เรือนคนใช้
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“ คุณกิ่งคะ ป้าขอเข้าไปหน่อยนะคะ “ บ้านคนใช้ที่คาลโลปลูกไว้ให้สำหรับคนใช้อย่างเป็นสัดส่วนอยู่ท้ายคฤหาสน์ที่มีเนื้อที่เกือบ60ไร่ กิ่งที่โดนพาตัวมาอยู่ที่บ้านคนงานเมื่อเธอได้ยินเสียงของคนมาเคาะประตูเธอก็รีบวิ่งออกไปเปิดประตู เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิง เพราะตอนนี้เธออยากพูดกับใครสักคนจริงๆ
“ สวัสดีคะคุณป้า อย่าเรียกหนูว่าคุณเลยนะคะ เรียกหนูว่ากิ่งเฉยๆก็พอแล้วคะคุณป้าว่าแต่นี้คือชุดอะไรเหรอคะ “ กิ่งเธอเดินมาเปิดประตูพร้อมกับยกมือไหว้หญิงสูงวัยที่ดูแล้วหน้าจะอายุประมาณ60ปี เห็นจะได้ เมื่อป้าหัวหน้าแม่บ้านได้เห็นหน้าของหญิงสาวใกล้ๆเป็นครั้งแรกเมื่อหญิงสูงวัยเห็นแบบนั้นเธอถึงกับอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีผู้หญิงที่สวย น่ารักและโหลงเฮงดีมากขนาดนี้ ด้วยความที่เธออยู่บ้านน้มาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ของคาลโดล และก็เป็นคนดูโหลงเฮงของคนดี คนเลวให้กับเจ้าของบ้านและก็ยังเป็นคนเลือกคนที่จะมาทำงานให้กับเจ้านายมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ของนายใหญ่แล้ว เมื่อหญิงแก่ได้เห็นหน้าของเด็กสาวใกล้เธอถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะยิ้มกริ่มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะพูดบางอย่างกับเด็กสาว
“ จ๊ะหนูกิ่ง ถ้าอย่างนั้นเรียกป้าว่ากิมเล๋งก็แล้วกันนะคะ ว่าแต่แม่หนูอยู่ที่ได้ใช่ไหมคะ ไม่อึดอัดมากใช่มั้ย “ หญิงชราแนะนำตัวกับเด็กสาวแล้วก็พูดอย่างเป็นกันเองกับเธอทันทีเพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัด ระหว่างทีหญิงชรากับหญิงสาวกำลังคุยกันอยู่นั้นก็มีเสียงเข้มดุดันที่กิ่งยังไม่หายขนลุก ขนพองเลย
“ อยู่ได้ไม่ได้ก็ต้องอยู่ เธอไม่มีสิทธิ์เลือกเป็นแค่ลูกหนี้ ฉันให้เธออยู่ที่นี้ก็บุญหัวแล้ว ถ้าไม่คิดว่าพ่อกับแม่ของเธอเป็นหนี้ฉันเยอะระก็เธอไม่มีทางได้มาเชิดหน้าอยู่ที่นี้หรอก ฉันคงเอาเธอไปไว้ที่บาร์แล้ว หึหึหึ แต่ฉันดูจากหน้าตา รูปร่างของเธอแล้วฉันกลัวว่าถ้าเอาเธอไปขายให้ไอ้พวกลูกค้าชาวจีนแล้ว คงไม่คุ้มกับเงินที่พ่อกับแม่เธอเอาของฉันไปหรอก หึหึหึ ฉันปราณีเธอมากแค่ไหนที่ให้เธอมาเป็นคนใช้ที่นี้ “ คาลโล ที่เดินมาได้ยินเสียงของป้ากับหญิงสาวที่เขาให้ลูกน้องพามาอยู่ที่เรือนคนใช้ ไม่รู้ว่าทำไมพอหญิงสาวเดินออกมาจากห้องเท่านั้นแหละคาลโลก็รู้สึกตะงิดๆขันยุบยิบอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายแปลกๆ นั้นเลยทำให้เขาอยู่ไม่ติดที่ ก็เลยเดินๆเล่นๆรอบบ้านอย่างใช้ความคิด แต่พอรู้ตัวอีกทีตัวเองก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเธอแล้ว