My Boss นายขาที่รัก

Chapter 6

สองวันต่อมา...

เที่ยวบินจากญี่ปุ่นกลับมาถึงที่กรุงเทพในเวลาต่อมา วาวาที่บริการผู้โดยสารคนสุดท้ายลงจากเครื่องเรียบร้อยก็เดินมากับเพื่อนอีกคนพร้อมกระเป๋าลาก เธอกดส่งข้อความไปให้คุณวินล่วงหน้าว่าถึงแล้ว และตอนนี้ชายหนุ่มกำลังรอเธอหน้าประตูทางออก

"น้องวาวาพี่ครีมเรียกจ๊ะ"

"อ่อ ค่ะ"

วาวาเดินสวนกับพี่อีกคนก็อ้อมกลับไปยังห้องรับรองของสายการบิน ตรงนั้นจะมีพี่หัวหน้าพนักงานต้อนรับอยู่ ท่าทางจะมีเรื่องด่วนล่ะมั่งก็เลยเรียกหา เธอเดินมาถึงก็เจอเพื่อนสนิทที่เข้ามาทำงานพร้อมกันตั้งแต่สามปีที่แล้ว

"เยลลี่มาทำอะไรที่นี่"

วาวาลากกระเป๋ามานั่งลงข้างๆเธอก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย วันนี้เพื่อนไม่มีบินเหรอไงถึงได้มานั่งตรงนี้

"มาแวะรับตารางงานใหม่จู่ๆก็เปลี่ยนวุ่นวายไปหมด ทำไมแกถึงได้กลับมาบินในประเทศล่ะ ฉันถามพี่เขาก็ไม่ยอมตอบ"

"อะ..อะไรนะ"

วาวารีบลุกขึ้นไปหาพี่ครีม เธอส่งกระดาษใบใหม่มาให้ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"ตารางงานเที่ยวบินใหม่นะวาวา"

หญิงสาวรับมาก่อนจะดูตารางงานของตัวเองใหม่ และที่น่าตกใจเลยคือเส้นทางการบินถูกเปลี่ยนเป็นในประเทศทั้งหมด เธอเงยหน้ามองพี่ครีมก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

"วาทำอะไรผิดคะทำไมถึงถูกเปลี่ยนตารางบินใหม่ แบบนี้"

"ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้นะวา พี่ไปทำงานก่อน"

วาวามองตามหัวหน้าอย่างไม่เข้าใจ เธอเดินคอตกกลับมาหาเพื่อนก่อนจะมีสีหน้าที่เครียดเป็นอย่างมาก

"แกโอเคมั้ยเนี่ย"

วาวาหันไปมองเยลลี่ก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่โอเคเท่าไหร่ เธอทำอะไรผิดพลาดตรงไหนถึงถูกเปลี่ยนเส้นทางบินแบบนี้ หรือว่าลูกค้าไม่พอใจในการบริการของเธอรึเปล่าและไม่มีใครสามารถให้คำตอบเธอได้ในเวลานี้อีก

"โธ่! นางฟ้าร่วงซะแล้ว เพิ่งได้ไปบินนอกประเทศไม่กี่เดือนกลับมาที่เดิมซะแล้ว"

"นั้นสิ สงสัยซุ่มซ่ามล่ะมั่งเขาเลยไม่ให้ทำต่อ ฮ่าๆ"

เยลลี่หันกลับไปหาเสียงลอยๆที่เอ่ยแขวะอยู่ไม่ห่าง เป็นเพื่อนร่วมงานกันเนี่ยแหละแต่ไม่ชอบวาวาเพราะนักบินที่เธอกำลังจีบมาชอบเพื่อนเธอแทนที่จะเป็นหล่อน

"ใครมาเห่าแถวนี้เนี่ย แกได้ยินป่ะวาวา"

"แกว่าใครนังเยลลี่"

"เอ้า! หมาพูดได้นึกว่ามีดีแค่เห่า"

วาวารีบห้ามเพื่อนทันที เยลลี่มองเธออย่างขัดใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วลากหญิงสาวออกไปจากตรงนั้น ท่าทางเธอจะไม่โอเคเท่าไหร่

"ไม่แน่จริงนี่หว่า"

ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องรับรองพนักงานก็มายืนอยู่ตรงทางเดินลับสายตาคน ตอนนี้วาวารู้สึกแย่ไปหมดมันไม่ใช่แค่เรื่องเงินเท่านั้นที่เธอต้องเสีย แต่มันคือความผิดพลาดบางอย่างที่ไม่มีใครชี้แจงและเธอไม่รู้ว่าตัวเองผิดพลาดอะไรถึงได้ถูกเปลี่ยนกะทันหันแบบนี้

"แกอย่าคิดมากสิวาวา แล้วพี่ครีมว่าไงบ้าง"

"ไม่บอกเหตุผลด้วยอ่ะ ฉันทำอะไรผิดเนี่ย เห้อ!"

