ทวงสัญญารัก

บทที่ 8 มีสิทธิ์อะไร

ชั่วโมงต่อมา

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา พร้อมกับร่างสูงของแดเนียล ที่เดินหน้านิ่งเข้ามาภายในห้องทำงานของตัวเอง หลังที่ประชุมเสร็จ แต่เพียงแค่ก้าวเข้ามาได้ไม่กี่ก้าว คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันยุ่งทันที ที่เห็นร่างบางของเฟรย่านอนหลับอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของเขา

"ถ้าไม่สะดวกไว้คุยวันหลังได้นะ"

เสียงเข้มที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้แดเนียลละสายตาจากคนตัวเล็ก ที่กำลังหลับอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขา แล้วหันกลับไปมองยังเจ้าของประโยคคำพูดเมื่อกี้นี้

"ถ้าไม่ว่าอะไร จะคุยเลยก็ได้" แดเนียลเองก็เอ่ยตอบออกไปเสียงเรียบนิ่ง พลางหันกลับมามองที่เฟรย่าอีกครั้ง

"คุยเลยก็ดี เพราะผมคงไม่ค่อยว่างมาบ่อยๆ" แอรีส ลูกค้าระดับ vvip ของแดเนียลเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินผ่านหน้าเจ้าของห้องอย่างแดเนียลไปนั่งลงที่โซฟารับแขก แต่ก่อนไปก็หันมองร่างบางที่หลับอยู่บนเก้าอี้ทำงานด้วยรอยยิ้มมุมปาก

การกระทำของแอรีส ทำเอาแดเนียลถึงกับเผลอกัดฟันแน่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะเดินตามไปนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม เพื่อคุยงานต่อกับแอรีสให้จบ

"นี่คือของที่คุณสั่ง" แดเนียลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบทันทีที่นั่งลง ก่อนที่เอซลูกน้องคนสนิทของเขาจะยื่นซองสีน้ำตาลขนาดพอดีไปให้กับแอรีส

"หึ! เหมือนจะได้ไม่ครบตามที่ขอไปนะ" แอรีสกระตุกยิ้มมุมปากแล้วรับของจากมือเอซไปเปิดดู ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง

"ไม่ได้รับปากแต่แรกว่าจะให้ตามที่ขอมา" แดเนียลตอบกลับเสียงนิ่งไม่ต่างกัน ก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองไปที่โต๊ะทำงาน ที่ตอนนี้คนตัวเล็กที่หลับอยู่นั้นขยับพลิกตัวเบาๆ

"แต่ผมต้องการตามจำนวนที่สั่ง" แอรีสเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียง และแววตาที่ดุดันกว่าเดิม

"แค่ยานอนหลับ หาที่ไหนก็ได้มั้ง" แดเนียลที่ได้ยินแบบนั้น ก็หันกลับมามองด้วยสายตาที่ดุดันไม่แพ้กัน

ต่อให้คนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกค้าคนสำคัญ ทั้งทางธุรกิจถูกและผิดกฎหมาย เขาก็ไม่ได้มีความเกรงใจอะไรเลยสักนิด เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการยานอนหลับที่ออกฤทธิ์เฉียบพลัน ที่เขาผลิตขึ้นมาอย่างจำกัดนั้นไปทำอะไร ถึงเขาจะไม่ใช่คนดี แต่ก็คงไม่ได้เลวถึงขนาดวางยาผู้หญิงที่ไม่สมยอม เพื่อพาไปขาย..อย่างที่แอรีสทำ

"อื้ออ"

เสียงครางอื้อเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำให้ทุกสายตา ต่างหันไปจ้องมองยังต้นเสียงเป็นตาเดียวกัน

"พี่แดน" เฟรย่าเอ่ยเรียกชื่อของแดเนียลออกมาเบาๆ เมื่อหันมาเจอกับเขา และบุคคลที่เธอไม่รู้จัก ที่ตอนนี้พวกเขากำลังจ้องมองมาที่เธออยู่

"เหมือนว่าคุณจะไม่ว่างคุยต่อ เอาเป็นว่าส่งที่เหลือตามไปให้ครบจำนวนที่ผมต้องการ" แอรีสละสายตาออกจากร่างบางของเฟรย่า พลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันมาพูดกับแดเนียลเสียงเรียบ

"ไม่มีที่เหลือ อย่างที่บอกว่าให้ได้แค่นั้น" แดเนียลละสายตาจากเฟรย่าหันมาตอบกลับแอรีสทันที

"หึ เบื่อเมื่อไหร่บอกนะ..อยากได้" แอรีสกระตุกยิ้มมุมปากพลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นตามหลังแล้วหันไปจ้องมองที่เฟรย่าอย่างสื่อความหมายในคำพูดเมื่อกี้ของตัวเองให้กับแดเนียลได้รับรู้

