ลิขิตรักบูรพา

เส้นทางสายใหม่

ท่ามกลางฝูงชนที่เร่งร้อนในวงการธุรกิจเอกชน ที่มุ่งแค่ให้งานของตนเองใหญ่โตและก้าวหน้า จะทำผิดกฎหมายหรือถูกกฎหมายไม่เกี่ยว ขอให้ได้เงินเข้ากระเป๋าตนเองก็พอ แต่ยังมีคนส่วนหนึ่งที่พยายามทำหน้าที่เพื่อส่วนรวมให้ดีที่สุด แม้บางครั้งจะเหนื่อยล้าและต้องการกำลังใจแต่สิ่งที่ได้และไขว่คว้ามันกลับสวนทางกับความต้องการภายใน เมื่อเขาเลือกเดินทางนี้ ทางเดินอีกทางจึงถูกปิดลง!

อากาศยามเช้าของวันใหม่ ยังมีหมอกจางๆ ลอยเป็นควันให้เห็นอยู่ตลอดเส้นทางที่ขับผ่าน หากเป็นเมื่อก่อน ป่านนี้กาแฟร้อนๆ        หอมกรุ่นคงตั้งรออยู่ตรงหน้า แต่ปัจจุบันตอนนี้ความเป็นส่วนตัวมันหาเกือบไม่ได้เลย

นายเบนจามิน เอกพิชัย รูปร่างสมส่วนอย่างชายไทย สอดส่ายสายตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นสีดำ ที่ทับด้วยหมวกกันน็อค แทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

กรุงเทพมหานคร เมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหลของประเทศไทย ยังมี ที่แบบนี้หลงเหลืออยู่อีกหรือ?... เบนถามกับตัวเอง                                  แม้เขาจะไปมาหลายพื้นที่ แต่ละที่ให้ความสมบุกสมบันแตกต่างกันมากต่อมาก แต่ไม่คิดว่าใกล้เมืองหลวงจะมีพื้นที่แบบนี้ให้เห็น        เขามองดูภาพทุ่งนาเขียวขจี ตลอดแนวทางยาวสุดตา มองไกลออกไปภูเขาลดหลั่นกันไปมองดูเหมือนภาพทิวทัศน์ที่เคยเห็นในกรอบรูปติดฝาผนังตามที่ต่างๆ หากแต่ไม่ใช่แค่นั้น หมอกจางๆ ที่ลอยไม่สูงนัก นับเป็นบรรยากาศร่มรื่นหาดูได้ยาก

มันทำให้เขานึกถึงที่อยู่อาศัยของตนเอง แม้จะเป็นพื้นที่แออัด แต่เขาก็พอใจกับชีวิตที่เรียบง่ายของชุมชน ที่เขาอยู่มาตั้งแต่เด็กๆ และที่นั้นมันทำให้คนอย่างเขาได้สร้างวีรกรรมไว้เยอะ แทบแยกไม่ออกว่า ไหนชีวิตจริง หรือสิ่งไหนที่เขาพยายามก่อและทำขึ้นเอง

มอเตอร์ไซค์Yamaha ซุปเปอร์ไบค์ สีดำมันวาวรุ่นใหม่จอดสนิทนิ่งตรงลานด้านหน้าที่มีพื้นที่พอให้จอดได้ หมวกกันน็อคอย่างดีถูกถอดออก และวางไว้ด้านหน้าของรถ ก่อนจะตวัดขาแกร่งกระชากตัวเองลงจากรถ พร้อมขยับกระเป๋าเป้ด้านหลังใบไม่ใหญ่นักให้เข้าที่ สายตา       จับจ้องมองบ้านเช่าหลังใหม่ช้าๆ ก่อนจะเดินไปรอบๆ เป็นบ้านพักหลังที่เท่าไหร่เขาเองก็ไม่แน่ใจ ในรอบหลายปีที่ผ่านมา             

