"Kanıyorsun..." dedim şaşkınlıkla. "Yaralısın Ateş!"
"Önemli bir şey değil," derken verandaya çıkarıp attığı beyaz gömleğini üstüne bastırdı.
Beyaz gömlek, anında kırmızı rengine dönerken endişeyle ona yaklaştım. Bakışları zehirli bir ok misali gözlerime ulaşıp beni durdurdu.
"Sakın bana şimdi iyilik meleği rolü yapma!"
"Sana bir rol falan yapmıyorum!" dedim dişlerimin arasından. Ona yardım etmek istediğim de bile bana kötü davranıyordu!
"Yarana bakayım," diye uzandığımda kolumu tuttu.
"Sana odana çık dedim!"
"Ben de sana hayır dedim!" diye bağırdım.
Kolumu bir mengene gibi sıkarken öfkesi büyüyordu. "Fırsatı olsa bana aynısını yapacak biri için fazla ilgilisin."
"Ben sen değilim, tamam mı? Ben birini öldürmeyi aklımdan geçirmem."
Kaşları havalandı. "Seni kendi evinde tut
