When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เช้าวันต่อมา... เพียงธารเดินทางมาเยี่ยมชายหนุ่มด้วยตะกร้าอาหารที่หญิงสาวบรรจงปรุงขึ้นมาเพื่อให้คนป่วยได้รับประทาน แต่เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องเท่านั้น เธอก็ต้องพบกับใบหน้าอันบูดบึ้งของเจ้าของห้อง ซึ่งแสดงออกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่หญิงสาวยังมาวุ่นวายกับเขาอยู่ “เธอมาทำอะไรอีก ฉันไม่ต้องการให้เธอมาวุ่นวายกับฉันอีก” ภีมวัจน์กล่าวโดยไม่รักษาน้ำใจของหญิงสาวแม้แต่น้อย “ฉันทำอาหารบำรุงร่างกายมาให้คุณภีมทานน่ะค่ะ” เพียงธารใจหายวูบเมื่อได้ยินคำทักทายจากเขา แต่หญิงสาวก็พยายามที่จะทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด “ฉันไม่กิน เอากลับไป ไม่รู้ว่าเธอวางยาเสน่ห์ฉันหรือเปล่า ฉันไม่หลงกลเธอหรอกนะ” ภีมวัจน์กล่าวหาหญิงสาวอย่างเต็มที่ แต่เพียงธารก็ไม่สนใจ เธอจัดการจัดอาหารใส่จาน แล้วเลื่อนโต๊ะอาหารมาวางที่เตียงของชายหนุ่ม “เอากลับไปเดี๋ยวนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ” ภีมวัจน์ส่งสายดุให้กับหญิงสาว “ไม่หรอก