วันต่อมา...
พรึบ!
เสียงร่างเล็กสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ โดยทันทีที่ได้สติ ใบหน้าใสก็แสดงสีหน้าเหยเกออกมา ดวงตากลมค่อย ๆ จ้องมองไปยังหว่างขาเรียวของตัวเองที่รู้สึกแสบบริเวณจุดอ่อนไหว
"จะเดินไหวใช่ไหม" เรียวปากบางอมชมพูพึมพำพลางลอบมองไปยังทั่วห้องนอนหรู ทว่ากลับไม่พบเจ้าของห้องอย่างที่ควรจะเป็น
"ไม่อยู่สินะ" เมื่อคิดได้แบบนั้น ซัมมายด์ก็ไม่รอช้าที่จะพยุงร่างกายที่แสนบอบช้ำของตัวเองลงจากเตียงนอนพลางเดินเข้าไปหยิบกางเกงชั้นในเข้ามาสวมใส่ด้วยความอ้อยอิ่งมีความแสบ เมื่อสามารถแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย คนตัวเล็กก็เดินไปยังประตูห้องนอนแต่แล้วดวงตากลมต้องชะงักไปกับแผ่นกระดาษที่ถูกติดอยู่
"ฉันออกมาทำธุระ รอฉันจนกว่าฉันจะกลับ" เสียงหวานอ่านตามประโยคที่ถูกเขียนไว้
"ให้เรารอเหรอ..."
"...ไม่ดีกว่า" เจ้าของใบหน้าใสพึมพำพร้อมกับเดินออกจากห้องนอนไปด้วยขาที่ยังคงสั่นเท