วาวาถอนหายใจออกมาก่อนจะเก็บตารางบินใบใหม่ไว้แล้วหยิบโทรศัพท์มากดดู เสียงเรียกเข้าจากคุณวินทำให้เธอได้สติ

"ฉันไปก่อนนะแก ไว้คุยกัน"

"อ่าๆ อะไรของแกเนี่ย"

เยลลี่มองตามอย่างงงแต่ก็ไม่ว่าอะไรเพื่อนคงกำลังเครียดแหละคงต้องให้เวลาซักหน่อย วาวามาถึงหน้าประตูทางออกจำรถที่คุ้นเคยก็เดินเข้าไปหาทันที ดาวินลงจากรถมาช่วยเธอยกกระเป๋าขึ้นรถก่อนจะมองหญิงสาวที่มีใบหน้าเศร้าหมองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมทำหน้าไม่มีความสุขเลยเมื่อเจอฉัน"

วาวาได้สติรีบส่ายหน้าทันที แต่ใบหน้าของเธอไม่สามารถซ่อนความเครียดเอาไว้ได้ เขาพาหญิงสาวเดินมาในที่ลับตาคนก่อนจะเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

"ไหนบอกมาซิเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้"

วาวามองชายหนุ่มก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น ดาวินทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าเกิดอะไรทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้

"ฮือออ วาอธิบายไม่ถูกค่ะ ฮึก! มันไม่รู้จะอธิบายยังไงดีค่ะคุณวิน"

"เธอก็ใจเย็นๆสิวาวา หยุดร้องก่อนแล้วค่อยพูด"

เขายื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง วาวาเงยหน้ามองเขาก่อนจะกลั้นเสียงสะอื้นแล้วอธิบายออกมา

"ฮึก! อยู่ๆวาก็ถูกเปลี่ยนตารางงาน จากที่เคยบินนอกประเทศกลับมาบินชั้นธรรมดา"

ดาวินชะงักไปก่อนจะมองเธออย่างรู้สึกว่าเรื่องนี้เขามีส่วนแน่นอน ว่าแต่ทำไมหญิงสาวถึงร้องไห้ขนาดนี้ก็แค่เปลี่ยนนิดหน่อยเอง

"แล้วร้องไห้ทำไม เสียดายเงินเหรอ"

วาวาส่ายหน้าทันที ทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องของเงินแต่มันคือเรื่องของความรู้สึก เธอไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำว่าทำไมถึงโดนแบบนี้

"วาไม่รู้ว่าทำอะไรผิดรึเปล่า วาทำพลาดอะไรไปมั้ยหรือว่ายังทำหน้าที่ไม่ดีพอถึงได้ถูกเปลี่ยนแบบนั้น คุณวินเข้าใจมั้ยคะว่ามันคือความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ไม่มีใครให้คำตอบได้เลยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น"

ดาวินเริ่มรู้สึกผิดเพราะสาเหตุหลักคือเขาเองที่เป็นคนสั่งเปลี่ยนเส้นทางบินของเธอ และเขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองพลาดเป็นอย่างมากที่นึกแค่ว่าอยากจะได้เจอหญิงสาว แต่ความรู้สึกของวาวาตอนนี้คงเสียใจมากคงโทษตัวเองว่าทำผิดอะไรทั้งที่เขาผิดเองที่ไม่มองลึกไปถึงตรงนั้น

"เอ่อ.. วาวาฉันขอสารภาพได้มั้ย"

เขาเอ่ยออกมาตามตรง ถ้ายอมรับผิดไปเธอจะได้ไม่ต้องโทษตัวเองว่าทำผิดพลาดจนถูกลงโทษ แต่เขาเองที่เอาแต่ใจจนเธอต้องโดนแบบนั้น

"สารภาพอะไรคะ"

วาวาปาดน้ำตาก่อนจะมองชายหนุ่มอย่างสงสัย ดาวินยิ้มแห้งออกมาก่อนจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอแผ่วเบา

"ฉันเป็นคนสั่งให้ทางแผนกเปลี่ยนเที่ยวบินของเธอเอง"

"ห๊ะ! อะ..อะไรนะคะ"

วาวามองชายหนุ่มอย่างอึ้งสุดๆ ตกลงว่าที่เธอถูกย้ายมาบินในประเทศเป็นคำสั่งของท่านประธาน เธอไม่ได้ถูกลงโทษหรือทำอะไรผิดพลาดใช่มั้ย

"ฉันเป็นคนให้อิทธิไปสั่งให้ทางแผนกเปลี่ยนเที่ยวบินของเธอเอง ก็เธอบินแต่นอกประเทศนี่ให้ฉันทำยังไงล่ะ"

"แล้วคุณวินทำแบบนั้นทำไมคะ รู้มั้ยว่าวาเครียดขนาดไหนกังวลไปหมดว่าตัวเองทำอะไรผิด คุณใจร้ายที่สุดเลย"

วาวาสะบัดหน้าใส่เขาอย่างโกรธมาก เธอกังวลว่าตัวเองไปทำอะไรไม่ถูกใจใครมั้ยถึงได้เจอแบบนี้ สุดท้ายคนใกล้ตัวแท้ๆที่ทำ

"ก็ฉันอยากเจอวาทุกวันไง ถ้าไม่ทำแบบนี้เราจะได้เจอกันมั้ย เงินฉันก็จ่ายเท่าเดิมไม่ได้ลดซักหน่อยสบายจะตายทำไมต้องโมโหด้วยล่ะ"

เขาเอ่ยออกมาตามตรง วาวาตกใจมากที่เขาพูดว่าเหตุผลที่ทำแบบนั้นเพราะอยากเจอเธอ ถามว่าดีใจมั้ยมันก็ดีใจแต่ยังไงก็โกรธเพราะเธอไม่รู้เหตุผลอะไรเลยและเครียดมาตั้งนานเอาแต่โทษตัวเองว่าทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ

"โมโหเพราะคุณวินไม่บอกวาไง วาเอาแต่คิดหนักว่าตัวเองไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า เพิ่งจะได้ขึ้นไปบินระดับเฟิร์สคลาสวาต้องพยายามขนาดไหนคุณวินไม่เข้าใจหรอก วาไม่ได้แค่โมโหนะแต่โกรธมากเลยด้วย!"

"ขอโทษได้มั้ยล่ะ"

"ไม่! วาโกรธคุณแล้วโกรธมากด้วย"