“ฮึ” เจ้าของไร่พ่นเสียงสบถออกจากปลายจมูก ขยับตัวลุกขึ้นเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
พ่อเลี้ยงธามส์เดินบ่นคนเดียวกลับบ้านอย่างหัวเสีย เท้าแตะต้นไม้ใบหญ้าไปตลอดทาง รู้สึกขวางหูขวางตาหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด
“ได้! ไอ้เรารึเป็นห่วงนอนเฝ้าไข้ ทั้งเช็ดตัวลดไข้ให้ทั้งคืน คำขอบคุณสักคำก็ไม่มี ทีกับผู้ชายอื่นทำเป็นออเซาะ ฉอเลาะ ฮึ...น่าหมั่นไส้”
“พี่ธามส์หมั่นไส้อะไรหรอคะ” รษาผ่านมาได้ยินพอดี ร้องถามพี่ชายที่เดินหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่สบอารมณ์ เตะกระถางต้นไม้ลมระเนระนาดมาตลอดทาง
“เปล่าไม่มีอะไร อืม...พี่เจอเราก็ดีแล้ว เรื่องน้องสาวสามีเราน่ะ พี่อนุญาตให้มาพักที่เรือนใหญ่ได้นะ เห็นว่าไม่สบายคงไม่สะดวกที่จะอยู่บ้านพักคนงาน แล้วตามหมอมาดูด้วย อีกอย่าง...เราก็ไม่ต้องเจ๋อเสนอหน้าไปบอกเขาละว่าพี่สั่ง” ชายหนุ่มเจ้าของไร่สั่งน้องสาวด้วยความเป็นห่วงคนข้างในแต่ก็ไม่วายปากแข็งตามฟอร์ม
“ทราบแล้วเจ้าค่ะ!..เป็นห่วงเขา
