วันต่อมา...
ดาวินและคนอื่นๆเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพฯในเวลาต่อมา ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับเพื่อพักผ่อน อีกวันจะได้นอนหลับเต็มอิ่ม
ส่วนอิทธิเขาพาเยลลี่แวะไปหาแม่ที่ร้าน เพราะท่านเอาแต่ถามหาว่าที่ลูกสะใภ้ไม่หยุด
"ไปหาแม่เหรอ"
"อืม แม่ถามหาแวะไปหาหน่อยจะได้เลิกบ่น"
"งั้นเอาสตรอว์เบอร์รี่ไปฝากดีกว่า เยลลี่เก็บมาเยอะเลยพี่จะเอาไปฝากใครป่ะ"
อิทธิส่ายหน้าก่อนจะวนรถเข้าไปจอดในร้านอาหารของครอบครัว เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้หญิงสาวลงมาก่อนจะช่วยเธอถือขนมและของฝากหลายอย่าง
เยลลี่เดินยิ้มเข้าไปในร้านอย่างอารมณ์ดีโดยมีชายหนุ่มถือของตามมาด้วย
"เยลลี่ลูก"
คุณแม่ของอิทธิเห็นก็เรียกชื่อว่าที่ลูกสะใภ้ทันที เยลลี่วิ่งไปกอดคุณแม่ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
"เยลลี่คิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ เอาขนมจากเชียงใหม่มาฝากด้วย มีสตรอว์เบอร์รี่สดใหม่จากสวนหนูเก็บเองค่ะ"
คุณแม่ของอิทธิลูกผมเธออย่างเอ็นดู ท่านมีลูกชายเพียงคน
