บทนำ
1474 Words
ดาวินที่ว่างจากการทำงานก็มาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาอะไรทานในช่วงพักกลางวันโดยมีเมษาเลขาและอิทธิผู้ช่วยคนสนิทติดตามมาด้วย
"ท่านประธานอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ เดี๋ยวเมษาไปจองไว้ให้ก่อน"
"อาหารไทยแล้วกัน พวกคุณล่วงหน้าไปก่อนเลยร้านประจำผมนะ เดี๋ยวขอเดินเล่นแป๊บหนึ่งแล้วจะตามไปทีหลัง"
"ได้ครับ"
อิทธิโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเมษา เจ้านายสั่งให้ออกมาพวกเธอก็ต้องทำตามถึงแม้ว่าจะเป็นห่วงก็เถอะ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังร้านแบรนด์เสื้อผ้าผู้ชาย ว่าจะหาเนคไทเส้นใหม่ซักสองสามเส้นมาไว้เปลี่ยนที่มีอยู่ เขาเดินไปยังไม่ทันถึงไหนก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอคอสเพลย์หมีเดินมาไม่ดูอะไรชนเข้าแต่เจ้าตัวล้มลงไปเอง
"อ๊ะ!"
เขายืนมองคอสเพลย์หมีที่ตอนนี้หงายหลังอยู่ดีดดิ้นไปมาเพราะลุกไม่ขึ้น ใบปริวบินว่อนไปทั่วแต่เขาไม่ได้สนใจแค่จะรอดูว่าจะลุกขึ้นเองได้มั้ย
"ซุ่มซ่ามจริงๆให้ตายสิ"
เขายื่นมือไปตรงหน้า คอสเพลย์หมีจับมือเขาไว้ก่อนจะพยายามลุกขึ้นให้ได้ และในที่สุดก็ยืนได้เหมือนเดิม เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างโล่งใจเขาเดินไปจับตรงหัวหมีก่อนจะดึงออก
"อ๊ะ! ยะ..อย่า"
เสียงเล็กโวยวายแต่ก็ไม่ทันแล้ว หัวหมีถูกถอดออกพร้อมกับรอยยิ้มแห้งของคนที่เขาคุ้นเคย ดาวินมองวาวาก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เจออีกแล้วและเขาก็ต้องเจ็บตัวตลอดให้ตายสิ
"ยัยซุ่มซ่าม เธออีกแล้วเหรอ"
วาวายกมือไหว้ขอโทษชายหนุ่มทันทีด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด ทำไมเธอถึงต้องซุ่มซ่ามต่อหน้าเขาตลอดทั้งๆที่ปกติก็ไม่ขนาดนี้เลย
"ขอโทษค่ะท่านประธาน วาไม่ได้ตั้งใจ"
เธอเอ่ยเสียงเศร้าภาวนาขอให้ครั้งนี้เขาให้อภัยเธอเหมือนก่อน ท่านประธานคนใจดีจะต้องไม่ลงโทษเธอสิ
"ตลอดแหละ มีครั้งไหนที่เธอบอกว่าตั้งใจบ้างล่ะ"
วาวาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเสียหลักจะหงายหลังล้มอีกรอบ โชคดีที่ดาวินประคองไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคราวนี้คงหัวแตกกันไปข้างเพราะไม่มีหัวพี่หมีกันพื้นให้แล้ว
"วะ..ว๊าย!"
"ระวังหน่อยทำไมไม่ยืนดีๆ"
"วาไม่เคยใส่แบบนี้ค่ะ มันก็เลยไม่ชิน"
หญิงสาวเอ่ยเสียงอ๋อยก่อนจะเกาหัวแก้เขินอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอก้มลงเก็บโบรชัวร์เพื่อไม่ให้เกะกะทางเดิน ดาวินเห็นหญิงสาวก้มลงเก็บด้วยความยากลำบากเพราะชุดที่ใส่มันไม่เอื้ออำนวยก็อดที่จะสงสารไม่ได้ เขาก้มลงเก็บช่วยหญิงสาวจนเธอร้องลั่น
"ไม่ต้องค่ะท่านประธานเดี๋ยวมือเปื้อนหมด"
เขานั่งคุกเข่าลงในขณะที่วาวาคุกเข่าลงพื้นเช่นกัน ดาวินช่วยหญิงสาวเก็บจนเสร็จก่อนจะส่งไปให้เธอตรงหน้า
"อ่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
วาวายิ้มแห้งก่อนจะรีบรับมาถือไว้ เขามองเธอก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย
"เงินเดือนแอร์โฮสเตสมันน้อยมากถึงขนาดที่เธอต้องมารับงานพิเศษเลยเหรอ"
วาวามองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าทันที
"เงินเดือนเยอะมากแล้วค่ะ แต่ว่าวาว่างสองวันไม่รู้จะทำอะไรก็เลยมาหาอะไรทำแก้เบื่อ"
"เธอนี่มัน... สุดยอดเลยให้ตายสิ"
เขาทึ่งในตัวของหญิงสาวมาก แอร์โฮสเตสสายการบินเขารายรับเดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่าห้า-หกหลัก แต่มาแจกโบรชัวร์ห้างเล่นเนี่ยนะเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"มันว่างนี่นา ท่านประธานไม่เข้าใจหรอก"
เขากุมขมับเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปตรงหน้าเธอ เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้จริงๆชักอยากจะรู้จักให้มากขึ้นซะแล้วสิ
"ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"
เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง วาวาเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น
"คะ... วาไปไม่ได้หรอกค่ะกำลังทำงานอยู่"
เธอไม่กล้าที่จะไปร่วมโต๊ะอาหารกับเขาหรอก นั้นคือท่านประธานเลยนะใครจะกล้าไปนั่งกินข้าวด้วยล่ะเกร็งหมดนะสิ
"ได้วันละเท่าไหร่มารับงานนี้"
"แปดร้อยค่ะ"
"เดี๋ยวจ่ายให้ห้าเท่าเลย ไม่ต้องทำแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า"
เขายื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวอีกครั้ง วาวายิ้มกว้างออกมาอย่างเกร็งไปหมดเมื่อถูกเจ้านายชวนแบบนั้น
"จะดีเหรอคะเกรงใจจังเลย แหะๆ"
หญิงสาวยิ้มแห้งออกมาอย่างรู้สึกแปลกๆ เขาดึงเธอให้ลุกขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย
"ไปเถอะ ฉันใจดีนะ ทำไมทำเหมือนฉันจะพาเธอไปฆ่าไปแกงแบบนั้นล่ะ"
เขาเอ่ยเสียงเรียบ วาวาอุ้มหัวพี่หมีขึ้นมาก่อนจะหันไปมองหน้าท่านประธาน
"งั้นวาไปเปลี่ยนชุดแป๊บหนึ่งนะคะ"
"อืม รออยู่ตรงนี้แหละ"
เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเดินไปถอดชุดหมีออก ดาวินมองตามยัยซุ่มซ่ามก่อนยิ้มออกมา
"ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงแบบเธออยู่บนโลกใบนี้ด้วย น่าสนใจจริงๆ"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะรอหญิงสาว ไม่นานนักเธอก็มาในชุดลำลองสบายๆสะพายกระเป๋าเดินตรงมาหาเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"วาเปลี่ยนใจได้มั้ยคะ"
เธอเอ่ยเสียงเบา คิดไปคิดมาเธอโง่หรือบ้ากันแน่ที่จะไปทานข้าวกับเขาซึ่งเป็นเจ้านายของตัวเอง ฐานะต่างกันราวฟ้ากับเหวนี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ดาวินไม่สนใจเดินไปกุมมือเธอไว้ก่อนจะพาเดินไปยังร้านอาหารที่นัดลูกน้องไว้
"ท่านประธานคะ วาเดินเองก็ได้ค่ะ"
"ซุ่มซ่ามอย่างเธอเดินคนเดียวเดี๋ยวก็ไปชนนั้นชนนี่เขาแตกหมด เดินข้างฉันเนี่ยแหละปลอดภัยสุดแล้ว"
เขาหันไปมองหญิงสาวก่อนจะอมยิ้มมุมปาก วาวาหน้างอเล็กน้อยก่อนจะบ่นอุบอิบคนเดียวเสียงไม่ดังมากนัก
"วาไม่ได้เป็นภัยร้ายต่อคนอื่นขนาดนั้นซักหน่อย"
"เหรอ... คิดเองรึเปล่า"
เขาหลุดขำออกมาก่อนจะพาเธอเดินเข้าร้านอาหารไป เขาพาเธอเดินไปที่โต๊ะวาวาเห็นผู้ช่วยของเขาและเลขาก็รีบยกมือไหว้ทันที
"สวัสดีค่ะคุณอิทธิ คุณเมษา"
"สวัสดีวาวา มาทำอะไรที่นี่"
"แหะๆ"
เมษามองวาวาอย่างงุนงง แอร์โฮสเตสสายการบินทำไมถึงมากับเจ้านายได้ล่ะ อิทธิพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรก่อนจะลอบแอบสังเกตท่าทีเจ้านายแต่ก็ไม่พูดอะไร
"มานั่งข้างฉันนี่มา"
เขาดึงวาวามานั่งลงข้างๆก่อนจะส่งเมนูไปให้หญิงสาวโดยเลขาสาวมองสองคนอย่างงุนงงว่าไปสนิทกันตอนไหน เธอหันหน้ามองอิทธิเขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเจ้านาย
"ชอบกินอะไรสั่งสิ"
"อะไรก็ได้ค่ะวากินได้หมดเลย"
หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างเกร็งสุดๆ ดาวินดึงหญิงสาวให้หันกลับมาก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"อะไรก็ได้ไม่มีขายแล้วมันก็กินไม่ได้"
"วาหมายถึงกินที่ท่านประธานสั่งได้ค่ะ"
"ฉันอยากกินที่เธอสั่งไง สั่งสิเอาที่เธอชอบนะ"
เขาอมยิ้มมองหญิงสาว วาวามองดาวินอย่างงุนงงแต่ก็ยอมสั่งในสิ่งที่เธอชอบมาสองสามอย่าง
"เอาต้มจืดค่ะ ผัดผักรวม แล้วก็ไข่ทอด"
"เธอนี่มัน... สุดยอดเลยวาวา"
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งเมนูให้ลูกน้องช่วยสั่งอีกที วาวาหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
"ก็ท่านประธานบอกว่าให้สั่งของที่วาชอบไงคะ"
"มากินร้านอาหารเธอสั่งไข่ทอด... ฉันละเชื่อเลยจริงๆ"
เขามองอิทธิกับเมษาที่ตอนนี้กลั้นขำไม่อยู่เพราะเอ็นดูในความใสซื่อของหญิงสาว เขาจะพยายามเข้าใจผู้หญิงข้างๆให้มากขึ้นแล้วกัน จะคิดซะว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น...
"ก็วาชอบกินนี่นา"
- Writer
