“ก็ไปจัตุรัสนาโวนา แพนธีออน น้ำพุเทรวี่แล้วก็คอลอสเซียมค่ะ”
“คอลอสเซียมนี่ไม่ไปไม่ได้เลยนะ เพราะเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกเชียว”
ณัชชาขยับแว่นตาแก้เขินเหมือนทุกครั้ง รู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจอย่างประหลาด เธอรับปากศาสตราจารย์เฉลิมชัยกับซาร่าให้นำของฝากจากเมืองไทย มาส่งถึงศาสตราจารย์วินัยซึ่งทำงานที่อิตาลี่และไม่ได้กลับเมืองไทยหลายปี แม้ศาสตราจารย์วินัยจะอายุน้อยกว่าห้าหรือหกปีแต่ดูแล้วท่าทางจะเป็นเหมือนเพื่อนสนิทกันมากกว่ารุ่นพี่-รุ่นน้อง อันที่จริงเธอควรนำของฝากมาให้ตั้งแต่วันที่มาถึงโรมแต่เธอก็มีแผนท่องเที่ยวกับมนตรี แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่คิดทำให้เธอเพิ่งจะได้เอามาในวันก่อนเดินทางกลับอย่างนี้
“ผมอ่านวิทยานิพนธ์ของคุณแล้วนะ”
“คะ” ณัชชาเบิกตากว้างอย่างงุนงงจนต้องถามซ้ำอีกครั้ง “อะไรนะคะ”
“ผมบอกว่าผมได้อ่านวิทยานิพนธ์ของคุณแล้วนะ” ศาสตราจารย์วินัยพูดเน้นที่ละคำ “เฉลิมชัยเมล์ให้ผมอ่า