"ปกติไม่รับของเหลือนี่" แดเนียลเผลอกัดฟันแน่นทันที ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเย้ยหยันอีกฝ่ายไม่น้อย ที่ได้ยินคนอย่างแอรีสเอ่ยปากขอ..ผู้หญิงต่อจากเขา

"แต่ครั้งนี้อยากได้"

"หึ!" แดเนียลถึงกับหัวเราะออกมาทันที กับคำตอบตรงๆ ของอีกฝ่าย

โดยที่คนที่ถูกอ้างถึงอย่างเฟรย่า ก็ได้แต่นั่งมองเงียบๆ อย่างไม่เข้าใจ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแดเนียลกลับเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน แม้แต่ตัวเธอเองนั้นหลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เพราะพอเข้ามาในห้องทำงานของแดเนียล เธอก็เดินสำรวจนู่นนี่นั้นจนพอใจ ก่อนจะมานั่งเล่นที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของเขา พอรู้ตัวอีกทีเธอก็ลืมตาตื่นมาด้วยความมึนงงแบบนี้แล้ว

"หวังว่าจะได้นะ" แอรีสเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ยา?" แดเนียลเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้านิ่งๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

"เธอ" แอรีสพูดจบก็ชี้ไปที่เฟรย่า

"เอาไปสิ..ถ้าเธอยอมไป" แดเนียลกอดอกยกขาขึ้นไขว่ห้างบอกด้วยท่าทีสบายใจ

"ดูมั่นใจว่าเธอจะอยู่"

"ถามเธอสิ ถ้าเธอยอมก็พาไป"

คนที่ถูกกล่าวถึงอย่างเฟรย่า ได้แต่นั่งเม้มปากแน่น จ้องมองแดเนียลด้วยความรู้สึกน้อยใจไม่น้อย ที่อยู่ดีๆ เขาก็จะมายกเธอให้คนอื่นง่ายๆ แบบนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่อีกคนบอกว่าอยากได้ เขาก็จะยกเธอให้ง่ายๆ แบบนี้นะหรอ เขามีสิทธิ์อะไรมายกเธอให้คนอื่นกัน สถานะก็แค่ว่าที่เจ้าบ่าว ที่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เป็นเมื่อไหร่ หรือได้เป็นไหมก็ไม่รู้

"ถ้าไปแล้วฉันจะได้อะไรคะ" เฟรย่าเอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจไม่น้อย

"หึ อยากได้อะไรล่ะ ฉันเองก็มีทุกอย่างเหมือนแดเนียล เธออยากได้อะไรว่ามาสิ" แอรีสถึงกับกระตุกยิ้มอย่างชอบใจที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามของเธอ

"แต่งงานค่ะ ที่ฉันต้องการคือแต่งงาน..ด้วยความรัก" เฟรย่าตอบออกมาเสียงดังฟังชัด พลางส่งยิ้มหวานให้กับแอรีสเป็นการปิดท้าย

แต่คำตอบของเธอ ทำเอาแดเนียลถึงกับกัดฟันแน่นทันทีที่ได้ยิน แทนที่เธอจะปฏิเสธแอรีสไป แต่เธอกลับมาเล่นด้วยแบบนี้ คนที่เสียหน้าที่สุดตอนนี้คงหนีไม่พ้นเขา ที่ก่อนหน้านี้มั่นใจเกินร้อยว่าเธอจะไม่ไป แต่เขาคงคิดผิด และคงยังรู้จักเธอน้อยไปจริงๆ

"หึๆ เอาไว้ถ้าคุณทำให้เขารักไม่สำเร็จ มาหาผมนะครับ เผื่อว่า..จะช่วยดามใจคุณได้" แอรีสหัวเราะร่าให้กับคำตอบของเฟรย่าอย่างพอใจ ก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วหันมายกยิ้มร้ายกาจให้แดเนียลที่นั่งจ้องมองเขาด้วยสายตาดุดันอยู่ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยความอารมณ์ดี

ขวับ!

ทันทีที่แอรีสเดินพ้นประตูออกไป แดเนียลก็ตวัดสายตากลับมาจ้องมองเฟรย่าด้วยความไม่พอใจทันที

"มองน้องเฟรแบบนั้นหมายความว่ายังไงคะ"

"รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกไป รู้หรือไงว่ามันเป็นใครถึงได้กล้าพูดแบบนั้นกับคนแปลกหน้า" แดเนียลเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก แม้จะรู้ว่านิสัยเธอคือการชอบเอาชนะ โดยเฉพาะกับเขา แต่เธอก็ควรระวังตัวบ้าง ไม่ใช่ตอบออกไปแบบนั้น

"ไม่รู้ค่ะ แต่พี่แดนก็บอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าเขาอยากได้น้องเฟรและน้องเฟรยอม พี่แดนก็จะอนุญาต" เขาจะมาไม่พอใจอะไรเธอ ก็ในเมื่อเขาเป็นคนพูดเองแท้ๆ พอเธอเล่นด้วยหน่อยก็เหมือนจะหัวร้อนขึ้นมาซะงั้น

