ่แต่ตอนนี้สีผมเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เขาสวมกอดลูกสาวที่รักเอาไว้แน่นทำน้ำตาคลอด้วยกันทั้งคู่

“คิดถึงคุณพ่อมาก ๆ ค่ะ” เธอทำน้ำเสียงเครือ ๆ และน้ำตารินไหลเช่นกัน แต่ใบหน้าของคนทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“แม่กับลุงสันต์สบายดีนะลูก” ไผ่เอ่ยถามถึงเมียเก่าและสามีใหม่ของเธอ

“ค่ะ แม่ฝากของมาให้พ่อกับพี่ข้าวผัดเยอะเลย”

“อ้าว... เพชร”

ผิงผิงหันหน้าไปหาน้องชายที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างหลังของพ่อเด็กหนุ่มวัยย่างเข้าสิบห้าตัวสูงเกือบจะทันคุณพ่อแล้ว ยกมือไหว้พี่สาวต่างมารดาทันที

“เป็นหนุ่มน้อยแล้วนะ” เธอผละออกจากคุณพ่อตรงเข้าไปสวมกอดน้องชายที่ทำหน้าแดง ๆ ตอนที่พี่สาวกอดแน่นและหอมแก้มของเขาสองสามที ไผ่ยืนหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ ตรงเข้ามาสวมกอดลูกทั้งสองคน

“รีบกลับกันดีกว่า ลุงดำ ป้าไก่ พี่ข้าวผัด น้องพอร์ช รออยู่” ไผ่เอ่ยถึงทุกคน

“พี่ข้าวโพดไม่อยู่เหรอคะ” ผิงผิงถามโพล่งขึ้นมาทันที สีหน้าจ๋อยลงไปด้วยความผิดหวัง

“พี่ข้าวผัดโทรตามตั้งหลายรอบไม่เห็นรับสาย สงสัยจะยุ่ง แต่ยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว พักนี้เขามาที่บ้านบ่อย ต้องเตรียมงงเตรียมงาน” คำบอกเล่าของพ่อทำให้เธอหน้าฉงนไปใหญ่

“งานอะไรคะพ่อ” เธอถามออกไป

“น้าข้าวโพดจะแต่งงานครับ” เพชรตอบออกมาแทนคุณพ่อเสียเอง

ข่าวที่ได้รับรู้ทำให้คนได้ยินถึงกลับออกอาการผิดหวังขึ้นมา ตอนนี้ในหัวใจมันสั่นแปลก ๆ ผิงผิงรู้สึกเศร้า ๆ พิกล

“แฟนพี่ข้าวโพดสวยไหม” เธอหันหน้าไปหาน้องชายทันที

ตอนนี้พ่อไผ่เดินไปหารถเข็นของลูกสาว

“ก็สวยหวานน่ารัก เรียบร้อยด้วยครับ ทำอาหารเก่งครับ” คำพูดของเพชรทำให้ผิงผิงหน้าเสียลงไปอีก

‘แต่งงานได้ไง ไหนเราสัญญากันแล้วว่าจะแต่งงานกัน’ เธอพร่ำพรรณนาอยู่ในใจ

“มาทางนี้ลูก รถจอดอยู่ทางนี้” ไผ่เดินนำหน้าทั้งสองคนออกไปตามทางเดิน

ผิงผิงโอบไหล่ของน้องชายเอาไว้แล้วเดินตาม

“พี่มีของมาฝากเพชรด้วยนะ” เธอเปลี่ยนอารมณ์ ยิ้มน้อย ๆ ให้กับเพชร

“พี่จะมาอยู่ที่นี่กับพวกเราจริง ๆ หรือครับ” เพชรถามพี่สาว

“จ้ะ โรงเรียนที่พี่ส่งใบสมัครมาเขาตอบรับพี่แล้วนะ สอนภาษาอังกฤษให้กับเด็ก ๆ”

“ดีใจจังเลยครับ แม่คงดีใจมาก ๆ พูดถึงพี่ทั้งวันเลย” เพชรเอ่ยไปถึงแม่ข้าวผัดของเขา ผิงผิงได้แต่ยิ้ม เธอยังจำทุกอย่างที่ไร่สิงขรได้