ตลอดทั้งคืนที่เขาเพ่งสายตาขับรถคู่ใจผ่านความหนาวเหน็บ จนคางสั่นกระทบ โดยไม่คิดแวะพักหรือหาของร้อนๆ มาดับความหนาวเย็นที่ได้รับมาตลอดทั้งคืน สุดท้ายก็ถึงที่หมายตามคำบอกกล่าวอย่างปลอดภัย

“อืม... เงียบดี” สรุปบอกกับตัวเองเบาๆ

แต่การเดินทางทำให้เจ้าตัว รู้สึกเซ็งๆ กับตัวเองเช่นกัน แต่มันก็เลือกและเปลี่ยนใจไม่ได้ เพราะงานนี้มันเป็นสิ่งที่เขาเลือกเองมาตั้งแต่ต้น!

              บ้านปูนกลางเก่ากลางใหม่ขนาดพอเหมาะ ถูกจัดแต่งบริเวณโดยรอบไว้ไม่เป็นระเบียบนัก ดูจากต้นไม้และต้นหญ้าที่ไม่ได้ตัดกิ่งและตกแต่งให้เป็นระเบียบ ความรกของต้นหญ้ารกพอให้สัตว์ร้ายอยู่ได้อย่างสบาย

ด้านหน้ามีบริเวณไม่มากนัก แต่ก็มีด้านข้างกว้างพอให้เดินทะลุไปทางด้านหลังได้สะดวก แต่นั่นมันก็รกพอๆ กัน

เท้าหนาหยุดมองไปอีกด้าน เมื่อเดินมาสุดปลายทางหลังบ้าน สายตามองไปอีกด้านที่มีบ้านอีกหลัง กำแพงรั้วไม้ติดกัน สภาพก็ไม่ต่างอะไรกับบ้านหลังของตน ที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ตัวเองได้ซุกหัวนอน ก่อนจะหันหลังกลับเมื่อคิดว่าทุกอย่างไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

สายตาคมที่ยังไม่ไว้วางใจสถานที่ใหม่ สำรวจไปยังพื้นที่ว่าง มองไปอีกด้าน เป็นที่ดินรกด้วยหญ้าวัชพืชคลุมดินมองเห็นสิ่งรอบกายไปไกลมันโล่งแจ้งสำหรับเขา...

แค่นี้ก็สะดวกคนอย่างเขาอยู่ง่ายกินง่าย ไม่มีอะไรให้เลือกไปมากกว่านี้... เบนคิดอย่างปลงจัด แต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกับสภาพตนเองนัก

ความเงียบไร้เสียงรถราบนถนนปลีกแยก ทำให้ได้ยินเสียงคุยของใครบางคนอย่างชัดเจนเช่นกัน

              “กินซะ...วันนี้ฉันต้องกลับค่ำสักหน่อย แกอย่าออกไปไหนไกลละ เป็นห่วงรู้ไหม?”

เสียงนุ่มน่าฟังดังให้ได้ยิน เท้าเรียวหนาที่อยู่ในรองเท้าผ้าใบหยุดมองหาต้นเสียงที่คาดว่าน่าจะดังมาจากบ้านอีกหลังที่รั้วติดกัน

“คนเรานี่ก็เก่ง พูดกับสัตว์ก็รู้เรื่อง...” เบนเอ่ยกับตัวเอง

เมื่อมั่นใจว่าคนกับสัตว์กำลังคุยกัน ก่อนจะหันหลังกลับมาตรงหน้าบ้านอีกครั้ง

              ประตูที่คล้องกุญแจไว้อย่างเดียว ทำให้คนหนุ่มอย่างเขาไม่ต้องเดือดร้อนหาเจ้าของบ้าน เพราะนั่นหมายถึงมีการติดต่อมาก่อนหน้าเรียบร้อยแล้ว

