Chapter 8
1582 Words
ดาวินพยายามที่จะไม่พูดถึงเรื่องงานของหญิงสาวเพราะทุกครั้งจะเข้าตัวเองหมด เขาพยายามเอาของอร่อยมานำเสนอเพื่อให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้น และตอนนี้วาวาได้กินขนมหวานก็รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกใจเย็นขึ้นมาก และชายหนุ่มก็เอาอกเอาใจจนเธอใจอ่อนยวบ
"อันนี้อร่อย ไม่หวานมากด้วย"
วาวาตักชิมก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ดาวินหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความที่ผู้ช่วยส่งมา เป็นตารางงานใหม่ของหญิงสาว
'ตารางบินของวาวาครับ'
'ขอบใจมาก'
เขากดดูรายละเอียดในภาพ พรุ่งนี้วาวามีบินแค่สองเที่ยวบิน กรุงเทพฯ-กระบี่ กลับมาแล้วก็ไปเชียงใหม่ต่อ สบายแหละ
"พรุ่งนี้เย็นไปเดินเล่นกันมั้ย"
เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน วาวาหยิบกระดาษตารางงานของตัวเองมาเปิดดูก่อนจะเอ่ยออกมา
"พรุ่งนี้กลับมาถึงสนามบินสี่โมงเย็นค่ะ"
"อืมจะรอรับที่สนามบินแหละ พรุ่งนี้จะมาตรวจงานถึงก็ส่งข้อความมา"
"ค่ะ"
วาวาตอบรับก่อนจะกินขนมหวานต่อ เธอขี้เกียจเถียงกับเขาแล้วไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นเจ้านาย ในเมื่อเธอยังทำงานอยู่ที่นี่เขาจะทำอะไรเธอไปขัดไม่ได้หรอก
เมื่อทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็ออกมาจากร้านอาหาร ดาวินเลือกที่จะให้หญิงสาวกลับไปนอนพักผ่อนที่คอนโดแทนที่จะไปเที่ยวต่อ เพราะเพิ่งลงจากเครื่องมาอาจจะเหนื่อยจากการเดินทางด้วย
"วันนี้นอนพักผ่อนนะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะโทรมาคุยด้วย"
"ค่ะ อันนี้ขนมค่ะวาซื้อมาฝาก"
วาวาส่งกล่องขนมไปให้ชายหนุ่มเขารับมาก่อนจะยิ้มกว้าง
"ขอบคุณนะ น่าอร่อย"
"งั้นวาไปก่อนนะคะ"
หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะลงจากรถแล้วไปหยิบกระเป๋า ดาวินดับเครื่องก่อนจะลงไปช่วยเธอถือขึ้นไปส่งถึงห้องนอน
"ไม่เป็นอะไรค่ะวาถือเองได้"
เธอรู้สึกเกรงใจเขามาก ถึงแม้จะยังโกรธอยู่ในใจก็เถอะแต่ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายทำอะไรให้เธอมากมายขนาดนี้ก็อดคิดมากไม่ได้
"เดี๋ยวขึ้นไปส่ง"
เขาอุ้มกระเป๋าเธอขึ้นมาไว้มืออีกข้างก็กุมมือวาวาไว้ เธอเหลือบสายตามองชายหนุ่มก่อนจะปล่อยให้เขาขึ้นไปไม่ว่าอะไร
"วายังไม่เคยให้ผู้ชายเข้าห้องเลยนะในชีวิตนี้"
"น่าดีใจชะมัดเลย งั้นขอเข้าไปนั่งเล่นก่อนนะ"
ดาวินอมยิ้มก่อนจะตามหญิงสาวขึ้นไปถึงห้อง วาวาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปข้างใน เขาวางกระเป๋าของหญิงสาวลงก่อนจะไปนั่งเล่นบนโซฟากว้าง
"ดื่มน้ำมั้ยคะ"
"เอาสิ คอแห้งอ่ะพูดอยู่คนเดียว"
เขาเท้าคางมองหญิงสาว วันนี้ท่าทางวาวาจะโกรธเขาจริงๆพูดน้อยมากไม่เหมือนวันก่อนๆที่พูดไม่หยุด เธอเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้เขา ดาวินยกขึ้นดื่มก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก
