คลั่งรักเมียครู

ตอนที่ 7 แฟนหรือเป้าหมาย

น่านน้ำยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ แม้ว่าร้านอาหารตามสั่งแห่งนี้จะแยกห้องน้ำชายและหญิง แต่เวลาทำธุระเสร็จก็ต้องออกมาล้างมือที่เดียวกันอยู่ดี

แพรวาที่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วกำลังจะมาล้างมือก็พบกับน่านน้ำที่ยืนอยู่ เธอยืนนิ่งมองอีกฝ่าย หัวใจก็กระตุกสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ต้องรีบดึงสติกลับมาให้เร็วที่สุด พลางคิดว่าจะกลัวอะไร ไม่มีอะไรหรอกแล้วก็เข้าไปล้างมือ

“ครูแพรวา” น่านน้ำก้าวเข้าไปยืนด้านข้างแล้วเอ่ยเรียก

“มีอะไรรึเปล่าคะ” แพรวาถามกลับแต่ก็ยังก้มหน้ามองน้ำที่ชะล้างมือทั้งสองข้าง จะว่าเธอไม่กล้าหันหน้าไปมองเขาก็ได้ มันไม่ได้กลัว ก็แค่ไม่ได้อยากเห็นหน้า

“คุณจำผมไม่ได้เหรอแพรวา” น่านน้ำเริ่มถามเข้าประเด็นที่เขาอยากรู้ เพราะแพรวาตีเนียนได้เก่งมากจนทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

“จำได้สิคะ พี่ชายของน้องน่านฟ้าทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ”

แพรวาตอบกลับแล้วก็รีบปิดก๊อกน้ำ “ขอตัวก่อนนะคะ”

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้มาถามคำถามนี้กับเธอ แพรวาจึงรีบหันหลังเพื่อที่เดินหนีออกมา แต่ก็ถูกชายหนุ่มจับแขนของเธอเอาไว้

“ทำไม?” น่านน้ำเอ่ยออกมาสั้นๆ แต่คนฟังก็พอจะรู้ความหมายของคำคำนั้น

“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ ปล่อยมือด้วย เราไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันขนาดนั้น” แพรวาเลื่อนสายตามองที่มือของน่านน้ำแล้วเอ่ยน้ำเสียงเรียบ

แม้ว่าหัวใจของเธอจะเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งกับคำถามว่าทำไม เพราะเขาคงจะหมายถึงเรื่องในคืนนั้นว่าทำไมเธอถึงได้หนีเขาไป แต่การที่น่านน้ำมาทำแบบนี้กับเธอในร้านอาหาร มันก็ทำให้แพรวาเกิดความไม่พอใจเสียมากกว่า

“แน่ใจเหรอว่าเราไม่ได้รู้จักหรือคุ้นเคยกัน คุณรู้ดีว่าเราคุ้นเคยกันถึงขั้นไหน” น่านน้ำเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายคิดดูให้ดี ว่าในคืนเราคุ้นเคยกันแบบถึงใจเลยล่ะ

“แน่ใจสิ” แพรวารีบตอบกลับทันควัน

น่านน้ำถึงกับยืนนิ่ง ขนาดว่าเขาถามถึงขนาดนี้แล้วแต่แพรวาก็ยังยืนยันคำเดิม เขาจึงยอมปล่อยแขนของเธอให้เป็นอิสระ แต่ก่อนที่แพรวาจะเดินหนีไปก็ขอถามอีกสักคำถาม

“ผู้ชายที่มาด้วยเป็นใคร แฟน หรือเป้าหมายใหม่”

แพรวาได้ยินคำถามก็ยิ่งรู้สึกโมโหเข้าไปใหญ่ แต่ด้วยหน้าที่การงานและอายุที่มากกว่าจึงทำได้แค่แค่นยิ้มแล้วเอ่ยตอบ

“หึ จะเป็นแฟนหรือเป้าหมายใหม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย อย่าลืมสิว่านายกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“แล้วเรื่องคืนนั้นล่ะ” น่านน้ำยังคงถามต่อ

“มันก็แค่วันไนท์สแตน หรือว่านายไม่เคย แค่นี้ใช่ไหมที่อยากรู้”

ตอบเสร็จแพรวาก็รีบเดินออกไปทันที ปล่อยให้อีกยืนหน้าชากับคำตอบที่ได้รับ

น่านน้ำยอมรับว่าตัวเองกำลังหัวเสียเป็นอย่างมากที่โดนแพรวาทำแบบนี้ และก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ให้ความสนใจกับผู้หญิงที่ได้กันแค่ครั้งเดียว แถมเธอยังบอกกับเขาว่าวันไนท์สแตน

แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็ได้รู้จักกันแล้ว และผู้หญิงที่ชื่อแพรวาก็กำลังปั่นหัวของเขาเล่นอยู่ หรือเธอจะชอบทำเรื่องแบบนี้อยู่แล้วถึงไม่คิดจะใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร คงจะคิดว่าเป็นแค่เรื่องสนุกชั่วครั้งชั่วคราวสินะ

น่านน้ำยืนสงบสติอารมณ์อยู่หน้าห้องน้ำนานหลายนาที เมื่อปรับอารมณ์ให้เป็นปกติได้ก็เดินเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนที่โต๊ะตามเดิม

“หายไปนานจังวะ ไม่ใช่ว่าไปดักรอใครนะเว้ย” ภูผาเอ่ยถามราวกับมีตาทิพย์ ทำเป็นรู้ดี

“กูอิ่มละ ขอไปรอที่รถละกัน” น่านน้ำที่ยังนั่งยังไม่ทันถึงนาทีก็ลุกขึ้นยืน พอบอกกับเพื่อนเสร็จก็เดินออกไปทันที เพราะคร้านจะเห็นใครบางคนนั่งพูดคุยกับชายอื่นอย่างสนิทสนม และส่งยิ้มให้กันตลอดเวลา

โดนัทเห็นว่าน่านน้ำมีสีหน้าราวกับคนอารมณ์ไม่ดีจึงรีบเดินตามออกไปทั้ง ๆ ที่เธอก็ยังกินข้าวไม่อิ่ม

“นายเป็นอะไรรึเปล่า” โดนัทเอ่ยถามพร้อมกับยกมือขึ้นทาบหน้าผาก เพราะเกรงว่าเพื่อนชายจะไม่สบายถึงได้มีสีหน้าเช่นนี้ และมื้อนี้เขาก็ยังกินข้าวได้น้อยลง

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แล้วนี่เดินตามออกมากินข้าวอิ่มแล้วเหรอ” น่านน้ำเอนตัวหลบฝ่ามือแล้วเอ่ยถาม

“อื้ม ฉันกินอิ่มแล้วล่ะ” โดนัทคลี่ยิ้มตอบ

แพรวาและอาทิตย์ที่กินข้าวอิ่มพอดีก็พากันเดินออกมานอกร้าน เพื่อเดินทางกลับโรงเรียน

น่านน้ำที่เห็นครูสาวเดินออกมาก็เลื่อนลำแขนไปโอบไหล่เพื่อนสาว โดนัทเห็นน่านน้ำทำแบบนี้ก็พลอยรู้สึกขัดเขินจนแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แล้วช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อด้วยความรู้สึกดี

“เข้าไปนั่งในรถเถอะ ตรงนี้มันร้อน” น่านน้ำบอกกับโดนัท ก่อนจะโอบไหล่พาเธอไปที่รถ แล้วเปิดประตูให้เพื่อนสาวเข้าไปนั่งด้านใน แล้วเดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับ

แพรวาเห็นสองคนนี้ทำตัวแนบชิดสนิทสนมกัน พลางคิดในใจว่าคงจะเป็นแฟนของเขาสินะ ถ้ามีแฟนแล้วจะมายุ่งวุ่นวายกับเธออีกทำไม

แพรวาเผลอมองสองคนนั้นเพียงชั่วขณะ ก่อนจะดึงสายตากลับแล้วบอกกับตัวเองว่าให้เลิกสนใจผู้ชายคนนี้ได้แล้ว เขาก็เป็นแค่วัยรุ่นที่อยู่ในวัยคึกคะนอง อาจจะมีบ้างที่ออกมาดื่มแล้วก็จบด้วยเรื่องพรรค์นั้น อย่าไปใส่ใจเลย คิดได้ดังนั้นเธอจึงหันไปพูดคุยกับคนที่มาด้วยแทน

“ขอบคุณที่พามาเลี้ยงข้าวนะคะ กับข้าวร้านนี้อร่อยมากเลยค่ะ” ขณะที่เอ่ยก็เผยรอยยิ้มกว้างส่งไปให้อาทิตย์ ที่เขาเองก็ส่งยิ้มกลับมา

“ยินดีครับ ไว้วันหลังเรามากินด้วยกันใหม่นะ” ได้ทีอาทิตย์ก็รีบขอโอกาสในการเลี้ยงข้าวไปด้วยเลย

“ได้เลยค่ะ”

ทั้งสองคนเดินผ่านรถของน่านน้ำโดยที่ไม่ได้สนใจหันไปมอง แล้วก็พากันไปขึ้นรถของอาทิตย์แล้วขับออกจากร้านอาหารไป

น่านน้ำเข้าไปนั่งรถก็ถอนลมหายใจ จากนั้นก็เสียบกุญแจแล้วสตาร์ตเครื่องยนต์ เร่งอุณหภูมิของแอร์จนเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ด้วยถึงกับรู้สึกเย็นยะเยือก

“ร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ” โดนัทหันไปถามเจ้าของรถขณะที่รอเพื่อนอีกสองคนที่ยังนั่งกินข้าวอยู่ในร้าน

