เมื่อเย็นวานนี้
“ผิงผิง พ่อ ป้าไก่ ลุงดำ พอร์ช จะไปส่งเพชรสอบเข้าที่กรุงเทพฯ พี่ข้าวผัดจะถือโอกาสพาป้าไก่กับลุงดำไปตรวจสุขภาพด้วย” ข้าวผัดเกริ่นกับเธอ
“อ้าว... ยังงี้ ผิงผิงก็อยู่คนเดียวอะดิ” เธอทำท่าขนลุก
“อะไร... อยู่บ้านเรา มันไม่มีอะไรหรอก” พ่อพูดดักคอ
“พ่อก็พูดได้สิคะ พ่อก็รู้ว่าผิงผิงกลัวผี” เธอพูดคำว่าผีเบา ๆ
“ผีเผอมีที่ไหนกันเล่า คิดเองมโนเองไปทั้งนั้น แล้วเรานะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วยังจะกลัวผีอีก” พ่อสำทับลงมาทันที
“พอร์ชครับลูก พอร์ชกลัวผีไหม” พ่อไผ่หันไปถามลูกชายตัวน้อย
“ผีไม่มีในโลก พอร์ชไม่กลัวผี” เด็กชายพูดออกมาอย่างช้า ๆ
“นั่น...ดูน้องเป็นตัวอย่าง” พ่อชี้ไปที่พอร์ชที่กำลังนั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ
“พ่ออะ” เธอทำเง้างอน
“โทรตามพี่ข้าวโพดมาอยู่เป็นเพื่อนนะ ป้าไก่โทรไปหลายครั้งแล้วไม่รับสาย ไม่รู้ติดอะไรอยู่” ป้าไก่ตะโกนมาบอก
“ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำ แต่ก็ทำหน้าเหมือนตูดลิง
