Chapter แค่คำขอโทษ
1314 Words
หลังจากเหตุการณ์ที่โรงงานวันนั้น ปารวีก็คอยหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา อายเกินกว่าที่จะมองหน้า ข้อหาที่เขาตราหน้ายังย้ำชัด แล้วเธอกลับไปนอนอยู่บนเตียงในอ้อมกอดของเขาทั้งคืน
พ่อเลี้ยงธามส์ก็ยุ่งมากกว่าเดิม ชายหนุ่มเดินหน้าตรวจสอบเรื่องราวของโรงงานวันนั้นเงียบๆ มันไม่ใช่เรื่องเล็กที่เขาจะมองข้ามไปได้แน่ ถ้ามีคนลักลอบเข้าไปในโรงงานของเขาได้ แล้วทำเรื่องร้ายแรงอย่างนี้
ส่วนไลน์การผลิตก็เกิดปัญหาหลายอย่างให้เขาต้องแก้ไข ทั้งเรื่องคนและวัตถุดิบ ที่บางครั้งก็เกิดขาดไลน์ไปบ้าง ชายหนุ่มยังให้ปารวีทำงานเหมือนอย่างเดิม ทั้งที่โรงงานก็เดินสายการผลิตแล้ว
“ดอกไม้ที่สั่งเข้าในไลน์หมดแล้วใช่ไหม” พ่อเลี้ยงหนุ่มเปิดชาร์ตการผลิตมาเช็ก ถามคนส่งแฟ้มโดยไม่หันไปมอง
“ใช่ครับพ่อเลี้ยง”
“อืมดี ไปทำงานต่อเถอะ ขอรายงานการผลิตของแบทที่แล้วด้วยนะ ช่วยไปตามผู้จัดการไปพบฉันที่ห้องทำงานด้วย” คนงานรับคำแล้วเดินเลี่ยงออกไป พ่อเลี้ยงหนุ่มเดินตรวจงานอีกสักพักก็เดินกลับห้องทำงานไป
เพียงไม่นายห้องทำงานของเขาก็เปิดกว้างออก พร้อมกับคำถามของคนมาใหม่
“แกมีอะไรกับฉันหรือ เห็นให้คนงานไปตาม”
“เรื่องที่ให้ติดกล้องวงจรปิดในโรงงาน แกจัดการหรือยัง” คนในห้องถามกลับโดยที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“พรุ่งนี้เขามาติด ฉันไม่อยากให้ใครรู้มาก ก็เลยให้มาตอนเย็นๆ เออ!...แล้วนี่ยอดการสั่งซื้อหัวเชื่อน้ำหอมเดือนหน้า ได้ยอดมาเป็นเท่าตัวเลย เห็นทีว่าเราต้องหาคนงานมาเพิ่ม” ก้องหล้าวางแฟ้มให้เจ้านาย พ่อเลี้ยงหนุ่มหยิบแฟ้มไปเปิดดูทันที
“ดอกกุหลาบล็อตปลูกใหม่ท้ายไร่ คงพอสำหรับออเดอร์อีกหลายเดือน ถ้ามันไม่มากเกินระดับนี้ไปมาก เมื่อวานฉันเพิ่งไปดูดินแปลงหลังเขามา ฉันว่าจะลงกุหลาบเพื่อรองรับออเดอร์อนาคต ต่อท่อน้ำมาจากลำธารหลังไร่ ไม่ไกลมาก นายช่วยให้คนงานวางระบบนำให้เรียบร้อยนะ ฉันรู้ว่าที่ตรงนั้นเราต้องปรับปรุงอีกเยอะ แต่เราก็ต้องเตรียมการเอาไว้แต่เนิ่นๆ”
“ได้ ฉันจะให้คนงานไปปรับพื้นที่และวางระบบน้ำไว้ก่อน พร้อมเมื่อไรฉันจะบอกนายก็แล้วกัน นายมีอะไรอีกหรือเปล่า”
“ไม่มี นายมีธุระหรือ”
“ไม่ได้รีบหรอก คุณรวีชวนไปที่แคมป์คนงานนะ เห็นบอกว่าคนงานจะเลี้ยงขอบคุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเหมือนกัน เธอไม่อยากไปคนเดียว ก็เลยชวนฉันไปเป็นเพื่อน”
“นายไปเถอะ ฉันขอตรวจเอกสารอีกสักพักก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” พ่อเลี้ยงธามส์บอก ตอนนี้งานเขามากมายจนกองทับถม ไม่ว่าจะเป็นไร่ชา ไร่ดอกไม้ หรือโรงงานที่ยอดการผลิตเพิ่มขึ้นทุกวัน
ถึงแม้จะมีคนดูแลในแต่ละส่วนอยู่แล้ว แต่เขาต้องดูเอกสารทุกส่วนงานด้วยตัวเองอยู่ดี เขาไม่มีเวลาไปตามตอแย หรือต่อปากต่อคำปารวีให้เธอรู้สึกรำคาญใจหลายวันแล้ว ทั้งที่ในใจเองก็เขาคิดสวนทาง อยากลับฝีปาก อยากขอโทษใจจะขาด...แต่ก็ขลาดเกินทน
สำหรับปารวี หลังจากเรื่องราววันนั้น เขาเงียบหายไปเลย ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีวาจาเหยียดหยาม ไม่มีแววตาดูหมิ่นให้เธอรู้สึกรำคาญใจ แต่ทำไมเธอกลับไม่ดีใจ ที่ไม่ได้เจอสายตาเสียดแทง กับวาจาแสลงหูนั่นนะ
