“ทุกคนลืมฉันไปแล้วรึเปล่า” เย่วฟางหนิงเก็บความโกรธไว้ในใจแล้วถามขึ้น
“ไม่มีใครลืมคุณหรอกครับ แต่ผมกำลังคุยกับพี่สะใภ้อยู่ เลยไม่มีเวลาคุยด้วย ถ้าหากว่าคุณรีบก็กลับไปก่อนได้นะครับ” อาเทียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาละสะใจนักที่ภรรยาของสหายมาในวันนี้
“นี่นายกล้าไล่ฉันเหรอ” เย่วฟางหนิงพูดอย่างโกรธจัด
“ผมไม่ได้ไล่ ผมพูดตรงไหนว่าไล่”
“ก็นาย...”
“หิวแล้ว” อยู่ๆ ซ่งเฉินหยางก็พูดขึ้นอีกทั้งยังมองหน้าภรรยาสายตาละห้อย
“พี่ยังไม่ได้กินอะไรเหรอคะ” หลินเจียวเจียวถามสามีด้วยแววตาอมยิ้ม
“เจ็บแขนกินเองไม่ได้ ป้อนหน่อยได้ไหม” ซ่งเฉินหยางมองภรรยาด้วยสายตาอ้อนๆ
“ก็ได้ค่ะ แต่อาหารเย็นหมดแล้วเดี๋ยวน้องออกไปซื้อให้ใหม่นะ” หลินเจียวเจียวหยิบกระเป๋าเพื่อจะออกไปซื้ออะไรให้สามีกิน แต่ซ่งเฉินหยางกลับไม่ยอมปล่อยมือภรรยา ก่อนจะส่ายหัวและพูดขึ้น
“อาเทียนมีน้องไม่ต้องไปหรอก” ก่อนจะหันหน้าไปมองอาหารในมือของสหายที่ยังค
