Adrian Ateş Karahanlı,
Sanırım benim Gece olduğumu biliyordu...
Korkuyu, öfkeyi, tutkuyu, utangaçlığı, karmaşıklığı, kaosu, tehlikeyi aynı anda bana iliklerime kadar yaşatan tek insandı.
Gözlerimiz birbirine kenetlenirken Sarp hiçbir şey anlamayarak bize bakıyordu. Ateşin özellikle "yatak odam da unutmuşsun," kelimesini bastıra bastıra söylemesine bozulmuş gibi duruyordu ama bir şey belli etmedi.
"Bir şey kaçırıyorum galiba?" diye araya girdi. Köpekler daha da hırlayarak Sarp'a yaklaşırken, Sarp iyiden iyiye geriliyordu.
"Bak," dedi Ateş'e doğru. "Buraya koşu yapmaya geldim ve artık şu köpekleri çekersen çok iyi olur."
Ateş gözlerini benden alıp tehlikeli bir şekilde Sarp'a dönerken artık daha fazla dayanamadım.
"Adrian," dedim. Ateş'e ilk kez diğer ismiyle hitap etmiştim. Ama o
