วันต่อมา...
มหาวิทยาลัย
เวลา 08.50 นาฬิกา
“พริก...”
นับตั้งแต่เหตุการณ์น่ากลัวเมื่อวาน ฉันก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่แต่ภายในห้อง เฝ้ารอคอยการติดต่อของอ้ายก็อตอย่างที่ควรจะเป็น แต่การรอคอยก็ดูจะไร้ผล เมื่อสายโทรศัพท์ที่นอนรอตลอดทั้งคืนไม่ดังให้ได้ยินเสียงเพื่อช่วยบรรเทาความรู้สึกย่ำแย่ที่มีตลอดทั้งคืนลงเลย
เขาหายไป ไม่เป็นเหมือนอย่างที่ควร...
“น้องกะเหรี่ยงคะ!”
“เฮือก!” ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกตัวโยนเมื่อจู่ความคิดในหัวถูกขัดด้วยเสียงเล็กแหลมเหมือนนกหวีดดังแทรกเข้ามา จนต้องรีบหันขวับมองไปยังต้นเสียงด้วยความตกใจ ก่อนพบว่าเจ้าของเสียงดังกล่าวไม่ใช่ใคร
แต่เธอคือผู้หญิงขี้เหวี่ยงและเจ้าอารมณ์ที่ฉันรุ้จักดี!
“หูตึงหรือไง เรียกตั้งหลายรอบแล้วนะ!” พี่แอลที่ไม่รู้ว่าเข้ามาประชิดตัวฉันบริเวณโต๊ะม้าหินตั้งแต่เมื่อไหร่ เท้าเอวโวยวาย อีกทั้งยังทำหน้าบอกบุญไม่รับคล้ายกับกำลังฉุนอะไรอยู่
“ขะ ขอโทษค่