เมื่อกิ่งและก็ป้ากิมเล๋งที่คุยกันได้ยินเสียงของคนมาใหม่ทั้งคู่ก็หันมามองทางเสียงด้วยความสงสัย แต่กิ่งก็ต้องอ้าปากค้างอีกครั้งเมื่อคำพูดของชายหนุ่มที่พูดกับเธอตอนอยู่ที่ห้องทำงานบอกว่า * เขาอยากได้เธอ * พอมาถึงตอนนี้คำพูดของเขากับตาระปัด นั้นเลยทำให้เธอถึงกับมึนตึบว่าผู้ชายคนนี้จะเอายังไงกับเธอกันแน่ ป้ากิมเล๋งที่รู้จักนายท่านของเธอเป็นอย่างดี เธอก็หันมาหาชายหนุ่มก่อนจะยิ้มกริ่มแล้วก็พูดลอยๆออกมาเหมือนกับว่าพูดตามลมตามแล้งไปอย่างนั้นเอง
“ เห้อ……ไม่อยากจะคิดเล๊ย…..ถ้าเสือจะกลายเป็นเหยื่อซะเอง // ป้าไปก่อนนะคะหนูกิ่งถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกนังป๊อม นังเข็ม ที่อยู่ห้องข้างๆได้เลยนะคะ ป้าไปก่อนคะเสือที่นี้ดุ / ป้าไปก่อนนะคะคุณคาลโลระวังเสือด้วยนะคะ หึหึหึ “ กิมเล๋ง พูดออกมาอย่างลอยๆก่อนจะเดินหัวเราะออกมาอย่าสบายใจ คาลโลที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ขมวดคิ้วหนามองไปยังหญิงแก่ซินแสของบ้านไปด้วยความรู้สึกสงสัยแต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้นเพราะหญิงสาวที่เขาเพิ่งกระแหนะกระแหน่เธอเมื่อกี่มองมายังเขาอย่างไม่พอใจ
“ มองอะไรไม่ทราบ มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ จะมองฉันอีกนานไหม “ คาลโล หันมาทางหญิงสาวก่อนจะยกคิ้วหนาข้างหนึ่งขึ้นแล้วก็พูดออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า เธอต้องการเหมือนกอยากพูดอะไรกับเขา เมื่อกิ่งได้ยินแบบนั้นเธอก็ทำหน้ามุ๋ยทันทีแล้วก็พูดออกมาด้วยท่าทางและน้ำเสียงน่ารัก เพราะท่าทางแบบนี้ของเธอคือท่าทางของคนโกรธ
“ เปล๋า ฉันไม่มีอะไรจะพูดหรอกก็คุณเป็นเจ้าหนี้และก็เจ้านาย และที่สำคัญเป็นคนบ้าด้วย ฉันคงพูดกับคุณไม่รู้เรื่องหรอกต่อให้พูดไปก็เท่านั้นแหละคนบ้าอย่างคุณฟังไม่รู้เรื่องหรือว่าเข้าใจอยู่ดี คุณว่าจริงไหมคะ “ กิ่งเธอพูดออกมา พร้อมกับทำหน้ามุ๋ยด้วยสีหน้าที่เซงและก็รู้สึกโกรธไอ้บ้านี้ แต่นั้นไม่ได้ทำให้คาลโลรู้สึกโมโหหรือว่าโกรธเลยแต่กับกันเขากับรู้สึกว่าท่าทางของเธอน่ารักดี ไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่ชอบเข้าหาเขาเลย แต่ระหว่างที่เขากำลังจะพูดอะไรกับหญิงสาวอยู่ๆก็มีเสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะของเขาซะก่อน
ตื้ดดดด ตื้ดดดดด
“ มีอะไร “ คาลโลพูดออกมาเสียงเข้มเมื่อมองที่เบอร์โทร สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันทีกิ่งที่เห็นแบบนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตทันที
( นายครับเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ ) เสียงปลายสายพูดแค่นั้นคาลโลก็กดวางสายทันทีก่อนจะรีบเดินออกไปโดยปล่อยให้กิ่งมองตามไปอย่างงุนงง ก่อนจะพูดออกมาเบาๆกับตัวเองว่า
