“พี่คิณมีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความประหม่าในตอนที่พี่คิณพยุงฉันนั่งลงบนศาลาไม้อย่างโดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำ
“พี่มีเรื่องอยากจะบอกเรา” คนพี่พูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เหมือนหายใจไม่เต็มปอดก็คงจะแอบประหม่าไม่ต่างกันเล่นซะจนฉันอยากจะรู้แล้ว่าพี่เขาจะพูดอะไรกันแน่ ตื่นเต้นจนใจแทบจะทะลักออกมาแล้ว
พี่คิณผ่อนลมหายใจตัวเองออกมาอย่างช้า ๆ เพื่อเรียกสติก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือของฉันไว้ นาทีนี้บอกได้เลยว่าหัวใจของฉันมันเต้น
โครมครามไปทั้งอกแล้ว
“คือว่า พี่รู้นะว่าเราน่ะชอบพี่”
“อ่า เรื่องแบบนี้พี่ต้องรอให้หนูบอกเองไม่ใช่เหรอคะ” ฉันว่าอย่างเขินอายก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นมาปิดบังใบหน้าแดงก่ำของตัวเองเอาไว้ พี่คิณเอื้อมมือมาดึงมือของฉันออกแล้วนำมากุมไว้ที่หน้าตักอย่างอบอุ่นจนตอนนี้เราทั้งสองก็ได้สบตากัน วินาทีนี้ฉันรู้สึกว่าโลกมันกำลังจะหยุดหมุนรอบข้างเกิดความเงียบงันไปหมด จนฉันสัมผัสได้ถึงลมห
