Jale, “Hayır," gibilerinden başını salladı. "Siz gidin, daha sonra konuşuruz," dedi.
Aslında onlarla gitmeyi onun yaptığı gibi şimdi onu yüz üstü bırakmayı çok istiyordu. Ama her zaman planlar istediği gibi gitmiyordu, Eymen'i bırakamazdı daha onu yeni bulmuşken söz konusu bile olamazdı. Çıkar bir yolunu bulana kadar bekleyecekti. Bu evden oğluyla birlikte gitmeliydi.
Kerim'ler gittikten sonra bile Murat oturduğu yerden kalkmamış, boş gözlerle duvara bakıyordu. Jale bir an için ona acıdı. Jale'nin orada olduğunu bile görmüyor gibiydi. Kırılan kalbinin ve gururunun verdiği acıyı gözlerinden okuyabiliyordu. Şımarık bencil bir kadının kurbanı olmuşlardı. Ama bunların hiçbiri Jale'ye yaptıklarının sebebi olamazdı.
O da kendi gibi aldatılmıştı, şimdi belki Jale'yi biraz da olsa anlayabilird