“ นั้นไงบ้าจริงๆด้วยเห้อ….นี้เราต้องมาอยู่ในที่แบบนี้จริงๆใช่มั้ย อึก อึก อึก “ กิ่ง ที่บ่นนกับตัวเองเสร็จเธอก็นึกถึงพ่อกับแม่ที่อยู่อเมริกา เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกคิดถึงพวกท่าน และก็ห่วงพวกท่านเธออยากรู้ว่าป่านนี้พวกท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง ส่วนเธอหลังจากที่ตอบตกลงว่าจะมาใช้หนี้แทนพวกท่านเธอก็ไม่ได้บอกอะไรกับพ่อแม่เลย นอกจากฝากจดหมายเอาไว้ในห้องนอนแล้วก็เก็บกระเป๋าจากมา โทรศัพท์ของเธอ เธอก็ปิดเครื่องแล้วก็เอาเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทางเพราะไม่อยากให้พวกท่านโทรมาหาเดี๋ยวเธอจะอดเป็นห่วงแล้วก็ร้องไห้ไม่ได้ ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าโชคชะตาชีวิตของเธอในครั้งนี้เธอเลือกแล้ว เธอก็เลยไม่อยากให้พวกท่านรู้สึกผิดหรือว่าเป็นห่วง กิ่งที่นังลงกับพื้นเอามือกุมขมับร้องไห้อยู่นั้นเธอก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังเป็นเสียงอขงใครอีกคน
“ คุณกิ่งครับนายให้มาตาม คุณกิ่งต้องไปทำงานกับนายครับ “ เสียงเข้มของชายชุดดำเดินเข้ามาเรียกหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ กิ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับทำหน้าตางุนงงว่า เขาจะลากเธอไปไหนอีก เพราะเธอเพิ่งมาุถึงเมืองไทยเธอยังไม่ได้พักหรือว่าอาบน้ำเลย ชายหนุ่มที่เห็นหญิงสาวยืนขึ้นทั้งน้ำตาแทนที่เขาจะสงสารหรือว่าพูดปลอบใจเธอสักคำ แต่กลับกันเขากับบอกเธอให้รีบตามเขามา
“ เชิญครับ นายไม่ชอบรอใครนานๆ “ ชายหนุ่มชุดดำผายมือออกเชิญให้หญิงสาวเดินนำไปที่รถหรูของเจ้านาย กิ่งเมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็เดินออกไปด้วยความรู้สึกเวงและก็งง เพราะเธอไม่รู้เลยว่าเขาจะให้เธอไปอยู่ที่ไหน ทำหน้าที่อะไร กันแน่
“ รีบขึ้นมา ฉันไม่ชอบรอ “ เมื่อกิ่งเดินมาถึงรถหรูของชายหนุ่มเธอก็หยุดยืนดูเธอไม่รู้ว่าเขาจะให้เธอนั่งตรงไหน เมื่อคาลโลเห็นท่าทางเงิกๆงักๆของเธอ เขาก็เปิดกระจกลงมากพร้อมกับพูดออกมาเสียงเข้มเรียกให้เธฮรีบขึ้นรถมา กิ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ทำท่าสะบัดสะบิ้งขึ้นรถอย่างรู้สึกขัดใจเพราะเธอเหนื่อยมากตั้งแต่มาถึงเมืองไทยเธอยังไม่ได้หยุดพักเลย
บรื้น……บรื้น…..บรื้น
“ ว๊ายยยยย คุณฉันยังไม่ทันได้นนั่งเลยนะคะ “ เมื่อหญิงสาวเปิดประตูรถเข้ามาเธอยังไม่ทันได้นั่งเลยคาลโลก้ออกรถด้วยความเร็วแสงโดยไม่สนเลยว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างไร เมื่อกิ่งที่ตกใจเห็นหน้าตาเรียบนิ่งของชายหนุ่มที่มองมาแค่หางตา คำพูดที่เธอกระว่าจะด่าเขาเมื่อกี่ที่ทำให้เธอตกใจเธอต้องกลืนลงท้องทันที ด้วยความกลัว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแค่เขามองเธอแค่นั้นก็เล่นเอาเธอกลัวแทบวิญญาณหลุดออกจากร่าง