15.ลองใจ
1067 Words
ความเดิม- "ได้ แต่ต้องหลังเลิกงานแล้วนะ" คุณนายวรรณดาเอ่ยอย่างเฉียบขาด
…………………………………..
@เช้าวันใหม่
ณรรรดาออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานในกะเช้าเพื่อรับเวรก่อน เวลา 06.30 น. และเธอขับรถไปเองโดยมีเป้าหมายว่าเลิกงานแล้วจะแวะไปซื้ออาหารบำรุงและแวะไปเยี่ยมคนป่วยที่พักอยู่ที่โรงพยาบาลของพี่ชายเธอเสียหน่อย
"น้องใบตอง พี่นิวเป็นยังไงบ้างเหรอ เห็นว่าป่วยหนักเลย" เพ็ญสุดาเอ่ยถามขึ้นเพราะได้ข่าวจากคนรักเมื่อคืนนี้เอง
"อ๋อ..ปอดช้ำน่ะค่ะ ไข้ขึ้น แผลก็อักเสบ ปีกหักเลยค่ะ ดื้อไม่ได้แล้ว ไม่มีแรงดื้อ ตอนนี้นอนให้ยาฆ่าเชื้อทางน้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ" ณรรรดาอธิบายยืดยาว
"โห..คงแพงมากซินะโรงพยาบาลเอกชนใหญ่โต มาตรฐานขนาดนั้น"
"ไม่เสียอะไรสักบาทเดียวค่ะ เพราะครอบครัวของหนูจะดูแลรับผิดชอบให้ทั้งหมด" ณรรรดาเอ่ยยิ้ม ๆ
"ห๋า……" เพ็ญสุดายิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
"คือพี่นิวเค้าเข้าช่วยหนูตอนเดินข้ามถนนไม่ระวังเกือบโดนรถชนค่ะ แต่พี่เค้ากลับบาดเจ็บเสียเอง ครอบครัวของหนูก็ต้องรับผิดชอบพี่นิวซิคะ" ณรรรดาอธิบายอย่างใจเย็น
"อ๋อ…..เข้าใจแล้วค่ะ พี่ก็ว่าจะไปเยี่ยมด้วยเนี่ย แกดีนะคะ กับน้องกับนุ่งแกน่ารักอบอุ่น เหมือนจะดูเฮฮาปาร์ตี้ไปบ้างแต่แกมีน้ำใจมากเลยค่ะ" เพ็ญสุดาเล่ายาวไปเรื่อยแต่คนฟังยิ้มไม่หุบเหมือนกัน
"เย็นนี้ก็ว่าจะไปเยี่ยมพี่เค้าเหมือนกันค่ะ แต่จะแวะซื้อของบำรุงให้ก่อน"
"พี่คงไปกับพี่เกมแหละ เห็นบอกว่าจะทำอาหารไปให้ ถามหมอไว้หมดแล้วว่ากินอะไรได้บ้าง แต่จะแวะไปหาหลวงพี่ที่วัดก่อน เห็นว่าหลวงพี่อยากฝากเครื่องลางของขลังไปคนป่วยหน่อย รู้ข่าวว่าป่วยท่านก็ห่วงของท่าน เคยดูแลกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยน่ะ" เพ็ญสุดาเล่ายาวเกินความจำเป็นอีกแล้ว แต่คนฟังก็ยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่ เพราะเธอภูมิใจที่คนที่เธอเลือกจะรักเป็นคนดียังไงล่ะ
"ค่ะ พี่วันพระ เดี๋ยวไปเจอกันที่นู่นเลยเน๊าะ คนป่วยคงอารมณ์ดีพิลึกแหละที่พี่ชายคนสนิทไปเยี่ยม"
"ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะ เห็นพี่เกมบอกว่า พี่โจ พี่ปอนด์ก็จะไปเยี่ยมด้วย" เพ็ญสุดาเล่าต่อ
"โห..ดีเลยค่ะ จะได้บอกฝ่ายสถานที่ให้จัดเตรียมพื้นที่ไว้" ณรรรดาบอกยิ้ม ๆ
จากนั้นสองสาวก็ทำงานของตัวเองต่อไปอย่างตั้งใจ เพราะวันนี้เป็นวันลองวีคเอ็นเหมือนว่านักท่องเที่ยวจะคลึกคลื้นกว่าปกติ มีทั้งไทยและเทศ
เวลา 15.00 น.