“อืม” น่านน้ำตอบกลับสั้นๆ

เวลานี้เขาไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น ไม่คิดว่าแพรวาจะมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาขนาดนี้ ทำไมต้องเป็นผู้หญิงอย่างเธอด้วย เพราะคนอย่างเขาก็ใช่ว่าจะขาดคนให้ความสนใจ ที่ยังไม่มีแฟนก็เพราะว่าไม่อยากจะมีก็แค่นั้น แม้ทุกวันนี้จะมีสาวๆ ต่างเสนอตัวเข้าหาจนนับไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจใครเลย เพราะมันไม่มีใครน่าสนใจและสามารถทำให้เขาเผลอมองได้เลยแม้แต่คนเดียว แต่ทำไมต้องเป็นเธอ

โดนัทเห็นว่าชายหนุ่มดูมีท่าทางแปลกไปตั้งแต่อยู่ในร้าน เธอจึงลอบสังเกตสีหน้าระหว่างที่น่านน้ำชำเรืองมองไปที่หญิงสาวโต๊ะนั้น ไหนจะตอนที่เขาขอออกไปเข้าห้องน้ำอีก และตอนกลับมาผู้หญิงคนนั้นก็กลับมาก่อน แล้วน่านน้ำก็เดินตามหลังกันเข้ามาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป หรือว่าน่านน้ำกับผู้หญิงคนนั้นจะรู้จักกัน

นี่เป็นแค่ความคิดของเธอก็เท่านั้น แต่จะให้ถามเซ้าซี้มันก็ไม่ใช่นิสัย และน่านน้ำก็คงจะไม่ชอบใจที่เพื่อนอย่างเธอจะซักไซ้ถามเรื่องส่วนตัว เพราะถ้าเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากบอก เค้นอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมปริปากพูดออกมาโดยเด็ดขาด

ดังนั้นเธอคงต้องพึ่งตัวเอง และจะต้องรู้ให้ได้ว่าสองคนนี้รู้จักกันหรือไม่ แล้วไปรู้จักกันได้อย่างไร

“เอาซะกูต้องรีบกินเลยนะเว้ย ดีที่ข้าวไม่ติดคอตาย” เจย์เข้ามานั่งในรถก็อ้าปากบ่นออกมาทันที

“เออแม่ง ตอนมาก็บ่นหิว พอมาถึงก็บอกไม่อยากกิน เป็นอะไรวะ” ภูผาเอ่ยถามอีกคน

“ไม่ได้เป็นอะไร” น่านน้ำตอบแล้วก็ขับรถออกมาจากร้านเพื่อกลับมหาวิทยาลัยทันที

“ถามจริง มึงรู้จักกับผู้หญิงสวยๆ คนนั้นเหรอวะ” เจย์ที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ยกมือสองขึ้นเกาะเบาะนั่งคนขับ แล้วยื่นหน้าแทรกช่องว่างตรงกลางเพื่อถามเพื่อนรัก

“อืม” คำตอบที่ได้รับจากน่านน้ำก็เป็นคำสั้นแต่ก็พอเข้าใจได้

“เฮ้ยจริงดิ แม่งไปรู้จักกันได้ยังไงวะ สวยเอ็กซ์มาก นี่ขนาดใส่ชุดทำงานแบบเรียบร้อยนะมึง แต่ทรวดทรงนี่แม่งน่าขย้ำวะ” เจย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นดวงตาลุกวาว

เขาเป็นคนที่ชอบมองหญิงสาวสวยๆ โดยเฉพาะผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว และมีหน้าอกหน้าใจที่อวบเด้งชวนมอง

“พวกมึงหยุดพูดถึงเธอได้ละ กูไม่อยากได้ยิน” น่านน้ำพูดขัดพลางขมวดคิ้ว

“แม่งหวงเหรอวะ” ภูผาเอ่ยถาม ดูเพื่อนรักจะหงุดหงิดที่เจย์สาธยายรูปร่างของสาวสวยคนนั้น

“ไม่ได้หวง แต่เธอเป็นคนรู้จักกูรึเปล่า” น่านน้ำหาเหตุผลมาอ้างให้เพื่อนเข้าใจ ใครจะหวงเธอกัน ผู้หญิงที่ง่ายแบบนั้นจะหวงไปทำไม

ทุกประโยคที่เพื่อนชายทั้งสามคนสนทนากัน โดนัทที่ได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยพอใจ เพราะคำถามที่ค้างคาใจก่อนหน้าก็ได้กระจ่างแล้ว น่านน้ำรู้จักกับผู้หญิงคนนั้น แต่ไปรู้จักกันในฐานะอะไรนี่สิคือสิ่งที่เธอยังไม่รู้ หวังว่าจะเป็นแค่คนรู้จักกันแค่นั้น