บทที่ 3
906 Words
"ทำไมเหรอ..น้องมีปัญหาอะไร"
"ปัญหานะมีแน่ค่ะ คนเขายืนรอกันมาตั้งหลายนาทีแล้ว รุ่นพี่มาถึงจะมาแย่งเข้าข้างหน้าไม่ได้นะคะ"
"ก็ฉันจองไว้ก่อนแล้วนี่"
"รุ่นพี่จองตั้งแต่เมื่อไร"
"ตั้งแต่เมื่อวาน"
"ถ้างั้นรุ่นพี่คงต้องได้จองใหม่แล้วล่ะค่ะ"
"ฉันว่าพอเถอะ" ข้าวหอมกลัวมากกลัวว่าจะมีเรื่องกับรุ่นพี่ เพราะทั้งสองก็เพิ่งเข้ามาเรียน ถ้ามีเรื่องกับรุ่นพี่การเรียนคงไม่ราบรื่นแน่
"ตกลงจะซื้อกันไหม ถ้าไม่ซื้อก็หลบให้คนข้างหลังเข้ามา" แม่ค้าเริ่มจะไม่ปลื้ม เพราะคนที่ทะเลาะกันยืนขวางหน้าร้านอยู่
"ป้าอ่อนคะ เฟิร์นขออันนี้ อันนี้" แม่ค้าที่เฟิร์นเรียกว่าป้าอ่อนก็ลงมือตักอาหาร ตักสองอย่างนั้นยังไม่เสร็จด้วยซ้ำเฟิร์นก็ชี้อันอื่นอีก
จนบางคนเปลี่ยนใจไปซื้อร้านอื่น เพราะเห็นแล้วว่าคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหน้าถูกรุ่นพี่แกล้ง
"เฟิร์นฉันฝากซื้อเผื่อแฟนฉันด้วยนะ" ขณะที่เฟิร์นกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาอะไรอีกดี เสียงวิชุดาก็ดังขึ้นและจงใจให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยิน
"เทวินน่ะเหรอ เธอจำได้ไหมว่าแฟนชอบทานอะไรเป็นพิเศษ"
สายตาสโนไวท์เริ่มเก็บรายละเอียด และสมองของเธอก็ประมวลผล รู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่รุ่นพี่เฟิร์นทำไป คงเพราะแรงยุแหย่จากแฟนของรุ่นพี่เทวิน
"ฉันว่าเราไปซื้อร้านอื่นดีกว่า" ข้าวหอมไม่กล้าทิ้งเพื่อนไว้ตรงนี้คนเดียว เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยกันทัน
"แต่ฉันอยากกินร้านนี้" จังหวะที่ป้าอ่อนส่งอาหารสองจานแรกที่เฟิร์นสั่งมาให้ สโนไวท์ก็ได้เบียดเฟิร์นออกแล้วเอื้อมมือไปจับเอา
"เอ๊ะนี่เธอ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันเป็นคนสั่ง"
"ฉันก็สั่งอันนี้เหมือนกันค่ะ แถมสั่งก่อนด้วยขอบคุณนะคะป้า"
"สโนว์" ข้าวหอมรีบเดินตามหลังเพื่อนไป แต่ก็อดมองกลับไปด้านหลังตัวเองไม่ได้ กลัวว่ารุ่นพี่จะตามมาจิกหัวเอา
"ไม่ต้องตามหรอก" วิชุดาห้ามเพื่อนไม่ให้ตามไปเอาเรื่อง เพราะคิดอะไรขึ้นมาได้
ทั้งสองจึงรีบออกมาจากโรงอาหาร
"ทำไมรุ่นน้องคนนั้นถึงทำกับเราแบบนี้ ไม่รู้จักสนิทสนมกันสักหน่อย"
"ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเอาเรื่องรุ่นน้องหรอก"
"มีอะไรกัน" เทวินที่ทำงานเสร็จพอดีได้ยินสองสาวคุยกันมาก็เลยหันไปถาม
"ก็รุ่นน้องที่สอบเทียบเข้ามาได้ไง แก่นแก้วเก่งกาจแบบไม่เกรงใจใคร"
"ทำไม" มีแค่คนเดียวเท่านั้นในคณะที่สอบเทียบเข้ามาได้ ก็เลยไม่ต้องถามว่าเป็นรุ่นน้องคนไหน
"เฟิร์นไม่เอา ไม่ดีน่าา"
"ฉันว่าต้องบอกแฟนเธอไว้ดีแล้ว"
"มีอะไรกัน"
"ก็รุ่นน้องคนนั้นน่ะสิ ถ้าพูดไปเดี๋ยวว่าใส่ร้าย ดูจากคลิปนี้แล้วกัน"
ก่อนที่จะกลับมาพวกเธอได้วางแผนกันไว้แล้ว ทั้งสองได้แวะขอคลิปกล้องวงจรปิดของร้านอาหาร และจงใจนำแค่คลิปตอนที่ถูกสโนไวท์เบียดออกเพื่อแย่งอาหารมาให้เทวินดู
"ฉันได้ยินคนบอกว่ารุ่นน้องคนนี้เรียนเก่งจนสอบเทียบเข้ามาได้"
ขณะที่เฟิร์นกำลังพูดออกหน้าอยู่วิชุดาสังเกตมองสายตาของเทวิน แต่ไม่เห็นอะไรในสายตานั้นเลย
"วิก็เลยไม่ได้เอาอาหารมาให้วินด้วย"
"แล้ววิทานข้าวหรือยังล่ะ"
"รุ่นน้องปีนเกลียวขนาดนั้นใครจะกล้าอยู่ต่อล่ะ ที่จริงเฟิร์นว่าจะเอาเรื่อง แต่วิน่ะสิห้ามไว้ก่อน"
"ป่านนี้ร้านค้าคงว่างแล้วมั้ง ลงไปทานกัน" เทวินพูดแล้วก็เดินนำหน้าไป วิชุดาเหลือบตามองกลับไปดูเฟิร์นแล้วส่งยิ้มให้กันเล็กน้อย
[โรงอาหาร]
"ถึงขนาดไปตามแฟนมาเลยเหรอ" ข้าวหอมที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ มองเห็นว่าวิชุดากับเฟิร์นเดินมาพร้อมรุ่นพี่เทวิน
สโนไวท์มองไปดูเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจยังคงตักอาหารใส่ปากแล้วเคี้ยว
"วิน" วิชุดาอยากให้เทวินเห็นว่ารุ่นน้องคนนั้นนั่งอยู่ตรงนั้น แต่เหมือนเทวินจะไม่ใส่ใจเขาเดินไปร้านอาหาร แล้วก็สั่งเผื่อสองสาวนั่นด้วย
"ฉันว่ามานั่งตรงนี้ดีกว่า" วิชุดาแกล้งถืออาหารมานั่งโต๊ะข้างๆ ที่สโนไวท์กับเพื่อนนั่งอยู่ ซึ่งตอนนั้นสโนไวท์ก็ทานอิ่มพอดี และกำลังจะลุกออก
"รุ่นน้องคนนี้ไงที่เสียมารยาท" เฟิร์นแกล้งพูดเหมือนจะฟ้องแต่ก็แบบไม่จริงจัง
"เรื่องมันจบไปแล้วช่างมันเถอะเฟิร์น" วิชุดาแสร้งทำเป็นนางเอก
"ไม่เอาน่าสโนว์" จากที่กำลังจะเดินออกมา..สโนไวท์หยุดแล้วหันกลับไปมองโต๊ะนั้น ข้าวหอมก็เลยกลัวว่าจะมีเรื่องกันอีก
"รุ่นพี่คะ ห้อง 44 นะคะ"
อึก! เทวินที่เพิ่งจะตักอาหารใส่ปากเกือบสำลัก เมื่อสโนไวท์บอกเลขห้องที่เธอพักอยู่
- Writer