‘แม้แต่คำขอโทษ...กับเหตุการณ์ในวันนั้น คุณก็คงลืมไปแล้วสินะ...พ่อเลี้ยงธามส์ คุณคงคิดว่าผู้หญิงที่คุณตราหน้าว่าร่าน จะไม่มีศักดิ์ศรีและหัวใจ จะเหยียบย่ำดูถูกยังไงก็ได้สินะ’
ปารวีคิดในใจ จะว่าไปก็นานหลายวันแล้วเหมือนกันที่เธอไม่เจอหน้าเขา จะมีเพียงรษากับก้องหล้าที่แวะเวียนมาหาเธอบ้าง
วันนี้เป็นอีกวันพ่อเลี้ยงธามส์แอบมายืนอยู่ตรงนี้ หลังจากปลีกเวลาออกจากงานมาได้ พักหลังมา...เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการหาเวลาว่าง
สายตาคมหลังเลนส์สีดำแบรนด์หรูมองสาวเจ้าคนนั้น คนที่ทำให้เขานอนฝันถึงทุกค่ำคืน
“แอบมองใครอยู่หรือ เห็นมองอยู่นานแล้ว ขอดูด้วยคนได้หรือเปล่า” เสียงทักจากข้างหลังทำเอาพ่อเลี้ยงธามส์สะดุ้งโหยง เขาแทบเก็บกล้องส่องทางไกลไม่ทัน
ก้องหล้าแอบสังเกตพฤติกรรมของเพื่อนมานานแล้วเหมือนกัน ทั้งที่เมื่อก่อน...มุมโปรดของเขาจะอยู่ที่ผาห่มปก เขามักจะไปนอนดูพระอาทิตย์ตกที่นั่นเกือบทุกเย็น ไม่ว่างานจะเยอะแค่ไหนเขาก็ปลีกเวลาไป แต่ตอนนี้เขากลับมายืนส่องกล้องแทน จนเขาอดสงสัยและแอบตามมาดูไม่ได้
“เปล๊า! ไม่มีอะไร มาเป็นปกติของฉันนี่แหละ” พ่อเลี้ยงธามส์ปฏิเสธเพื่อนเสียงสูง แต่ก็ยังมีพิรุธ หนีไม่พ้นสายตาของเพื่อนอย่างก้องหล้าที่คบกันมานับสิบปี
“ฉันว่าไม่ใช่ม้าง” ก้องหล้ามองอย่างจับพิรุธ
“บอกไม่มีอะไร ก็ไม่มีสิ! แกอย่ามาซอกแซกเป็นผู้หญิงหน่อยเลย” พ่อเลี้ยงหนุ่มเสียงดังกลบเกลื่อน แล้วเปลี่ยนเรื่องไปเรื่องงาน
”นายมาก็ดีแล้ว เรื่องปรับพื้นที่วางระบบน้ำแปลงใหม่ ไปถึงไหนแล้ว ฉันจะได้ให้คนงานไปเอากิ่งพันธุ์จากไร่โน้นมาลง ไหมเตรียมไว้ให้แล้ว” คนเป็นเจ้านายใช้เสียงเข้มกลบเกลื่อน เปลี่ยนเรื่องไปทันที
จุดที่ทั้งสองยืนอยู่เป็นจุดที่สูงที่สุดของไร่ สามารถมองเห็นไร่ดอกกุหลาบได้ทั้งไร่ และด้านหลังก็จะมองเห็นผาห่มปกได้อย่างชัดเจน เขาเลือกมาที่นี่เพราะได้เห็นกิจวัตรของปารวีได้ทุกจุด ไม่ว่าจะเป็นผาห่มปกที่เขาชอบมานั่งมองพระอาทิตย์ตก แต่ตอนนี้มันกลายเป็นที่ประจำของของอีกคนไปเสียแล้ว และไร่กุหลาบที่เธอกำลังเดินอยู่ หรือแม้แต่เรือนพักคนงานที่อยู่ทอดต่ำลงไป
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย แล้วนายช่อนอะไรข้างหลัง...เอ๊ะ! นั่นมันกล้องส่องทางไกลนี่ นายดูอะไรอยู่” ก้องหล้าถามเพื่อน เมื่อเขามองไปยังจุดโฟกัสสายตาของเพื่อนเมื่อครู่ เขาก็รู้ทันที
“อ๋อ...หรือว่าแกแอบมองคุณรวี” ปารวีกำลังยืนคุยกับคนงานตัดดอกกุหลาบอยู่กลางไร่ อาการของเธอเหมือนกำลังอยากเขาไปช่วยหรือให้คนงานสอนงานอย่างนั้นแหละ
“นายอย่ามามั่วหน่อยเลย ฉันจะไปมองผู้หญิงอย่างนั้นทำไมกัน ฉันดูความเรียบร้อยของไร่ต่างหากล่ะ ไม่ได้ไปเดินดูหลายวันแล้ว งานที่สั่งไป... จัดการให้เรียบร้อยด้วย ทำงานเยอะๆ จะได้ไม่ว่างมายุ่งกับเรื่องของคนอื่นมาก”
พ่อเลี้ยงหนุ่มทำเสียงเข้ม แต่มีหรือว่าอาการแบบนี้ คนเป็นเพื่อนมานานอย่างก้องหล้าจะมองไม่ออก หลังจากตอบเพื่อนเสร็จ เจ้าของไร่ก็สาวเท้ายาวๆ ออกจากตรงนั้นไปทันที
“ทำไมฉันจะมองไม่ออก ฉันมองแกทะลุไปถึงไส้ติ่ง ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ... ไม่ต้องเก๊กหน้านิ่งกับเพื่อนก็ได้ ชอบเขาก็บอกว่าชอบ ไม่มีใครว่าอะไรสักคน” ก้องหล้าตะโกนตามหลังเพื่อนหนุ่มไป
- Writer