"มองทำไมคะ"
"วาพูดน้อยมากเลยอ่ะ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ ไม่รู้จะง้อยังไงแล้วนะ"
"วาไม่ได้โกรธนี่ เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำตามมันเป็นหน้าที่ของลูกน้องอยู่แล้ว"
ดาวินรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เขาดึงเธอมานั่งลงข้างๆก่อนจะกุมมือเล็กไว้หลวมๆ
"ถ้าวาอยากกลับไปบินนอกประเทศเหมือนเดิมฉันจะจัดการให้ เราสองคนก็แค่เดือนไหนเจอกันครั้งเดียวเอง วาคงไม่ซีเรียสหรอกใช่มั้ย วาคงไม่อยากเจอฉันเท่าไหร่จริงมั้ย"
"ประชดวาเหรอคะ"
หญิงสาวอดที่จะยิ้มไม่ได้ เหมือนจะเห็นใจแต่ในประโยคมีการประชดอยู่ด้วย
"เปล๊าาา ใครประชดกันมีสิทธิ์ด้วยเหรอ"
ดาวินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เขาพูดขนาดนี้แล้วถ้าเธอยังยืนยันจะทำต่อเขาก็ทำอะไรไม่ได้ วาวาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
"ช่างมันเถอะค่ะ บินในประเทศก็ดีวาจะได้มีเวลาพักผ่อน แล้วจะกลับไปหาแม่ด้วย"
"หาแม่เหรอ ไปด้วยได้ป่ะ"
ดาวินเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น เขาอยากไปเจอครอบครัวของวาวาทำความรู้จักกันไว้ไม่เสียหาย
"แม่เจอคุณวินได้เอากระทะไล่ตีออกจากบ้านนะสิ"
"ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะ"
เขาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ วาวาเงียบไปก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุย
"คุณวินจะกลับหรือยังคะ ดึกแล้วนะ"
"ไล่กันเหรอ ขออยู่ด้วยอีกซักแป๊บไม่ได้เหรอไง"
ดาวินเอ่ยอย่างน้อยใจ เพิ่งจะเข้ามาไม่กี่นาทีเองไล่กันซะแล้วใจร้ายที่สุดเลยเด็กคนนี้
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ วาจะไปอาบน้ำนี่นา มันเหนียวตัวไปหมดแล้วถ้าคุณวินไม่กลับก็นั่งเล่นแล้วกัน"
"กลับก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันวันนี้ให้วาพักผ่อนไปก่อน"
"งั้นถ้ากลับถึงบ้านแล้วทักมาค่ะ ถ้าวาไม่รับแปลว่าหลับไปแล้วนะคะ แต่ยังไงส่งข้อความมาบอกหน่อยว่าถึงแล้ววาจะได้สบายใจ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ทำไมถึงไม่อยากห่างเลยก็ไม่รู้ หรือว่าเขากำลังถูกเสน่ห์ของเด็กเข้าเล่นงานอยู่
"ตกลง ฝันดีนะวาฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"
วาวาลุกขึ้นเดินไปส่งชายหนุ่มหน้าประตู เขาลูบเส้นผมหญิงสาวอย่างเบามือก่อนจะยิ้มออกมา
"ไปแล้วนะ"
"ค่ะ กลับดีๆนะคะ"
ดาวินพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น หญิงสาวมองตามก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอคิดว่าการที่เขาทำแบบนั้นมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีก็ได้ เธอกำลังคิดในทางที่ดีอยู่นะ
เช้าวันต่อมา...