"เฟรย่า!" แดเนียลตะคอกเรียกชื่อเธอออกไปเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ ที่เธอตอบกลับมาแบบนั้น ทั้งที่..เขาเป็นคนพูดแบบนั้นออกไปจริงๆ

แดเนียลลุกขึ้นยืนพร้อมก้าวเข้าไปหาเธอทันที ทำเอาเฟรย่าถึงกับรีบตั้งท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของเขา แต่ก็ไม่ทันเมื่อเขาก้าวขายาวๆมาประชิดตัวเธอไว้ พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างค้ำยันไปกับที่พักแขนกักขังเธอไว้ให้นั่งลงที่เดิม เพราะด้วยร่างกายที่ยังคงเจ็บระบมตรงส่วนกลางกายสาว ทำให้เวลาจะลุกจะนั่งดูเชื่องช้าไปหมด

"ออกไปแล้วล็อกประตู ห้ามใครมารบกวนกู" แดเนียลเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทอย่างเอซที่ยืนเงียบอยู่นานด้วยน้ำเสียงดุดัน ทั้งที่สายตาคมยังคงจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้า

"ตอนเย็นมีนัดส่งของนะครับ"

"มึงจัดการได้เลย กูคงไม่ว่างแล้ว หึ!"

"ครับ" เอซขานรับแล้วเดินออกจากห้องไปทันที พร้อมกับล็อกประตูให้ตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มอย่างเรียบร้อย

พอทั้งห้องเหลือเพียงแค่เขาและเธอ ก็ทำเอาใจดวงน้อยของเฟรย่าเต้นแรงขึ้นมาไม่น้อยด้วยความรู้สึกกลัว..กลัวสายตาดุดันจากคนตรงหน้า ที่เธอพึ่งจะเคยได้เห็นมันครั้งแรก

"ถ้าน้องเฟรไม่ยอม หวังว่าพี่แดนจะไม่ขืนใจน้องเฟรนะ" เฟรย่าทำใจดีสู้เสือ พลางจ้องมองสบตาคมเขาอย่างไม่หลบสายตา เพราะเธอรู้ดีว่าเขากำลังจะทำอะไรกับเธอ

"หึ! จะทำให้เธอสมยอมต่างหากละเด็กน้อย" เห็นแบบนี้เขาก็ไม่เคยบังคับขืนใจใคร และคงไม่ทำ เพราะผู้หญิงที่เขาเคยได้มาแต่ละคนต่างก็สมยอมพลีกายให้เขาเองทั้งนั้น

"ก่อนจะทำให้น้องเฟรสมยอม ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ว่ามาสิ" แดเนียลเองก็ตอบรับพร้อมกับมือที่ค่อยๆลูบไล้ไปตามหน้าขาของเธอ ที่โพล่พ้นออกมาจากชุดเดรสของเธอไปด้วย

"หวงน้องเฟรเหรอคะ แล้วพี่แดนมีสิทธิ์อะไรมายกน้องเฟรให้คนอื่นคะ"

กึก!

คำถามของเธอทำเอามือหนาที่กำลังลูบไล้ขึ้นสูงจนเกือบถึงเอวคอดของเธอต้องหยุดชะงักทันที ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองสบตาเธออีกครั้ง

"สิทธิ์ของเจ้าของสัญญา" แดเนียลตอบออกมาอย่างมั่นใจทันที

"แค่สัญญาลมปากพี่แดนนับด้วยเหรอคะ" เฟรย่าเอียงคอถามกลับด้วยรอยยิ้มร้ายกาจไม่น้อย

แดเนียลจ้องมองสบตากับเธอ อย่างพิจารณาด้วยความจริงจัง ทำไมทุกคำพูดของเธอมันถึงได้ย้อนเข้าตัวเขาหมด ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยต้องมาถูกใครยอกย้อนและท้าทายขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ แล้วเธอเป็นใครกัน ก็แค่..ลูกสาวเพื่อนสนิทแม่ตัวเอง เขาไม่จำเป็นต้องยอมด้วยซ้ำ แต่ก็เพราะคำสัญญาด้วยลมปากที่ค้ำคอ ที่เขา..ดันเผลอตอบตกลงไปอีกครั้ง เพียงเพราะอยากเอาชนะเธอเท่านั้นงั้นหรอ หรือเพราะจริงๆแล้ว..เขาก็รอเธอกลับมาเช่นกัน กันแน่...

"อย่าเพิ่งรีบหลงรักน้องเฟรก่อนแล้วกันนะคะ เพราะถ้าพี่แดนหลงเข้ามาเมื่อไหร่ น้องเฟรไม่ปล่อยให้ออกไปแน่"