การเป็นอยู่ทุกอย่างไม่ใช่ปัญหา ปัญหาอยู่ที่ว่าตัวเขาจะต้องรีบทำงานให้เสร็จตามกำหนดการทันหรือเปล่า แต่ที่ผ่านมาคำว่าผิดพลาดสำหรับเขามันมีน้อยมาก หรือเกือบไม่มีเลยด้วยซ้ำกับการทำงานพลาด

แต่อย่างเดียวที่เขาต้องได้รับกลับมากับการแลกเหงื่อและร่างกายคือสภาพสะบักสะบอมกลับมาทุกครั้ง หลังจากเสร็จงานที่ทุ่มเทไป

หลังจากตรวจดูภายในบ้านเรียบร้อย เบนก็เดินตรงไปยังห้องนอน วางกระเป๋าที่มีของใช้จำเป็นจริงๆ และจำกัดสิ่งของเพื่อง่ายต่อตัวเขาเองด้วย เมื่อออกจากนี่ไป

หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเดิน เบนจัดการอาบน้ำอาบท่าและเอนหลังนอนพักเอาแรง แต่แล้วก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน เพราะเสียงท้องที่ร้องประท้วงกวนใจทำให้ไม่อาจหลับตาลงได้

“ไปก็ได้...ไม่เห็นต้องประท้วงจนเสียงดัง นี่ถ้าหากใครเดินผ่านมาคงได้ขายหน้ากันพอดี”

เบนเอ่ยบอกกับตัวเอง รู้สึกขำๆ กับชีวิต ก่อนผุดลุกขึ้น อย่างไม่รอช้า แม้ใจจะบอกว่าทนได้แต่กระเพาะและลำไส้ไม่อาจจะทนรอได้อีกต่อไป

นี่แหละหนาที่เขาว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง... แต่หากถึงเวลาทำงานจริงๆ เรื่องหิวไม่ต้องไปคิดถึง แม้แต่มีคนที่รออยู่ข้างหลังก็ไม่มีอะไรจะมารบกวนในสมองให้ลังเลได้ นั่นเพราะงานมันสำคัญกว่า

ชีวิตนี้สละแล้วเพื่องาน งานเดินหน้าเหมือนชะตาได้ต่อ           ลมหายใจของเขาให้รอดเพื่อรับงานอื่นต่อไป...

โชคดีที่ตอนขับรถเข้ามา เขาไม่รีบร้อนจนเกินไป จึงมีเวลาสาดสายตามองดูสองข้างทาง เห็นร้านก๋วยเตี๋ยวที่แม่ค้ากำลังเตรียมเปิดร้านอยู่ และมันก็อยู่ไม่ไกลมาก

อาหารมื้อนี้คงเหมือนมื้อที่ผ่านๆ มา หากไม่ได้กลับบ้านโดยมีผู้อันเป็นที่รักยิ่งของตนเอง สิ่งที่ยื้อชีวิตของเขาไม่พ้นอาหารสองข้างทางที่ผูกขาดชีวิตของเขามาเกือบครึ่งชีวิต และที่สำคัญเขาหวังว่าน้ำก๋วยเตี๋ยวในหม้อคงเดือด...

ร่างสูงกำยำที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ในชุดกางเกงยีนสีซีด เสื้อยืดห่านคู่สีขาวคอกลม ที่สวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตผ้ายีนตัวโปรดตามแบบฉบับเฉพาะตัวง่ายๆ แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ แว่นดำ

เบนจัดการปิดประตู ล็อกกุญแจที่ตนเองเอาติดตัวเพื่อความความสะดวก แม้จะไม่มีทรัพย์สินมีค่าอะไร แต่เพื่อความไม่ประมาท เขาจึงเลือกใช้กุญแจของตัวเองที่พกติดตัวมาตลอด

รถคู่ชีพสตาร์ทขับเคลื่อนออกไป จุดหมายคือสิ่งที่หมายตาไว้ก่อนหน้า...