ดาวินมาตรวจงานที่สนามบินแต่มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นเพราะเขาอยากมาเจอหญิงสาวมากกว่า ตอนนี้วาวาบอกว่ากำลังรอขึ้นเครื่องอยู่อีกซักชั่วโมงได้ เขาจึงมาซื้อกาแฟแล้วเดินไปหาเธอที่ห้องรับรอง
"วาวาฉันอยากกินสตรอว์เบอร์รี่อ่ะ เราแวะซื้อที่สนามบินเชียงใหม่มันจะมีขายป่ะ"
"ไม่รู้ดิ ลองไปเดินดูมั้ยยังพอมีเวลาเหลือนะก่อนกลับอ่ะ"
"ได้นะ งั้นถึงแล้วไปซื้อของฝากกัน"
"อื้ม"
วาวายิ้มออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความไปหาดาวิน ก่อนหน้านั้นเขาถามว่าเธออยู่ตรงไหนก็เลยพิมพ์กลับไปว่าอยู่ห้องรับรอง เธอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะเงยขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ
"สวัสดีค่ะท่านประธาน"
"สวัสดีครับ"
วาวาตาโตเล็กน้อยไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาที่นี่ในเวลานี้ ตอนแรกเราสองคนนัดกันสี่โมงเย็นนี่นา นี่มันเพิ่งจะเที่ยงวันเอง
"มาได้ยังไงคะ"
"ก็บอกว่าจะมาตรวจสาขา แวะเอากาแฟมาให้เดี๋ยวจะไปที่อื่นต่อแล้ว"
ดาวินส่งแก้วกาแฟไปให้เธอ เยลลี่มองเพื่อนสลับกับท่านประธานก็มองอย่างแปลกใจในหัวมีคำถามมากมายไปหมด วาวามองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบรับแก้วกาแฟมาถือไว้ในมือ
"เดี๋ยวก็มีคนเอาไปนินทาหรอกค่ะ ท่านประธานเอากาแฟมาฝากพนักงานอ่ะ"
"ช่างสิใครสนใจกัน ถึงแล้วโทรมานะจะมารับที่นี่"
"ค่ะ"
วาวาพยักหน้าเล็กน้อย ดาวินยื่นมือไปเกลี่ยแก้มหญิงสาวที่ตอนนี้มีเศษอะไรติดอยู่แต่หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็นที่สนใจของคนอื่นแล้วจึงรีบเบี่ยงหน้าหลบก่อนที่คนอื่นจะเอาไปนินทา
"คนเยอะแยะนะคุณวิน"
"ไปละ"
ดาวินยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะลูบผมเธอแล้วเดินอารมณ์ดีออกไปจากตรงนั้นทันที เขาก็แค่ตั้งใจทำให้คนอื่นเห็นและเอาไปนินทา ทุกคนจะได้รู้ว่าวาวาคือเด็กของเขาและใครก็ตามที่วุ่นวายกับเธอ เขาจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
"แกเป็นกิ๊กท่านประธานเหรอไอ้วา!"
เยลลี่สะกิดถามเพื่อนอย่างตื่นเต้น วาวาตาโตก่อนจะตีแขนเพื่อนทันที
"บ้า! กิ๊กอะไร รู้จักกันเฉยๆ"
"รู้จักกันเฉยๆแล้วต้องจับแก้มลูบหัวกันเหรอ คนรู้จักกันเขาทำแบบนั้นเหรอ... โอ้โหมาก"
วาวามองเพื่อนที่อมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเอ่ยแซว เธอรู้สึกว่าตอนนี้พลาดเป็นอย่างมากที่ปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจแบบนี้ ตอนแรกว่าจะอยู่อย่างสงบแต่เหมือนว่าจะไม่อีกต่อไปแล้ว.... เห้อ!
"อย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวท่านประธานเสียหายหมด"
"เขาแสดงออกขนาดนั้น คงแคร์กลัวตัวเองเสียหายอ่ะ"
- Writer