ณรรรดาและวันพระส่งเวรเสร็จก็รีบออกจากโรงแรมต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำธุระของตอนและจัดที่จะเจอกันที่โรงพยาบาลที่นวนนท์พักรักษาตัวอยู่
@โรงพยาบาลPPPPโรงพยาบาลเอกชนคุณภาพดีกลางเมืองท่องเที่ยว
นวนนท์นอนแกร่วอยู่บนเตียงอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายจึงเดินออกมาสูดอากาศที่ระเบียงหน้าห้องพักบ้าง ชายหนุ่มลองเหยียดแขนออกแล้วสูดอากาศหายใจเข้าเต็มปอดแต่ต้องห่อตัวอย่างรวดเร็วเพราะรู้สึกเจ็บแค่น ๆ ที่หน้าอกขึ้นมาเสียอยางนั้น
อีกด้านของผู้ที่มาใหม่มาเห็นพอดี
"การสูดอากาศเข้าเต็มปอดเป็นเรื่องดีครับ แต่ถ้าปอดยังไม่แข็งแรงจะเป็นการสร้างภาระให้ปอดนะครับ รอให้เค้าหายดีอีกนิดนะครับ คนป่วยอย่างเพิ่งใจร้อน” เขมณัฐเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับเดินเข้ามายืนข้าง ๆ แล้วใช้มือจับราวระเบียงแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงไปอย่างผ่อนคลาย
ด้านนวนนท์หันไปตามเสียงทันทีเช่นกัน
"อ้าว คุณหมอนั่นเอง คุณหมอตรวจด้วยเหรอครับ คิดว่าบริหารอย่างเดียว" นวนนท์เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
"ตรวจด้วยซิครับ ลดต้นทุนค่าจ้างแพทย์น่ะครับ แล้วก็จะได้ไม่ลืมวิชา อ้อ ลืมถามเลย คุณนิวอายุเท่าไรเหรอครับ น่าจะรุ่นเดียวกันกับผมมั๊ย ผม สามสิบห้าย่างครับ"
"ผมก็สามสิบห้าย่างเหมือนกันครับ ปีนี้แย่หน่อย สงสัยจะส่งท้ายสามสิบห้ามั๊งครับ" นวนนท์เอ่ยยิ้ม ๆ อย่างเหนื่อยหน่าย
"ส่งเคราะห์เพื่อรับสิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิตน่า คุณนิว เอ๊…..ได้ข่าวว่าคุณทำงานเป็นบอดี้การ์ดให้คุณแดนไตรเหรอครับ" เขมณัฐชวนคุยเพื่อละลายพฤติกรรม
"ครับ ที่จริงผมเป็นบอดี้การ์ดของนายใหญ่ต่างหากครับ..อ้อ ลืมไป นายใหญ่คือพ่อของคุณแดนไตรน่ะครับ แล้วแต่ว่าท่านจะส่งใครไปประกบลูกคนไหน บังเอิญนายใหญ่ส่งผมมาให้ดูแลนายที่นี่"
"ออ.. เหรอครับ เห็นว่าเก่งโปรแกรมด้วยนิ่" เขมณัฐยังซักต่อเพราะเขาเริ่มสนุกที่จะคุยกับชายหนุ่มข้าง ๆ เสียแล้ว
"ไม่เก่งอะไรหรอกครับ แค่ป้องกันไม่ให้ใครแฮ็กข้อมูล หรือเอาลัดเอาเปรียบอะไรที่เป็นของนายได้ก็แค่นั้น คนเก่งกว่าผมก็มีอีกเยอะครับ" นวนนท์เอ่ยยิ้ม ๆ ทันใดนั้นในสมองของเขาก็ปรากฎใบหน้าพี่ชายที่นับถือและเพื่อน ๆ ขึ้นมา
"ถ้าผมขอให้คุณมาเป็นทีมกับผมล่ะครับ" เขมณัฐแกล้งหยั่งถามทีเล่นทีจริง
"พูดจริงหรือถามไปงั้นครับ แต่ผมตอบตรง ๆ เลยนะครับ ผมเลือกที่จะอยู่กับนายครับ ชีวิตนี้ผมยกให้นายแล้ว ถ้านายไม่เอาผมแล้วก็ว่ากันอีกเรื่องนึงครับแต่ผมก็จะซื่อสัตย์กับนายไปตลอดชีวิตครับ" นวนนท์ตอบคู่สนทนาอย่างไม่ต้องคิดโดยไม่ทันฉุกคิดว่าอีกคนจะอัดคลิปเสียงไว้แล้วส่งไปให้อีกคน
"ทำไมล่ะครับ ถ้าผมให้ค่าตอบแทนที่สูงกว่าที่เดิมถึงสองเท่า หรือให้หุ้นสักประมาณนึงที่ให้คุณนิวเก็บกินเม็ดผลได้ตลอดไปล่ะครับจะไม่สนใจสักหน่อยเหรอ" เขมณัฐลองหยั่งเชิง
- Writer
